Monday, September 9, 2013

Σουίτ Χομ Αλαμπάμα





«Σε ζηλεύω», είπε η Αλεξάνδρα με το ονειροπόλο βλέμμα του ανθρώπου που φαντάζεται τη ζωή του όπως θα μπορούσε να είναι. Φυσικά, κοίταξα πίσω από την πλάτη μου να δω σε ποιον μιλούσε. Τελικά για μένα έλεγε.

The grass is greener on the other side που λεν και στο χωριό μου. Προφανώς, διότι πώς αλλιώς εξηγείται το να «ζηλεύει» εμένα η Αλεξάνδρα, που έχει την πιο υπερφανταστική οικογένεια στο γνωστό σύμπαν, όπερ εστί τον Κωνσταντίνο που τον αγάπησα πριν ακόμα τον γνωρίσω μόνο και μόνο επειδή είδα τη φίλη μου τόσο ευτυχισμένη και την ετών πέντε Μελίνα, ένα νεραϊδάκι να το πιεις στο ποτήρι  –και το λέω αυτό εγώ, που έχω γιγαντοαφίσα τον Ηρώδη. Αυτοί οι τρεις είναι η ελπίδα μου για τον κόσμο. Άμα ερχόντουσαν ποτέ εξωγήινοι εισβολείς και ήθελαν να καταστρέψουν τον πλανήτη επειδή η ανθρωπότητα είναι μια μαλακία και μισή, αυτούς τους τρεις θα τους έδειχνα για να καταλάβουν ότι ναι, αυτοί οι χιούμανς είναι στην πλειοψηφία εντελώς μαλάκες αλλά να, υπάρχει ελπίδα –εδώ θα τους πέρναν τα ζουμιά, μουσική υπόκρουση τύπου μπρέιβχαρτ καθώς οι εισβολείς μπαίνουν στα διαστημόπλοια και χάνονται στο διάστημα, η ανθρωπότητα σώθηκε, λονγκ λιβ πλάνετ ερθ, δι εντ.