Friday, December 26, 2014

Αστέρω Νταζ Ντουμπάι





(άμα δεν καταλαβαίνεις τον τίτλο σημαίνει ότι δεν έχεις αρκετές γνώσεις πάνω σε τσόντες, βαθμός τριμήνου 9 και αν επαναληφθεί να έρθεις με τον κηδεμόνα σου)

Αγαπητέ αναγνώστα, 

Ελπίζω να είσαι καλά. Δεν πρόκανα τόσο καιρό να γράψω γιατί τα επίπεδα του σουρεάλ στη ζωή μου έχουν χτυπήσει ταβάνι και πέρασα αρκετούς μήνες προσπαθώντας να βάλω σε μια τάξη τα πράγματα, αλλά έλα που τα πράγματα αρνούνται κατηγορηματικά να μπουν σε μια τάξη και η ζωή μου έχει καταντήσει ένα ατελείωτο «εδώ παπάς εκεί παπάς, πού ειν’ ο παπάς?» και θα τον πάρει ο διάολος τον παπά καμιά ώρα. Διάβασα κάπου ότι η έλλειψη ρουτίνας αυξάνει την οξυδέρκεια. Αν ισχύει αυτό, πρέπει να έχω γίνει τουλάχιστον Αϊνστάιν.

Κάτσε, όμως, να σου πω τα νέα μου γιατί σε έχω αφήσει με κενά. Και θα στα πω σε επεισόδια, γιατί είναι πολλά για να τα γράψω μονοκοπανιάς, φοβούμαι ότι θα βαρεθείς και θα με παρατήσεις στα μισά για να πας να παίξεις τάβλι με το γείτονα.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με το…..

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 1ο: Η δουλειά μπορεί να μην είναι ντροπή, η συνέντευξη για δουλειά, όμως, σίγουρα είναι.

Monday, April 28, 2014

Ομάν τι πάθαμε!







Εδώ στη χώρα της γκαμήλας, αγαπητέ αναγνώστη, εμείς οι βλάχοι όπου λάχει –όχι, μπαρδόν αλλού το πήγαινα. Εμείς οι έξπατς, ήθελα να πω, ξεπατωνόμαστε στη δουλειά για δύο λόγους: πρώτον, για να έχουμε λεφτά (χελόου), και δεύτερον, διότι αν δεν έχεις βίζα εργασίας μπορείς να μείνεις στη χώρα από ένα μήνα έως καθόλου -αναλόγως εθνικότητος. Εδώ θα κάνω –ναι, καλά το μάντεψες- μία παρένθεση για να σημειώσω ότι είναι τεράστια μαλακία που έχουμε χωρίσει τον πλανήτη σε τσιφλίκια και αποφασίζομεν και διατάσσομεν ποιος μπορεί να πάει πού. Τα έλεγε ο μακαρίτης ο Τζον Λένον, αλλά ποιος τον άκουγε. Σύνορα, θρησκεία και χρήμα αγαπητοί, τα τρία δεινά της ανθρωπότητος (βασικά ένα είναι το δεινό της ανθρωπότητος, η βλακεία, διότι αν δεν είχαμε αυτό θα γλιτώναμε τα υπόλοιπα, αλλά δεν είναι του παρόντος). Κλείνει η παρένθεση, είδες, δε μακρηγόρησα (παραδόξως).  

Επειδή, λοιπόν, δεν μπορούσα να περιορίσω τη δημιουργικότητά μου στο στενόμυαλο περιβάλλον μιας πολυεθνικής (έλα, καλά, δεν έβρισκα δουλειά), αποφάσισα να δηλώσω free-lancer, που είναι το επάγγελμα των ελεύθερων, περιπετειωδών ανθρώπων (έλα, καλά, των τεμπέληδων), στο οποίο έχω διαπρέψει στο παρελθόν, κυρίως δοκιμάζοντας τις ικανότητές μου στο κρόουλ στη Βάρκιζα ενώ οι άλλοι έπηζαν στα γραφεία τους. Ως free-lancer, όμως, έχω δύο προβλήματα: πρώτον, ότι σκοτώνομαι στη δουλειά χωρίς να πληρώνομαι (ούτε την τεμπέλα δεν μπορώ να κάνω καλά, μα πόσο άχρηστη πια!) και δεύτερον, ότι κάθε 40 μέρες πρέπει να βγαίνω από τα σύνορα για να ανανεώνω τη βίζα μου –συνοριακά μιλώντας, ακόμη και ο απόπατος της Ευρώπης είναι καλύτερος από κάτι Ινδίες, Πακιστάν, Νότιοαφρικές που ούτε να τους φτύσουμε εμείς οι ανώτεροι οι λεφτάδες, αυτοί δεν μπορούν καν να έρθουν στη χώρα αν δεν τους βγάλει βίζα κάποιος.

Thursday, March 27, 2014

Γαμώ τον Ζούκερμπεργκ



 
Το φέισμπουκ με καταπιέζει. Για την ακρίβεια, θα ήθελα να μην το έχω καθόλου, αλλά έλα που ξαφνικά οι φίλοι εκ πατρίδος που είχαν και στο χωριό τους σόσιαλ μίντια δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με άλλο τρόπο (φταίει και που έχω και φίλους τσαμπατζήδες, σιγά μην πληρώσουν διεθνείς κλήσεις). Ένεκα που είμαι ιντερνάσιοναλ, λοιπόν, και έχω σκόρπιους φίλους από Αμέρικα μέχρι Αστραλία (τρίμπιουτ Γεωργία Βασιλειάδου), έκανα την καρδιά μου πέτρα και άνοιξα σελίδα φεϊσμπούκ πριν από δυο χρόνια, όταν δηλαδή μετακόμισα –πάλι- στη μέση ανατολή.

Όμως η αλήθεια να λέγεται, με καταπιέζει. Διότι, αν και όλοι οι «φίλοι» μου (γαμώ τις αμερικανιές και όσους τις υποστηρίζουν, δεν μπορούσαμε να τους πούμε κόντακτς , όοοοοχι, πρέπει να τους πούμε φίλους για να ικανοποιήσουμε το ναρκισσισμό κάθε μικρομαλάκα που θέλει να μοστράρει τη φάτσα του και να μαζεύει «λάικ», ξερνώ και δεν φοβάμαι ότι θα προσβάλλω και κανέναν, διότι είμαι σίγουρη ότι οι λιγοστοί άνθρωποι που με διαβάζουν δεν ανήκουν σ’ αυτή την κατηγορία των εγκεφαλικά αποβλακωμένων ατόμων που κατά τα φαινόμενα αποτελεί την πλειοψηφία του πλανήτη μας, και αν κάποιος που ανήκει σε αυτή την κατηγορία βρεθεί κατά λάθος εδώ δεν θα ξαναέρθει έτσι κι αλλιώς, οπότε να και μας Κωστής Παλαμάς),  αν και όλοι μου οι «φίλοι», λοιπόν, είναι τουλάχιστον γνωστοί μου και δεν κάνω αξέπτ τη ΜόνικαΆιΓουάντΓιουΝάου με τη φωτογραφία με τα βυζιά κολλημένα στην κάμερα και το δάχτυλο παιχνιδιάρικα στο στόμα, δεν είναι τόσο κοντινοί μου ώστε να μπορώ να εκφράζομαι ελεύθερα. 

Wednesday, February 12, 2014

Η Σημασία της Ανθοδετικής στην Ψυχοσύνθεση της Σύγχρονης Εργένισσας μετά την Εμμηνόπαυση


(Not really αλλά πες, δεν είναι φανταστικά ψαρωτικός ο τίτλος?)

 


 
Καταρρίπτοντας κάθε προσωπικό μου ρεκόρ, αυτή την εβδομάδα θα ανεβάσω δύο ολόκληρα ποστ –χειροκρότημα, υπόκλιση, ευχαριστώ τη μαμά μου χωρίς την οποία σίγουρα δεν θα ήμουν ζωντανή σήμερα, όχι μόνο επειδή με γέννησε αλλά και επειδή επί σειρά ετών φρόντισε τη σωματική και πνευματική μου υγεία με πρακτικές όσο και πολύτιμες συμβουλές όπως, Δέσε τα κορδόνια σου γιατί θα τα πατήσεις, Φόρα κάλτσες θα κρυώσει η κοιλιά σου και Πρόσεχε το ποτό σου μη σου ρίξουν ναρκωτικά, (έξτρα κρέντιτ για το Άμα πηδήξουν οι φίλοι σου από το μπαλκόνι θα πηδήξεις κι εσύ?), τον πατέρα μου που έλειπε συνέχεια από το σπίτι οπότε τουλάχιστον δεν μας τα έκανε τσουρέκια, την κουφή θεία Ελπινίκη από το χωριό που με έμαθε να κεντάω βελονάκι ωραιότατα σεμέν με βουκολικά θέματα, το θείο Απόστολο που γινότανε τύφλα στις γιορτές και του κλέβαμε τα λεφτά για να παίζουμε πάκμαν και τέλος τον κολλητό μου το Βαγγέλη, στον οποίο θέλω να ζητήσω συγνώμη για τότε που του είχα κλέψει από το πορτοφόλι τα προφυλακτικά και είχα βάλει στη θέση τους χρωματιστά μπαλόνια και έτσι δεν πήδηξε ποτέ τη Βάσια με τα μεγάλα βυζιά από το Γ3.

Monday, February 3, 2014

Ο Πρίγκιπας που Έγινε Βάτραχος






Ένα από τα καλά του να είσαι άνεργη και σινγκλ, είναι ότι έχεις την πολυτέλεια να περνάς χρόνο στο σπίτι στο σπίτι φορώντας φούτερ με κουκούλα, κάλτσες μέχρι το γόνατο και αντρικά σώβρακα –απομεινάρια από πρώην γκόμενους. Καμιά φορά και καπέλο, ανάλογα με τη διάθεση. Ένα από τα καλά του να είσαι άνεργη, σινγκλ και εκτός Ελλάδας, είναι ότι μπορείς να περνάς μεγάλο μέρος αυτού του χρόνου χωρίς να σκέφτεσαι πόσο μπουρδέλο έχει καταντήσει η χώρα σου, πόσοι άνθρωποι δεν έχουν θέρμανση, πόσο μαλάκας είναι ο μέσος Έλληνας και άλλα τέτοια ευχάριστα, που για κάποιο λόγο μου ήταν αδύνατο να μη σκέφτομαι όταν ήμουν στην Ελλάδα –σε σημείο που απορώ πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι καταφέρνουν και ζουν σαν να μη συμβαίνει τίποτα, τη στιγμή που εγώ είμαι στα πρόθυρα της παράνοιας. Αλλά ίσως έχουν πια συνηθίσει, αποβλακωθεί, παραδοθεί στη μοίρα τους, αναισθητοποιηθεί, δεν ξέρω, Ίσως να είναι απλά μαλάκες. Ενιγουέι.


Ένα από τα καλά του να είμαι σ’ αυτή την παρωδία χώρας που είναι τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, λοιπόν, είναι ότι έχω την πολυτέλεια να ξεγελάσω τον εαυτό μου, να ξεχάσω την κατάσταση του κόσμου στον οποίο ζω –που πάει, κατά το συνήθειό του, από το κακό στο χειρότερο- και να περνώ πολλές μακάριες ώρες στοχαζόμενη ζητήματα όπως Τι είναι η φιλία, Άραγε θέλω να γίνω μάνα, Γιατί τόσοι άνθρωποι πιστεύουν ότι υπάρχει θεός, και Ποια είναι καλύτερη μέθοδος αποτρίχωσης, το λέιζερ ή το κερί.