(Not really αλλά πες, δεν είναι φανταστικά ψαρωτικός ο τίτλος?)
Καταρρίπτοντας κάθε
προσωπικό μου ρεκόρ, αυτή την εβδομάδα θα ανεβάσω δύο ολόκληρα ποστ
–χειροκρότημα, υπόκλιση, ευχαριστώ τη μαμά μου χωρίς την οποία σίγουρα δεν θα
ήμουν ζωντανή σήμερα, όχι μόνο επειδή με γέννησε αλλά και επειδή επί σειρά ετών
φρόντισε τη σωματική και πνευματική μου υγεία με πρακτικές όσο και πολύτιμες
συμβουλές όπως, Δέσε τα κορδόνια σου γιατί θα τα πατήσεις, Φόρα κάλτσες θα
κρυώσει η κοιλιά σου και Πρόσεχε το ποτό σου μη σου ρίξουν ναρκωτικά, (έξτρα
κρέντιτ για το Άμα πηδήξουν οι φίλοι σου από το μπαλκόνι θα πηδήξεις κι εσύ?),
τον πατέρα μου που έλειπε συνέχεια από το σπίτι οπότε τουλάχιστον δεν μας τα
έκανε τσουρέκια, την κουφή θεία Ελπινίκη από το χωριό που με έμαθε να κεντάω
βελονάκι ωραιότατα σεμέν με βουκολικά θέματα, το θείο Απόστολο που γινότανε
τύφλα στις γιορτές και του κλέβαμε τα λεφτά για να παίζουμε πάκμαν και τέλος
τον κολλητό μου το Βαγγέλη, στον οποίο θέλω να ζητήσω συγνώμη για τότε που του
είχα κλέψει από το πορτοφόλι τα προφυλακτικά και είχα βάλει στη θέση τους
χρωματιστά μπαλόνια και έτσι δεν πήδηξε ποτέ τη Βάσια με τα μεγάλα βυζιά από το
Γ3.