Wednesday, April 27, 2011

Κοκορέτσι stop –Ένα φανταστικό Πάσχα


Το Πάσχα είναι μία μεγάλη γιορτή του Χριστιανισμού. Χεστήκαμε. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ότι το Πάσχα είναι μια μεγάλη ευκαιρία να την κάνεις με ελαφρά από τη βρωμερή πρωτεύουσα μαζί με μια φίλη/φίλο/γκόμενα/γκόμενο (όπως τη βρίσκει ο καθείς) και να περάσεις μερικές μερούλες μούρλια χωρίς άγχος, χωρίς δουλειά, χωρίς υποχρεώσεις -και στη δική μου περίπτωση χωρίς στομάχι, γιατί πριν το Πάσχα ένιωθα μια κατάθλιψη και αποφάσισα να πιο όλο το Βόσπορο για να μου φύγει. Τελικά το μόνο που μου έφυγε είναι το στομάχι. Κυριολεκτικά. Έκανε υπομονή μια, δυο, τρεις, τέσσερεις μέρες και μετά είδε κι απόειδε, μάζεψε τα αλεσμένα αποφάγια του, τα οξέα και τα έλκη του, με διαολόστειλε και έφυγε. Τώρα ζω χωρίς στομάχι και αυτό εξηγεί το κενό που νιώθω εκεί που κάποτε ήταν το στομάχι μου.

Tuesday, January 4, 2011

Από μπρος παρθένα



«Έλα, πες αλήθεια».

«Αλήθεια σου λέω ρε, με τρεις έχει πάει».

«Καλά ρε βλάκα, 35 χρονών άνθρωπος και πιστεύεις ότι μια τριαντάρα μπορεί να έχει πάει μόνο με τρεις?»

«Γιατί να μου πει ψέματα?»

Επειδή φίλε μου Ηλία δεν αντέχεις την αλήθεια. Ούτε εσύ, ούτε και η συντριπτική πλειοψηφία των αρσενικών. Το ξέρουμε αυτό, όπως επίσης ξέρουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανδρών είναι ακόμα και σήμερα έτοιμη να κρεμάσει το ματωμένο σεντόνι για να δουν οι γείτονες ότι η νύφη ήταν παρθένα.