«Φιλενάδα,
φρρρρρρρρ –φυσάει μύτη- γκλπυγμκλ –πνίγει λυγμό- τρέχα, χω-ω-ω-ω-ω-ώρισα»...
Άμα ξεκινάει έτσι
το τηλεφώνημα ξέρεις ότι σε περιμένει μάυρη νύχτα. Αλλά τι να κάνεις? Γίνεται
να μη στηρίξεις την κολλητή? Πτι γαμώτη, μαύρες διακοπές θα κάνουμε.
Όλα αυτά, για να
εξηγούμεθα, μόλις 3-4 εβδομάδες πριν, όταν η Αστέρω είχε τη φαεινή ιδέα να
πεταχτεί εις τας Αθήνας να χαλαρώσει λιγάκι. Μα γίνεται χρυσή μου να χαλαρώσεις
στην Αθήνα του 2013? Με την κρίση, τους μετανάστες, την ανεργία? Με το κρύο και
το πετρέλαιο να κοστίζει ενάμιση νεφρό το λίτρο? Με τους ζαβο-ναζί να
παρελαύνουν ανενόχλητοι στους δρόμους της πόλης? Με το Σαμαρά πρωθυπουργό βρε
αδερφέ? Αυτό δεν είναι διακοπές, Αρμαγεδδών ιν δε μέικινγκ είναι. Αλλά πού να
σκαμπάσει η Αστέρω –άλλωστε άμα σκάμπαζε θα ήταν σε καμιά παραλία σένια να
κάνει γουότερσπορτς και να πίνει μοχίτος και όχι στη βλακεία το Άμπου Ντάμπι να μετράει καμήλες.