Thursday, March 27, 2014

Γαμώ τον Ζούκερμπεργκ



 
Το φέισμπουκ με καταπιέζει. Για την ακρίβεια, θα ήθελα να μην το έχω καθόλου, αλλά έλα που ξαφνικά οι φίλοι εκ πατρίδος που είχαν και στο χωριό τους σόσιαλ μίντια δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με άλλο τρόπο (φταίει και που έχω και φίλους τσαμπατζήδες, σιγά μην πληρώσουν διεθνείς κλήσεις). Ένεκα που είμαι ιντερνάσιοναλ, λοιπόν, και έχω σκόρπιους φίλους από Αμέρικα μέχρι Αστραλία (τρίμπιουτ Γεωργία Βασιλειάδου), έκανα την καρδιά μου πέτρα και άνοιξα σελίδα φεϊσμπούκ πριν από δυο χρόνια, όταν δηλαδή μετακόμισα –πάλι- στη μέση ανατολή.

Όμως η αλήθεια να λέγεται, με καταπιέζει. Διότι, αν και όλοι οι «φίλοι» μου (γαμώ τις αμερικανιές και όσους τις υποστηρίζουν, δεν μπορούσαμε να τους πούμε κόντακτς , όοοοοχι, πρέπει να τους πούμε φίλους για να ικανοποιήσουμε το ναρκισσισμό κάθε μικρομαλάκα που θέλει να μοστράρει τη φάτσα του και να μαζεύει «λάικ», ξερνώ και δεν φοβάμαι ότι θα προσβάλλω και κανέναν, διότι είμαι σίγουρη ότι οι λιγοστοί άνθρωποι που με διαβάζουν δεν ανήκουν σ’ αυτή την κατηγορία των εγκεφαλικά αποβλακωμένων ατόμων που κατά τα φαινόμενα αποτελεί την πλειοψηφία του πλανήτη μας, και αν κάποιος που ανήκει σε αυτή την κατηγορία βρεθεί κατά λάθος εδώ δεν θα ξαναέρθει έτσι κι αλλιώς, οπότε να και μας Κωστής Παλαμάς),  αν και όλοι μου οι «φίλοι», λοιπόν, είναι τουλάχιστον γνωστοί μου και δεν κάνω αξέπτ τη ΜόνικαΆιΓουάντΓιουΝάου με τη φωτογραφία με τα βυζιά κολλημένα στην κάμερα και το δάχτυλο παιχνιδιάρικα στο στόμα, δεν είναι τόσο κοντινοί μου ώστε να μπορώ να εκφράζομαι ελεύθερα.