Monday, April 28, 2014

Ομάν τι πάθαμε!







Εδώ στη χώρα της γκαμήλας, αγαπητέ αναγνώστη, εμείς οι βλάχοι όπου λάχει –όχι, μπαρδόν αλλού το πήγαινα. Εμείς οι έξπατς, ήθελα να πω, ξεπατωνόμαστε στη δουλειά για δύο λόγους: πρώτον, για να έχουμε λεφτά (χελόου), και δεύτερον, διότι αν δεν έχεις βίζα εργασίας μπορείς να μείνεις στη χώρα από ένα μήνα έως καθόλου -αναλόγως εθνικότητος. Εδώ θα κάνω –ναι, καλά το μάντεψες- μία παρένθεση για να σημειώσω ότι είναι τεράστια μαλακία που έχουμε χωρίσει τον πλανήτη σε τσιφλίκια και αποφασίζομεν και διατάσσομεν ποιος μπορεί να πάει πού. Τα έλεγε ο μακαρίτης ο Τζον Λένον, αλλά ποιος τον άκουγε. Σύνορα, θρησκεία και χρήμα αγαπητοί, τα τρία δεινά της ανθρωπότητος (βασικά ένα είναι το δεινό της ανθρωπότητος, η βλακεία, διότι αν δεν είχαμε αυτό θα γλιτώναμε τα υπόλοιπα, αλλά δεν είναι του παρόντος). Κλείνει η παρένθεση, είδες, δε μακρηγόρησα (παραδόξως).  

Επειδή, λοιπόν, δεν μπορούσα να περιορίσω τη δημιουργικότητά μου στο στενόμυαλο περιβάλλον μιας πολυεθνικής (έλα, καλά, δεν έβρισκα δουλειά), αποφάσισα να δηλώσω free-lancer, που είναι το επάγγελμα των ελεύθερων, περιπετειωδών ανθρώπων (έλα, καλά, των τεμπέληδων), στο οποίο έχω διαπρέψει στο παρελθόν, κυρίως δοκιμάζοντας τις ικανότητές μου στο κρόουλ στη Βάρκιζα ενώ οι άλλοι έπηζαν στα γραφεία τους. Ως free-lancer, όμως, έχω δύο προβλήματα: πρώτον, ότι σκοτώνομαι στη δουλειά χωρίς να πληρώνομαι (ούτε την τεμπέλα δεν μπορώ να κάνω καλά, μα πόσο άχρηστη πια!) και δεύτερον, ότι κάθε 40 μέρες πρέπει να βγαίνω από τα σύνορα για να ανανεώνω τη βίζα μου –συνοριακά μιλώντας, ακόμη και ο απόπατος της Ευρώπης είναι καλύτερος από κάτι Ινδίες, Πακιστάν, Νότιοαφρικές που ούτε να τους φτύσουμε εμείς οι ανώτεροι οι λεφτάδες, αυτοί δεν μπορούν καν να έρθουν στη χώρα αν δεν τους βγάλει βίζα κάποιος.


Που λες κάθε 40 μέρες έχω αυτόν τον πονοκέφαλο, και αν κάποιος θέλει να μου δωρίσει ένα ιδιωτικό τζετ να πετάγομαι μία μέχρι καμιά κοντινή χώρα για ημερήσια, πολύ θα το εκτιμήσω και θα τον ευχαριστήσω δημοσίως και στο μπλογκ και στο φεϊσμπούκ, μη σου πω ότι θα ξανανοίξω και το τουίτερ για να τον ευχαριστήσω και εκεί.

Τέλος πάντων, μέχρι να βρεθεί αυτός ο άγιος άνθρωπος, εγώ έχω αυτή τη μαλακία με τη βίζα. Όχι μόνο εγώ, δηλαδή, αλλά και διάφοροι άλλοι που ζουν σα φαντάσματα σ’ αυτή τη χώρα (πέραν από τη βίζα, δεν έχουμε και περίθαλψη, παροχές, δικαιώματα, τίποτα, αλλά ποιος τα λογαριάζει μωρέ αυτά, μια ζωή την έχουμε κι αν δεν τη γλεντήσουμε, γεια σου Ζαμπέτα με τα ωραία σου). Η ευκολότερη λύση, λοιπόν, για μας τους μη-πολίτες, είναι να κάνουμε μια βόλτα μέχρι το Ομάν, που είναι εδώ παραδίπλα και μας πάει και τσάμπα -17 ευρώ σύνολο στα σύνορα, όποιος προλάβει λέμε! Βέβαια, είναι και 5 ώρες οδήγηση πήγαινε-έλα, αλλά τι να κάνεις.

Φυσικά η κληρονόμος (εγώ καλέ) μέχρι τώρα κάπως τα βόλευε και πηγαινοερχόταν μια στην Αθήνα, μια στο Μπαχρέιν (αεροπορικώς εννοείται, τι είμαστε, τίποτις κοινοί θνητοί) και δεν είχε χρειαστεί να κάνει το ρόουντ-τριπ. Ήγγικεν η ώρα, όμως, και για την Πάρις Χίλτον της Αραβίας, οπότε την περασμένη βδομάδα, πήρα το νοικιάρικο αμάξι μου, άνοιξα το γκουγκλ μαπς να βγάλω φωτογραφία τους χάρτες να ξέρω πού στα κομμάτια πάω, μη βρεθώ Σαουδική Αραβία (διότι ως μη-πολίτης δεν μπορώ να έχω σύνδεση στο κινητό, μόνο κάρτα, οπότε έξω από το σπίτι δεν έχω ίντερνετ, άρα και GPS) και ξεκίνησα.

Ανοίγω ακόμη μία παρένθεση εδώ για να αφιερώσω μια παράγραφο στο φανταστικό αυτό αμάξι που έχω νοικιάσει, το οποίο όσο περνάει ο καιρός βεβαιώνομαι όλο και περισσότερο ότι ο σκοπός της κατασκευής του ήταν ένας και μόνο ένας: να σκοτώσει όποιον το οδηγήσει. Μετά από ώριμη σκέψη, κατέληξα στο εξής ως πιθανότερο σενάριο: ο άνθρωπος που το σχεδίασε ήθελε να σχεδιάζει, φυσικά, κάποιο υπερ-φανταστικό αυτοκίνητο τύπου Φεράρι, Λαμποργκίνι, Μέυμπαχ, ή κάτι ανάλογο. Αλλά, είτε επειδή δεν ήταν αρκετά ταλαντούχος, είτε επειδή δεν ήταν αρκετά τυχερός, κατάληξε να σχεδιάζει το Σεβρολέ Αβέο. Όμως η σχεδίαση ενός τόσο άσχημου και ποιοτικά κατώτερου αυτοκινήτου τον έκανε να μισήσει πρώτα τον εαυτό του, και μετά όσους είχαν το κακό γούστο να αγοράσουν αυτόν τον τενεκέ με τους τέσσερις τροχούς και έτσι αποφάσισε να τους σκοτώσει όλους. Έκανε το αυτοκίνητο τόσο ελαφρύ ώστε 1 μποφόρ αέρα είναι ικανό να σε στείλει δυο λωρίδες πιο πέρα, φρένα που ξεκινάς να τα πατάς στη Γλυφάδα για να σταματήσεις Νέο Φάληρο, τιμόνι που αποφασίζει μόνο του πότε και πού θα στρίψει και –το πιο σατανικό όλων- έκρυψε το κουμπί του αλάρμ περίπου κάτω από τα πόδια του συνοδηγού και αντί για μία μεγάλη κεντρική κόρνα στο τιμόνι, τοποθέτησε δύο μικροσκοπικά κουμπάκια αριστερά και δεξιά, έτσι ώστε αν, ας πούμε, έρχεται κατά πάνω σου μια νταλίκα και θες να κορνάρεις για να σε δει, να πρέπει ή να πάρεις τα μάτια σου από το δρόμο για να βρεις την κόρνα (βέβαιος θάνατος) ή να ψηλαφίζεις το τιμόνι με το δάχτυλο μπας και πετύχεις το κουμπί (ακόμη πιο βέβαιος θάνατος).

Επανερχόμαστε στο οδοιπορικό. Γέμισα, λοιπόν, το ντεπόζιτο με βενζίνη (τσάμπα είναι, καμιά φορά σε πληρώνουν κι όλας για να βάλεις), ήπια δυο απανωτούς εσπρέσο γιατί ήταν χαράματα και δεν άνοιγε το μάτι με τίποτα, και ξεκίνησα. Τώρα, δεν ξέρω αν σας το έχω πει, αλλά οι δρόμοι εδώ είναι ευθεία. Μόνο. Δηλαδή οδηγείς για δυο ώρες και δεν στρίβεις πουθενά. Αφού όταν τυγχάνει και έχει ο δρόμος μια ελαφριά κλήση ανεβαίνει η αδρεναλίνη στα ύψη, ανοίγεις τα μάτια διάπλατα, σφίγγεις το τιμόνι, η αναπνοή σου επιταχύνεται –και όλα αυτά για να στρίψεις το τιμόνι περίπου δέκα μοίρες.  Μετά το ισιώνεις πάλι και αποκαθίσταται η τάξη. Άσε τις ταμπέλες: έχει μπροστά σου στροφή που είναι τόσο ανεπαίσθητη που μάλλον δεν είναι στροφή αλλά η φυσική καμπύλη του πλανήτη, και αυτοί βάζουν ταμπέλα «προσοχή στροφή», πορτοκαλί κώνους, φωτάκια που αναβοσβήνουν, εργάτες με σημαίες που σου κάνουν νόημα να πας πιο σιγά –άμα είσαι τουρίστας δηλαδή, νομίζεις ότι έχει γίνει πολύνεκρο με τουλάχιστον 42 νεκρούς, αλλά τελικά όχι, απλά έπρεπε να στρίψεις το τιμόνι 7 μοίρες αριστερά.

Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τα αυτοκίνητα είναι αυτόματα, οπότε δεν μπορείς καν να αλλάζεις καμιά ταχύτητα έτσι για να περάσει η ώρα, είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, γιατί η οδήγηση είναι τόσο βαρετή που καμιά ώρα θα ξεχάσω ότι παίζω κάποιο ρόλο στην πορεία του αυτοκινήτου και θα πάω στο πίσω κάθισμα να φτιάξω, ας πούμε, σάντουιτς. Ευτυχώς μέχρι στιγμής το έχουμε γλιτώσει αυτό (κυρίως επειδή την ώρα που οδηγώ ακούω μουσική σε ένταση που μπορεί να προκαλέσει κώφωση δυο αυτοκίνητα παρακάτω ενώ ταυτόχρονα γκαρίζω μέχρι που νομίζω ότι θα μου βγουν οι φωνητικές χορδές απ’ τη μύτη –φαντάζεστε άμα με πιάνουν τα ραντάρ για την ταχύτητα τι εικόνα θα έχουν οι κάμερες, ε?).

Όπως κι αν έχει, λίγο κάνοντας προσπεράσεις σαν να παίζω ηλεκτρονικό, λίγο τσιρίζοντας λάθος στίχους στο Λάικ ε Βέρτζιν, δυο ώρες αφότου έφυγα από το σπίτι βρέθηκα αισίως κοντά στα σύνορα του Ομάν, μέσω του γειτονικού εμιράτου Αλ Αΐν, για το οποίο δεν ξέρω τι να σου πω γιατί χέστηκα, οπότε δεν έχω συλλέξει καμιά πληροφορία της προκοπής, άμα καίγεσαι κάνε γκουγκλ. Εννοείται ότι, επειδή αφενός δεν είχα GPS και αφετέρου η σήμανση είναι του κώλου, έκανα σβούρες μέσα στο Αλ Αΐν προσπαθώντας να μαντέψω κατά πού θα μπορούσαν να πέφτουν τα σύνορα (ο χάρτης δεν βοηθάει πολύ αν οι δρόμοι δεν έχουν σήμανση). Αφού πήγα στα λάθος σύνορα (ήταν μόνο για ντόπιους) όπου και μου έδειξε ένας καλός άνθρωπος τη σωστή κατεύθυνση, κατάφερα επιτέλους να βρω το σωστό σημείο.

Τώρα, εγώ, επειδή δεν είχα ξανακάνει τη διαδικασία, νόμιζα ότι θα περάσω από το ένα σύνορο, θα κάνω αναστροφή στο άλλο και αυτό είναι. Αμ δε. Περνάω από το πρώτο σύνορο των Εμιράτων, όλα καλά. Πάω να περάσω από το δεύτερο (δεν ξέρω γιατί έχει δύο, ο πρώτος απλά ξύνει τα αρχίδια του, ούτε που κοίταξε το διαβατήριό μου), μου λέει ο φύλακας «πρέπει να πας να πάρεις σφραγίδα εξόδου» και μου δείχνει ένα κτίριο. Πάω, παρκάρω το αμάξι, μπαίνω στο κτίριο, είχε εκατόν πενήντα ανθρώπους διαφόρων εθνικοτήτων, όλοι άνδρες. Ευτυχώς εδώ, το μόνο καλό που έχει το να είσαι γυναίκα είναι ότι έχεις προτεραιότητα στις ουρές, οπότε με φώναξαν σχεδόν αμέσως και δε χρειάστηκε να περιμένω πέντε μέρες. Μου σφραγίζουν το διαβατήριο, τους ρωτάω «τώρα είναι οκ? Μπορώ να γυρίσω στο Άμπου Ντάμπι?». «Ναι», μου λένε. Αρχίδια. Σιγά μην ήταν τόσο εύκολο. Μπαίνω πάλι στο αμάξι, κάνω αναστροφή να ξαναπεράσω μέσα στη χώρα, «’Ωπα», μου λέει έτερος φύλακας, «πού πας? Πρέπει να πάρεις σφραγίδα εισόδου από το Ομάν». Μάλιστα, λέω και πού είναι το ρημάδι το σύνορο του Ομάν? «Θα βγεις από τα δικά μας σύνορα, θα κάνεις δεξιά και στη δεύτερη πλατεία αριστερά», λέει.

Αυτό που παρέλειψε να πει, ήταν ότι μετά τη δεύτερη πλατεία, έπρεπε να οδηγήσω 35 λεπτά ευθεία, ανάμεσα σε βουνά και ερήμους, μέχρι να συναντήσω το σύνορο. Φυσικά, 5 λεπτά αργότερα νόμιζα ήδη ότι χάθηκα –αν και δεν μπορούσα να καταλάβω πώς στο διάολο είναι δυνατό να χαθείς στην ευθεία. Δέκα λεπτά αργότερα συνάντησα ένα μαγαζί που ήταν μίνι μάρκετ-φαγάδικο-ανταλλακτικά αυτοκινήτων-γραφείο τελετών. Μη ρωτάς. Μέσα ήταν τρεις τύποι μάλλον Ινδο-πακιστανοί. Μπαίνω. «Χελόου», τους λέω. Με κοιτάνε και οι τρεις με δέος, σαν να είμαι πράσινη με κέρατα και φτερά.  Σηκώνεται ο ένας και έρχεται μπροστά μου. Στόμα που χάσκει. Με κοιτάει στα βυζιά (τα οποία δεν είναι εκτεθειμένα όπως ίσως εσφαλμένα θα νομίσεις αναγνώστη, αντιθέτως φοράω φαρδύ μακρυμάνικο. Αυτό, ωστόσο, δεν φαίνεται να πτοεί τον κύριο, διότι κοιτάει ντουγρού στην περιοχή). «Μήπως ξέρετε πού είναι τα σύνορα του Ομάν?», τον ρωτάω. «Ααααα», λέει αυτός στα βυζιά μου χωρίς να τραβήξει το βλέμμα του από αυτά, φοβούμενος προφανώς ότι μπορεί να εξαφανιστεί ως δια μαγείας η μπλούζα μου και μείνω γυμνή και να το χάσει. «Ομάν», επιμένω εγώ και δείχνω προς την κατεύθυνση που φαντάζομαι ότι είναι το Ομάν. «Ααααα», ξαναλέει στα βυζιά μου. «Ομάν?», «Ααααα». Δεν κάνουμε δουλειά έτσι, σκέφτομαι, του λέω θενκ γιου, μου λέει Αααα, χαιρετάει τα βυζιά μου και φεύγω.

Για 20 λεπτά περίπου οδηγούσα σε ένα δρόμο μιας λωρίδας, περνώντας έρημο με αμμόλοφους γκρι, έρημο με αμμόλοφους κόκκινους και έρημο με αμμόλοφους ερημί, είδα κατσίκες, καμήλες, ένα ζώο που έμοιαζε με διασταύρωση γάτας με καγκουρό –μη ρωτάς- αλλά σε άνθρωπο τίποτα, ψυχή ζώσα. Και πάνω εκεί που ήμουν σίγουρη ότι θα καταλήξω όπως στις ταινίες, που δείχνει τον κομπάρσο να περπατάει κουρελιασμένος στην έρημο και μετά δείχνει το κουφάρι του που το τρώνε τα όρνεα, τσουπ, να σου τα σύνορα του Ομάν. Εκεί παραλίγο να πιστέψω στο θεό, αλλά δεν πίστεψα. Πάω, μου σφραγίζουν το ρημαδοδιαβατήριο, κάνω τη ρημαδοαναστροφή και παίρνω το μακρύ δρόμο της επιστροφής. Φυσικά είχα απηυδήσει τόσο πολύ, που το όριο ταχύτητας ήταν 100 και εγώ πήγαινα περίπου με 450 και τώρα όπου να ‘ναι περιμένω να μου έρθουν οι κλήσεις μαζί μία αναμνηστική πλακέτα που θα αναγράφει «το Ομάν σας ευχαριστεί για τη συμβολή σας στο φετινό ΑΕΠ».

Στα σύνορα του Αλ Αΐν είχαμε πάλι ένα μικρό μπέρδεμα διότι πήγα να περάσω με το αυτοκίνητο, αλλά με έστειλαν στο ίδιο γραφείο να μου βάλουν σφραγίδα εισόδου και αφού έκανα κι αυτό το τελευταίο, ξεκίνησα επιτέλους για το σπίτι. Από τη διαδρομή της επιστροφής στο Άμπου Ντάμπι δε θυμάμαι και πολλά, οπότε μάλλον με πήρε ο ύπνος.

Γι’ αυτό σας λέω. Όποιος θέλει να μου χαρίσει ένα ιδιωτικό τζετ (ας είναι και δανεικό βρε αδερφέ, δεν θα χαλάσουμε τις καρδιές μας), να στείλει στα ίνμποξ.





  

29 comments:

Nasia said...

το παρουσίασες κωμικά ,αλλά σκέφτηκα την ταλαιπωρια του μετανάστη ,τη μοναξιά του ,πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα και πόσο δύναμη πρέπεις να αποκτησεις ,κυρίως οι γυναίκες,για να επιζήσεις! Αντε ,μακάρι σύντομα μια δουλεια που δε θα απαιτει να ξενιτευεσαι για την παραμονή σου ,με πολλα λεφτά για να αποκτησεις μόνη σου το τζετ!
φιλάκια!

Memaria said...

Θα σου ευχηθώ ό, τι και η Νάσια!
Και μόλις γίνεις πλούσια να μας καλέσεις κι εμάς να απολαύσουμε τις ευθείες!
Εκεί που κάθεσαι, δεν γράφεις ένα βιβλίο και παραπάνω από ένα εδώ που τα λέμε?
Έχεις ταλεντάρα παιδάκι μου...σε απολαμβάνω κάθε φορά!
Νιώθω όμως και λίγες τύψεις που γελάω με όσα περνάς...αλλά εσύ φταις!
Εσύ και το ταλέντο σου!
φιλιά πολλά!

VAD said...

Στς χώρες του ΙΒΜ(Ιnsallah -Βukra-Μaalhis) οπλιζεσαι με υπομονή γαιδουρινή,γιατι αλλιώς θα σε σκάσουν με την αφασια τους:))
Τι εχουνε δει τα μάτια μας!!!Βουβάλι σκάζουνε οι ανθρωποι!!!:))

Tremens said...

Καλέ, έκτακτα περάσατε στο Ομάν! Χιονόμπαλα μου πήρες ή ακόμα; Τι πάει να πει δε χιονίζει στο Ομάν; Αυτά είναι μικρολεπτομέρειες και σας παρακαλώ δεν θα θελα!

Απολαυστικότατη στο στιλ τι-τραβώ-κι-εγώ! Φιλί μεγάλο (τζετ δεν έχω ακόμα, ένα έρμο αμαξάκι που χει να πλυθεί 3 χρόνια μόνο κι από γαλανό έχει γίνει μπεζ καφέ μιας και όλη η σκόνη του Ομάν έχει κατασκηνώσει στην Ψωροκώσταινα τον τελευταίο καιρό - μας έφαγαν οι εισαγωγές σ αυτήν την χώρα, έτσι θα έρθει η ανάπτυξις;)

mahler76 said...

Να σου έρθω για road trip? Καλημερούδια!!!

Astero said...

@Nasia
Νάσια μου να σου πω τη μαύρη αλήθεια και στην Ελλάδα μετανάστης νοιώθω πλέον με τόσους μαλάκες που κυκλοφορούν, οπότε καλύτερα πραγματικός μετανάστης παρά ψυχολογικός -δεν ξέρω αν βγάζει νόημα αυτό που λέω, ελπίζω να με καταλάβεις.

@me(Maria)
Ταλέντο στο να γίνομαι ρεζίλι έχω, δεν ξέρω κατά πόσο είναι εγγύηση αυτό για συγγραφική καριέρα! ;)
Μόλις γίνω πλούσια θα στείλω το τζετ να σας παραλάβει!

Astero said...

@VAD
IBM αχαχαχαχαχα!!! Ακριβώς έτσι, βουβάλι! Μιλάμε θέλει γαϊδουρινή υπομονή, τα ξέρεις εσύ καλύτερα από μένα...

@Delirium Tremens
Θα σου πάρω ερημόμπαλα (καλά πόσο φανταστική ιδέα, να πώς θα γίνω πλούσια, θα πατεντάρω την ερημόμπαλα, ιδιωτικό τζετ σου 'ρχομαι, Τρεμενσάκο φτιάχνε βαλίτσες!)

@mahler76
Το ρωτάς? Όπως έχεις καταλάβει είμαι εξαιρετική ξεναγός. Βέβαια αν συνδυάσουμε εμείς οι δύο τις δυνάμεις μας υπάρχει μία μικρή πιθανότητα να ζήσουμε το εξπρές του μεσονυχτίου, αλλά χαλάλι, είμαστε περιπετειώδεις τύποι εμείς ως γνωστόν! ;)

mahler76 said...

Καλέ δεν κάνω ντράγκς (άσχετα αν έτσι δείχνω χαχαχα) οπότε δύσκολα θα βρεθούμε σε φυλακή. Εκτός και αν διώκεται η βρώση χοιρινού ή η χρήση του "άσε μας κουκλίτσα μου" οπότε τότε την πουτσίσαμε.

ria said...

μια χαρά περνάς. που αλλού θα έβλεπες έρημο με γκρι και κόκκινους αμμόλοφους;
που αλλού θα είχαν τα βυζιά σου συνομιλία υψηλού επιπέδου;
τζάμπα γκρινιάζεις. δες το από τη θετική του πλευρά. κοινωνικοποίησες τα βυζιά σου, είδες το ελ λαίν πως το λένε, είδες και το περίεργο ζώο!

ωραιότατο. ααααα, το αυτοματο αυτοκίνητο έχει το καλό πως βγάζεις το αριστερο πόδι στο παράθυρο να παίρνει αέρα!

Heliotypon said...

Εγώ σου τα έχω πει, αλλά δεν με άκουσες. Περιφρονείς τους πετρελαιάδες, αλλά αυτοί διαθέτουν τα Ι.Χ. τζετάκια με εγγλέζους ή αμερικάνους πιλότους (πού ξέρεις, μπορεί να κλεβόσουν στο τέλος με τον πιλότο και να βρισκόσουν στο Μάντσεστερ ή στο Σαν Αντόνιο). Και στο τέλος, τι πρόβλημα θα είχες σ' ένα μικρό χαρεμάκι για μερικούς μήνες; Χώρια που όταν θα τον χώριζες θα έπαιρνες και παχυλή διατροφή σε πετροδολλάρια!

Astero said...

@mahler76
Κλαίω!

@ria
Ομοίως!!!

@Heliotypon
Πριτς καλέ που θα τον χώριζα, δε στα 'πανε καλά, τη γυναίκα -καθ' ότι ον κατώτερο και άβουλο- τη φτύνουμε στα μούτρα, να κι αν θέλει να κι αν δε θέλει, άμα δε θέλει ο πασάς να χωρίσει δεν πα να βαράς τον κώλο σου κάτω, χεστήκαμε. Οπότε λέω να τους αφήσω τους μαχαραγιάδες και τα πετροδολάρια για άλλες πιο καπάτσες, άλλωστε εμείς είπαμε, φτώχια, καλοπέραση και τα σχετικά! ;Ρ

Άιναφετς said...

Καλό μήνα... έτσι να δίνουμε ευχές αφού είναι και τζάμπα και δεν ξέρεις καμιά φορά μπορεί και να "πιάσουν"!!!
Ένα δεν καταλαβαίνω και διαθέτω τεράστια κατανόηση, τι καλύτερο απ΄την Ελλαδίτσα μας βρίσκεις σ' αυτό το Αμπού Χάλι, τι έχει αυτή η κολοχώρα και επιμένεις να ζεις εκεί και επιπλέον άνεργη;
Αν θυμάμαι καλά στην Ελλάδα δημοσιογραφούσες... μήπως γίνεις (ή είσαι;) ανταποκρίτρια και στέλνεις και κανένα άρθρο σε καμιά εφημερίδα, τουλάχιστο να βγάζεις το φαγάκι σου και κάτι παραπάνω;

ΑΦιλάκια και περιμένω απαντήσεις!!!

Astero said...

@Άιναφετς

Μαγισσάκι μου καλό μήνα - οι δικές σου ευχές σίγουρα πιάνουν (εγώ το έχω πιστέψει ότι έχεις μαγικές δυνάμεις να ξέρεις :)))

Να σου λύσω και την απορία: το Άμπου Χάλι (μα πόσο πιο ακριβής περιγραφή!) είναι όντως ένα μαύρο χάλι, όμως το χάλι του Άμπου Ντάμπεως ποσώς με ενδιαφέρει -άλλωστε εδώ είμαστε όλοι ξεριζωμένοι. Το χάλι της Ελλαδίτσας, όμως, πονάει -και πιο πολύ ακόμα πονάει το χάλι του ελληνικού λαού έτσι όπως έχει καταντήσει.

Επίσης, ως δημοσιογράφος πλέον στην Ελλάδα -εξόν και αν είσαι κανένας Χατζηνικολάου, Τράγκας, Στάη και το σινάφι τους- μπορείς να πληρώσεις με το μισθό σου περίπου εφτά κουλούρια και μισό κιλο γραβιέρα.

Οπότε κάθομαι εδώ με τις καμήλες και περιμένω να με φωτίσει ο αλλάχ... ;)))

Άιναφετς said...

Αφού και έτσι είναι καλύτερα στο Αμπού Χάλι δλδ μακριά απ' όλους "εμάς" φίλους και γονείς... ειλικρινά εύχομαι η επιλογή σου να αποδειχτεί σωτήρια, γιατί εμείς εδώ τα έχουμε παίξει κανονικότατα.
ΑΦιλάκια, κράτα μας ενήμερους και καλή Τύχη, θα μας ευχηθώ! <3

Astero said...

@Άιναφετς
Όχι από όλους "εσάς" μαγισσάκι μου, μην τα βάζουμε όλα στο ίδιο τσουβάλι!

Αν ήταν όλοι σαν εσάς σιγά μην καθόμουν στη βλακεία το Άμπου Ντάμπι. Βέβαια, αν ήταν όλοι σαν εσάς δεν θα είχαμε φτάσει εδώ που έχουμε φτάσει, οπότε ούτε θα ήξερα πού πέφτει το Αμπου Χάλι, αλλά τέλος πάντων...

Φιλιά!

Άιναφετς said...

Καλημέρα στο Αμπού Χάλι!
ΑΦιλάκια!

Prophet Estarian said...

Εγώ απορώ πως στα μέρη που πάει σφαίρα η Φεράρι και η Λαμποργκίνι, δε σου έβαλαν πρόστιμο απλά επειδή κυκλοφορείς με αβέο. :p κατά τα άλλα, ουάου ψήθηκα να μεταναστεύσω :p

Anonymous said...

Μπήκε ένας υιός στο μαιλ μου με τίτλο dropbox και μου το γάμησε και το λογαριασμό και το μπλογκ. Ελπίζω να μην προωθήθηκε και στα contacts. Αν δεις κάτι δηλαδή μην το ανοίξεις.

Φιλιά
zoi20

koulpa said...

Εδω ειμαι φιλαρακι μου παλιο επαθα μερικα εγκεφαλικα και μουχαλασαν και netbook και laptop και κινητο.. ολα λεφτα θελουν .. τωρα μπενω με το καινουργιο κινητο .. τι κανεις; :) :)2

Anonymous said...

Καλημέρα!
Παρέα θέλεις; ετοιμάζουμε διαβατήρια οικογενειακώς (σύζυγος για δουλειά και η αφεντιά μου και υιοί για να του τα τρώμε.....) τουλάχιστον μέχρι να απογαλακτιστούν και μπορέσω και εγώ να δουλέψω, αν το σηκώσει η ταπεινή μου φύση......

Μαίρη (Ginger) said...

Αφου το ξερω πως οποτε περασω απ το μπλογκ σου ξεπατωνομαι στο γελιο, τι το θελα και ηρθα προσπαθοντας να αυτονανουριστω? Αντε τωπρα με τις ενδορφινες μου στα υψη να με πιασει υπνος. Μου λειψες ..... φιλιααααα

Άιναφετς said...

Που είσαι καλέ;
Για δώσε σήμα!
ΑΦιλάκια ανήσυχα! ;-)

Nick P. Petropoulos said...

Καλά, κλαίω από τα γέλια, έχω φίλους στο Αμπου Ντάμπι, αλλά αυτοί είναι πιο "τυχεροί", έχουν visa. Σε είδα σε ανάρτηση στο eyedoll. Χαιρετώ και καλή εβδομάδα από αύριο.

Νίκος

Αθήνα, με δουλειά, ακόμα

ΥΓ Θα σε βάλω στα favorites, να σε παρακολουθώ. Το χαμόγελο χρειάζεται

Anonymous said...

Μου έστειλε μία φίλη το κείμενο σου για το Άμπου Ντάμπι και έτσι σε βρήκα. Ταυτίζομαι σχεδόν απόλυτα. Μένω εδώ από τον Γενάρη του 2014 και ναί έχω φρικάρει. Να είσαι καλά. Φιλιά, Ελένη! xx

Άιναφετς said...

Όπως ίσως να θυμάσαι, δεν έχω fb και έτσι δεν μαθαίνω νέα σου, ελπίζω να είσαι καλά όπου και να βρίσκεσαι!
Εύχομαι καλές γιορτές και το 2015 να είσαι πάλι κοντά μας, υγιείς και ευτυχισμένη!
ΑΦιλάκια καρδιάς!

xBlond said...

-)))
Πολύ καλό! Συνέχισε, χαρίζεις γέλιο.

Anonymous said...

Και μετά? και μετά? Μετά τι έγινε?

Zoe said...

Νταξ (στα @@ σου, ξέρω) αλλά μόλις απόκτησες κι άλλη φαν!!
Έχω διαβάσει καμιά δεκαριά κείμενά σου σήμερα και κλαίω όλη μέρα!!
Επίσης σε έχω κάνει φόλοου στο μπλογκ και ρόμπα στο φβ, γιατί σε πόσταρα με δάκρυα και μετά σε πήρε και μια φίλη (με εξαιρετικό χιούμορ - μόνο εγώ κι αυτή σε καταλαβαίνουμε) και σε πόσταρε κι αυτή.
Γράφε όμως κοπελιά, γράφε, έχεις κάνει κοιλιά!!!
Ζμουτς!

Zoe said...

Κι ένα κόμμεντ ακόμη για να παίρνω σε μέιλ τις απαντήσεις όλων, μη δίνεις σημασία. :Ρ