Friday, November 23, 2012

Θα γυρίσει ο τροχός, θα γαμήσει κι ο φτωχός





Το ξέρω ότι έχω υποσχεθεί καυτές κόρπορειτ ιστορίες, αλλά προς το παρόν είμαι υπό διάλυση (δεν είναι κι εύκολο πράγμα να κωλοβαράς επί ενάμιση χρόνο και ξαφνικά να σε φυτέψουν μέσα σε πολυεθνική και να δουλεύεις δέκα ώρες τη μέρα), άσε που όλη μέρα γράφω οπότε όταν γυρίσω σπίτι δεν θέλω να δω ούτε την οθόνη που λέει τους ορόφους στο ασανσέρ (ντίτζιταλ βεβαίως βεβαίως, όχι παίζουμε).

 Αλλά θα σου πω τι έμαθα προσφάτως να σοκαριστείς.

Το κτίριο όπου δουλεύω είναι ένα τεράααααστιο δεκαόροφο συγκρότημα που φιλοξενεί διάφορες εταιρείες μύδια (media). Όοοοοοολα αυτά τα γραφεία, πρέπει φυσικώς να καθαρίζονται.

Μέχρι προσφάτως είχαμε τρεις (3) καθαριστές. Ινδούς-Πακιστανούς. Βάζω σλας διότι δεν τους ξεχωρίζω, να με συγχωρήσουν οι φίλοι Ινδο-πακιστανοί, αλλά ας τους βάλω κι εγώ δίπλα δίπλα έναν Γερμανό και έναν Αυστριακό κι άμα τους ξεχωρίσουν να με χέσουνε.

Friday, November 9, 2012

Αραμπία γιου γκοτ τάλεντ



                 



Θα ήθελα να σας ηχογραφήσω τον ιμάμη της γειτονιάς (είναι σαν την ΕΒΓΑ, κάθε γειτονιά έχει και έναν), να καταλάβετε τι εστί Μιντλ Ιστ. Διότι εκεί που κάθεσαι αραχτός στο ευήλιο μεν, ευάερο ουχί δωματιάκι σου πίνοντας χομ μέιντ εσπρέσο και ακούγοντας το σάουντρακ του Ντέρτι Ντάνσινγκ (παλιμπαιδισμός, μη δίνετε σημασία) και ονειρεύεσαι ότι είσαι η τσουπωτή παιδούλα Μπέιμπι και ο Τζόνι το κανόνι σου πετά τα μάτια όξω, ξαφνικά ακούς κάποιον να γκαρίζει Αλλάααααααχου Άκμπαρ και επιστρέφεις απότομα στη πεζή πραγματικότητα –και τι πραγματικότητα, μάιτ άι αντ.

Και καλά εμείς, έχουμε πλέον συνηθίσει. Το ωραίο είναι όταν έρχεται για πρώτη φορά στη Μέση Ανατολή κανείς ανυποψίαστος από την πατρίδα. Α, είναι το αγαπημένο μου. Αφού παραλείπω να τους προειδοποιήσω για το τζαμί της γειτονιάς, τους καθίζω στο σαλόνι και περιμένω να έρθει η ώρα της προσευχής για να δω τα μούτρα τους –αξία, ανεκτίμητη. Οι αντιδράσεις δεν ποικίλλουν, είναι μία και πάντα ίδια: τέντωμα λαιμού, ελαφριά κλίση κεφαλιού προς την πηγή του ήχου (σσ το παράθυρο), γούρλωμα ματιών και μισο-ερωτηματικό μισο-έντρομο βλέμμα. Μένουν κάγκελο για αρκετά δευτερόλεπτα, μέχρι να συνειδητοποιήσουν τι συμβαίνει (νομίζω ότι κατά βάθος φοβούνται ότι γίνεται Τζιχάντ, απλά προσπαθούν να το παίξουν κουλ) και μόλις ξεπαγώσουν, ρωτάνε: «Τι είναι αυτό ρε μαλάκα?».

Friday, November 2, 2012

Μετά το Άμπου Ντάμπι τιιιι?



Τρελλή ζοχάδα