Wednesday, July 3, 2013

Πιάσε δυο καραβίδες, σε πάω στις Μαλδίβες




Αναγνώστη φτιάξε μοχίτο, βγες στη βεράντα, κάτσε κάπου αναπαυτικά (όπου βολεύεται ο καθείς), σου ‘χω ταξίδια μακρινά και ονειρεμένα.

Που νομίζω ότι είμαι η Πάρις Χίλτον τα έχουμε ξαναπεί, μην επαναλαμβανόμαστε. Μετά από σχεδόν δύο μήνες ανεργίας και μετά από τα μαθήματα ιστιοπλοΐας, κόντευα να μείνω όπως καταλαβαίνεις ταπί. Οπότε, είχα μια φοβερή έμπνευση: σκέφτηκα ότι μια ζωή την έχουμε, άι μάιτ ας γουέλ εντζόι, κι αφού έτσι κι αλλιώς στο τέλος θα πεινάσουμε, ας πεινάσουμε μια ώρα αρχύτερα –αλλά στο μεταξύ θα έχουμε περάσει καλά.

Οπότε τι έκανα? Αντί να μαζευτώ στο σπίτι μπας και με βγάλουν τα λιγοστά μου ντίρχαμς μέχρι τον Αύγουστο, είπα να κάνω ένα ταξιδάκι ακόμα. Κάθησα στο λαπτόπ, έψαξα κοντινούς προορισμούς, σκέφτηκα πού θα χαλάσω τα περισσότερα λεφτά για να μπορώ μετά να μπινελικώνω τον εαυτό μου που δεν έχω στον ήλιο μοίρα και ήθελα και διακοπές σε εξωτικά νησιά, και η απόφαση επάρθη: επόμενος προορισμός, Μαλδίβες. Και σου ‘χω τώρα φωτορεπορτάζ, κι είπα να στο ανεβάσω γρήγορα, γιατί συντόμως θα μου κόψουνε το ιντερνέτ (δε συγκινήθηκε η Ετισαλάτ από τη ζουά ντε βιβρ διάθεσή μου, σου λέει άμα δεν πέσει το ρευστό θα πέσει μαύρο, κάτι σαν την ΕΡΤ ένα πράγμα, που μου ‘χει μείνει κενό το κανάλι στη δορυφορική αλλά δεν το διαγράφω, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, μετά κι από τις κατσαρίδες).



Βρήκα, που λες, αναγνώστη ένα ριζόρτ που δεν ήταν πανακρίβου (είπαμε κληρονόμος αλλά μην το παραχέσουμε), έκλεισα τίκετ και εντός 28 ωρών από τη σύλληψη της μεγαλοφυούς μου ιδέας, βρισκόμουν στο αεροδρόμιο του Αμπουνταμπίου με μια μικροσκοπική βαλίτσα, περιμένοντας να κάνω τσεκ-ιν. Εδώ θέλω να σημειώσω πόσο με νευριάζει αυτό το αναγκαστικό τσεκιν (διότι πώς αλλιώς να κουβαλήσεις σαμπουάν, αντηλιακά και τα συναφή, αφού δεν επιτρέπονται υγρά στο αεροπλάνο, τρομερό χτύπημα στη διεθνή τρομοκρατία που δεν μπορώ να πάρω το παντέν στην καμπίνα), ακόμη κι αν έχεις μια αποσκευή  μια σταλιά με δυο μαγιό, πέντε κοντομάνικα και τρία σορτσάκια. Επίσης, θέλω να δηλώσω πόσο με διασκεδάζει αυτή η γνωστή ταμπέλα που σου λέει τι ΔΕΝ μπορείς να πάρεις μαζί σου στο αεροπλάνο (μαχαίρια, δυναμίτες, χειροβομβίδες, καλάσνικωφ, χημικά όπλα) και κάθε φορά θέλω να φωνάξω «όχι ρε γαμώτο, δηλαδή πρέπει να αφήσω εδώ τον πυρηνικό μου αντιδραστήρα?». Αυτή η ταμπέλα είναι προφανώς έμπνευση αμερικάνικη, μόνο αυτοί ξεκινούν με δεδομένο ότι είσαι καθυστερημένος. Φαντάζομαι μια ουρά από Ταλιμπάν, να κοιτάνε το ταμπελάκι και να αρχίζουν να αδειάζουν από τις κελεμπίες ούζι, νάρκες, εκρηκτικούς μηχανισμούς, και να ρωτάνε ο ένας τον άλλο αν επιτρέπεται ή όχι το υγρό άζωτο. Δεύτερο χτύπημα για τη διεθνή τρομοκρατία.

Τέλος πάντων μιας που δεν είχα απάνω μου πυρηνικά, πυραύλους και οπλοπολυβόλα, ξεμπέρδεψα σχετικά γρήγορα και πολύ σύντομα έτρεχα σαν την καμένη να προλάβω το αεροπλάνο, διότι φυσικά είχα αργήσει (δεν έφταιγα εγώ, έφταιγαν οι τρεις χιλιάδες Πακιστανοί πριν από μένα που ήθελαν να κουβαλήσουν στο αεροπλάνο τη μάνα τους, τον πατέρα τους, τρεις τραπεζαρίες, δυο ψυγεία και δεκατέσσερα πλυντήρια έκαστος και προσπαθούσαν να διαπραγματευτούν με την υπάλληλο της Έτιχαντ που επέμενε ότι το όριό τους ήταν εικοσιπέντε κιλά, ενώ αυτοί είχαν χίλια-διακόσια). Η αργοπορία μου όμως μάλλον για καλό ήταν, γιατί , μπορεί να είχα ξετινάξει τα ντιούτι φρι με τη φόρα που έχω πάρει. Τέλος πάντων τα κατάφερα, και έτσι βρέθηκα στο αεροπλάνο, να τρώω κάτι που έμοιαζε με μακρινό συγγενή μακαρονιού και είχε γεύση ψαριού μαριναρισμένου σε πάλμολιβ.

Μετά από τέσσερις μόλις ωρίτσες, ο πιλότος μας ανακοίνωσε ότι προσγειωνόμαστε στο αεροδρόμιο του Μάλε, τσι πρωτευούσης των Μαλδιβών. Στη συνέχεια, έκανε τη χειρότερη προσγείωση στην ιστορία των προσγειώσεων, εξόν από κείνες που καταλήγουν σε φλόγες ή στη θάλασσα ή στους δίδυμους πύργους. Αυτό ωστόσο δεν πτόησε το ηθικό των επιβατών, διότι άμα είσαι καθ’ οδόν για εξωτικά νησιά λίγο σε νοιάζουν οι ικανότητες του πιλότου –αφού έμεινε στο διάδρομο και δεν καταλήξαμε παρέα με τα μπαρμπούνια, μια χαρά ήμασταν. Στο αεροδρόμιο του Μάλε η οργάνωση ήταν φοβερή, σωστή Ελβετία. Δεν μας περίμενε κανένας με ταμπελάκι (όπως φανταζόμασταν ότι θα συμβεί), οπότε μείναμε να κοιτάμε γύρω γύρω σα βλάκες. Επειδή η βλακεία του τουρίστα είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του και ήταν πασιφανές ότι δεν ξέρουμε πού πάμε και τι κάνουμε, μας πλησίασε ένας με ταμπελάκι που έγραφε άλλο όνομα και μας ρώτησε σε ποιο νησί πάμε.

Εδώ θα σε διακόψω αναγνώστη για να σου δώσω μερικές απαραίτητες πληροφορίες για τη χώρα, για να μην τρέχεις στη Γουικιπίντια. Πρόκειται για ένα μικροσκοπικό κράτος με μόλις 400.000 πληθυσμό, που αποτελείται από 26 ατόλες που περιλαμβάνουν περίπου 1200 νησιά, εκ των οποίων τα 250 κατοικημένα. Έως τα 1153 οι Μαλδιβιανοί ήταν Βουδιστές, μετά όμως ασπάστηκαν το Ισλάμ με ό,τι αυτό συνεπάγεται, δεν θα σχολιάσω, φαντάζεστε τις απόψεις μου περί αυτού. Πρωτεύουσα και μοναδική πόλη της χώρας είναι το Μάλε, το οποίο γενικώς βρωμεί και ζέχνει, οπότε αν σου τύχει να πας, κοίτα να την κάνεις για κάποιο από τα 250 νησιά, μην την πατήσεις και μείνεις στην πόλη. Τα νησάκια των Μαλδιβών είναι ουσιαστικά ριζόρτ φτιαγμένα για τουρίστες –αυτό είναι και το κύριο εισόδημα των ντόπιων, αλλά είναι φτιαγμένα όμορφα, δεν έχει γυφτιές τύπου Φαληράκι στη Ρόδο, ούτε ταμπέλες νέον, ούτε οικοδομικά εκτρώματα. Όλα είναι καλαίσθητα, με σεβασμό στη φύση και το τοπικό χρώμα –και οι θάλασσες είναι να κλαις, αναγνώστα. Βέβαια ένας φίλος που είχε πάει στο χάι σίζον και είχε ζέστη της κολάσεως, μου είπε ότι καθοόλου δεν του άρεσε η θάλασσα γιατί ήταν σαν κάτουρο. Ίσως να εξαρτάται από την σεζόν, όμως, διότι τώρα που πήγα εγώ ήταν απόλαυση, δεν έβγαινα από το νερό με τίποτα, με λέπια γύρισα στο Άμπου Νάμπι.

Πού είχαμε μείνει? Α ναι, στο αεροδρόμιο του Μάλε. Έρχεται, λοιπόν, ο άσχετος Μαλδιβιανός και μας ρωτάει πού πάμε, του λέμε στο Χελενγκέλι (έτσι λεγόταν το νησάκι μας, και τα εισιτήρια έγραφαν πάνω τη συντομογραφία HEL και είχα γαμηθεί να κάνω κάτι φανταστικά αστεία ότι πάμε στην κόλαση). Φωνάζει ο τύπος έναν άλλο, ο άλλος φωνάζει έναν άλλο, τέλος πάντων αρχίσανε και γκαρίζανε από δω κι από κει και στο τέλος ήρθε τρέχοντας ένας τυπάκος με ένα σάντουιτς στο χέρι και τα πιο αλλήθωρα μάτια που έχω δει στη ζωή μου, εκτός από μία φορά στα 16 μου που είχα πάρει το πούλμαν για να πάω στη φίλη μου στην Αιδηψό και ο οδηγός του λεωφορείου κοιτούσε με το ένα μάτι τον αριστερό καθρέφτη και με το άλλο μάλλον το θεό και ήμουν σίγουρη ότι θα πεθάνω νέα, αλλά τελικά επέζησα, μάλλον γιατί το σύμπαν είναι σαδιστικό και ήθελε να με βασανίσει μερικά χρόνια ακόμα. Παρεμπιπτόντως, πέντε μέρες στις Μαλδίβες  είδα πέντε αλλήθωρους. Κάτι θα σημαίνει αυτό. Αλλά μπορεί να είναι απλά το σύμπαν με το χιούμορ του που λέγαμε.

Μας παίρνει λοιπόν ο αλλήθωρος κύριος από το χεράκι, μας πάει σε ένα γκισέ παραδίπλα και μας λέει να περιμένουμε εκεί μέχρι να έρθει το λεωφορείο που θα μας πάει στο επόμενο τέρμιναλ. Διότι –δεν στο είπα αυτό αναγνώστη- πώς θα πήγαινε στο νησί η κληρονόμος? Με καραβάκι? Όοοοοοοχι βέβαια. Με υδροπλάνο παρακαλώ (σημείωσις: στην πραγματικότητα, η κληρονόμος δεν αποτρελάθηκε εντελώς, απλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο τα εισιτήρια πήγαινε-έλα με το ταχύπλοο έβγαιναν πιο ακριβά απ’ ότι με το υδροπλάνο, οπότε αναγκαστικό το χαϊλίκι –άλλο που δεν ήθελα). Κάπου εκεί, εμφανίζεται ένας άλλος Μαλδιβιανός κύριος, όχι αλλήθωρος, και μας βουτάει τις βαλίτσες. Αγχωθήκαμε προς στιγμήν εμείς, «μην ανησυχείτε», εξηγεί ο αλλήθωρος, «οι βαλίτσες θα πάνε στο νησί χωρίς εσάς». Για δες που θα κάνουν διακοπές στις Μαλδίβες χωρίς εμένα οι βαλίτσες μου σκέφτηκα, αλλά δεν το είπα. Στο μεταξύ ο φίλος με τον οποίο ταξίδευα εξαφανίστηκε κάπου να βρει ΑΤΜ να τραβήξει λεφτά, οπότε εγώ έπιασα κουβέντα με τον αλλήθωρο –πράγμα καθόλου εύκολο αναγνώστα, διότι δεν ήξερα σε ποιο μάτι να κοιτάζω και ήταν ολίγον όκγουορντ η κατάστασις, αλλά τέλος πάντων την βρήκα την άκρη. «Τι δουλειά κάνεις?», με ρωτάει ο Μαλδιβιανός. «Φαϊνάνσιαλ έντιτορ» του λέω, περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις  ήθελα να προσθέσω αλλά το κατάπια, σάμπως με ξέρει, άμα θέλω και βασίλισσα λέω ότι είμαι. «Α, μόλις μιλούσα στο τηλέφωνο με το χρηματιστή μου» μου λέει, και με στέλνει αδιάβαστη. Μετά άρχισε να μου εξηγεί για το FOREX, πώς λειτουργεί, σε τι συνάλλαγμα επενδύει, πόσα έχασε, πόσα κέρδισε κι ένα κάρο άλλα που οι άνθρωποι νομίζουν ότι τα ξέρω επειδή έγραφα για οικονομικά, κι εγώ για να μην τους κακοκαρδίσω κουνάω το κεφάλι τάχα μου με ενδιαφέρον ενώ στην πραγματικότητα δεν καταλαβαίνω χριστό. Έτσι που λέτε ο Μαλντίβιαν, εγώ να μην έχω λεφτά να φάω και να το παίζω μεγαλοκυρία που παραθερίζει σε εξωτικά ριζόρτ κι εκείνος να είναι αχθοφόρος ξυπόλυτος και να έχει και χρηματιστή, οπότε καλά λένε τα φαινόμενα απατούν.

Με τα πολλά ήρθε το λεωφορειάκι και πήγαμε στο τέρμιναλ των υδροπλάνων –περιττό να σας πω ότι είχα κατουρηθεί από τη χαρά μου που θα έμπαινε η αφεντιά μου και σε υδροπλάνο, ψοφάω για κάτι τέτοια.


 Έβγαλα και τη Χαβαϊάνα μαϊμού διότι εκεί όλοι κυκλοφορούσαν ξυπόλυτοι και την ξαναφόρεσα όταν επέστρεψα στο Μάλε, το καταφχαριστήθηκα, διότι κατά βάθος είναι γύφτος και μποέμ η κληρονόμος, μη βλέπετε Ντουμπάγια και Αμπου Ντάμπια και χλιδές, από σπόντα βρέθηκε εκεί. Το ταξιδάκι με το υδροπλάνο κράτησε μόλις 15 λεπτά, αλλά πρόλαβα κι έβγαλα κάτι φωτό μούρλια από αυτά τα ριζόρτ με τα μπάνγκαλοουζ πάνω στο νερό, που τα κάνουμε σκρινσέιβερ κι άμα πήζουμε στο γραφείο κολλάμε τα μούτρα μας στην οθόνη και σιχτιρίζουμε που είμαστε σε ένα γραφείο στην Κηφισίας και όχι σε κάποιο εξωτικό νησί να πίνουμε κοκτέιλς και να πασαλειβόμαστε με φύκια για να σιάξουμε επιδερμίδα.


Το υδροπλάνο, ως τέτοιο, προσγειώθηκε καταμεσής τους πελάγους, δίπλα σε μια ξύλινη παλέτα (διότι αποβάθρα δεν το ‘λεγες αυτό το πράμα, ένα τελάρο δύο επί δύο ήτανε που βολόδερνε στα κύματα).


Από το τελάρο μας παρέλαβε ένα ξύλινο καραβάκι του οποίου ήμασταν οι μόνοι επιβάτες. Οι βαλίτσες εν τω μεταξύ άφαντες, μάλλον είχαν αποφασίσει να κάνουν διακοπές σε άλλο ριζόρτ. Στον ορίζοντα μας περίμενε ο παράδεισος, ένα μικροσκοπικό νησάκι πνιγμένο στο πράσινο, με λευκές αμμουδιές και τιρκουάζ νερά. Κι εκεί που δεν πίστευα στα μάτια μου αυτή την ομορφιά, να ‘σου και τα δελφίνια, να κάνουν μακροβούτια, άλματα και χίλια δυο τσαλίμια δίπλα από το καραβάκι μας –κι εγώ να τσιμπιέμαι να δω αν είμαι ξύπνια. 


Όταν κατεβήκαμε στο νησάκι, ήταν πια απογευματάκι. Ένα δροσερό αεράκι φυσούσε, η άμμος ήταν ακόμη ζεστή από τον ήλιο της ημέρας, ο ήλιος έδυε και έβαφε με χίλια χρώματα τον ουρανό κι εγώ ήθελα να πεθάνω εκεί, εκείνη τη στιγμή, να είναι αυτή η τελευταία μου εικόνα. Προς μεγάλη μου έκπληξη, οι βαλίτσες μας περίμεναν ήδη στη ρεσεψιόν, δηλαδή σε ένα γραφείο που βρισκόταν κάτω από ένα ξύλινο υπόστεγο καταμεσής στην άμμο. Τα μπανγκαλόουζ ήταν απλά και όμορφα, χωρίς χλιδές, αλλά πεντακάθαρα και  περιποιημένα, φυτεμένα ανάμεσα στους φοίνικες, και καθένα είχε μπροστά του ένα «πριβέ» κομμάτι παραλίας με δυο ξαπλώστρες, που χωριζότανε από τα διπλανά με θάμνους. Κλάψε αναγνώστη, κι εγώ τώρα που είμαι στη βλακεία το Άμπου Ντάμπι και τα σκέφτομαι, να κλάψω θέλω.


Ενιγουέι. Όλο το νησάκι το γύριζες σε είκοσι λεπτά με τα πόδια, τέτοια κουτσουλιά μέσα στο πουθενά μιλάμε. Έκανα κι εγώ βόλτες μονάχη μου ανάμεσα στους φοίνικες και ψιθύριζα «Λοοοστ…» (από τη σειρά, ξέρετε, άμα δεν ξέρετε χάνετε), τάχα μου ότι έχω ναυαγήσει και είμαι μόνη σε ένα ερημονήσι τύπου σερβάιβορ (άμα είναι βλαμμένος ο άνθρωπος... Αλλά σιγά, ποιος με άκουγε, τίποτις σαύρες, καβούρια, αυτά).


Τώρα που είπα σαύρες, το νησί ήταν γεμάτο χαμαιλέοντες που μάλλον τους είχα τσαταλιάσει τα νεύρα γιατί τους κυνηγούσα 5 μέρες για να βγάζω φωτογραφίες…

…και χιλιάδες καβούρια, τα οποία –άκουσον άκουσον- το βράδυ ανέβαιναν στα δέντρα! Τι ζαβά καβούρια είναι αυτά τα Μαλδιβιανά δεν ξέρω, έχεις ξανακούσει εσύ αναγνώστα καβούρι να σκαρφαλώνει σε δέντρα?


Επίσης, το νησάκι, που ουσιαστικά ήταν όλο ένα ριζόρτ, διέθετε ένα ζούπερ λιτό κι απέριττο εστιατόριο-μπαρ-καφετέρια-εμείς οι βλάχοι ό,τι λάχει, το οποίο είχε και ένα τραπέζι μπιλιάρδου και πήγαινε τα βράδια η Αστέρω και έσκιζε τις τσόχες (ευτυχώς όχι κυριολεκτικά, παραδόξως κατάφερα και: ΔΕΝκατάστρεψα το τραπέζι, ΔΕΝ πέταξα καμία μπάλα σε κεφάλι θαμώνα και ΔΕΝ κατέληξα με τη στέκα σφηνωμένη στο ρουθούνι, θαύματα συμβαίνουν στις Μαλδίβες σας λέω).


Επίσης το νησί ήταν, όπως μάθαμε αφού είχαμε πάει, ένας από τους πλέον δημοφιλής καταδυτικούς προορισμούς παγκοσμίως, οπότε καταλαβαίνετε για τι οργασμούς θαλάσσιας ζωής μιλάμε. Η Αστέρω έκανε κατάδυση και σνόρκελινγκ και είδε α) άπειρα κοράλια σε όλους τους πιθανούς χρωματισμούς, β) άπειρα εξωτικά ψαράκια επίσης σε όλα τα πιθανά σχήματα και χρώματα, γ) κάτι τεράστιους τόνους που λίγο να σου πήγαινε όταν περνάγαν από δίπλα σου, δ) σαλάχια, αστακούς, καραβίδες, χέλια, χελώνες κι ό,τι άλλο θαλάσσιο πλάσμα μπορείς να φανταστείς και –για τελευταίο σου κράτησα το καλύτερο- ε) τρία καρχαριόνια γύρω στο ενάμισι μέτρο, τα οποία είναι πολύ τούριστ φρέντλι και ήρθαν μέσα στα μούτρα μας (ψιλοχέστηκα για να είμαι ειλικρινής αλλά το έπαιξα κουλ, απλά κρύφτηκα με τρόπο πίσω από το φίλο, άμα ήταν να τρώγανε αυτόν πρώτα που είναι και ψωμωμένος, μπας και χορταίνανε και τη γλίτωνα). 

Έτσι πέρασαν πέντε μέρες χωρίς να το καταλάβω, μέχρι που ήρθε η στιγμή να πάρουμε το υδροπλάνο της επιστροφής, οπότε αποχαιρετήσαμε τον παράδεισο με ένα σφίξιμο στο στομάχι.


Κι επειδή είχαμε μερικές ώρες μέχρι να φύγει το αεροπλάνο για Άμπου Ντάμπι, κάναμε και τις βόλτες μας στο Μάλε, δοκιμάσαμε τοπική κουζίνα και μάθαμε και δυο πράγματα για την ιστορία του νησιού, τα οποία άμα σε ενδιαφέρει μπορείς να τα ψάξεις στο ιντερνέτ, μη σε κουράσω άλλο. Εγώ θέλω να κλείσω με την καλύτερή μου φωτογραφία, την τελευταία που έβγαλα φεύγοντας από το Μάλε για να πάω στο αεροδρόμιο. Τίτλος, «Μαλδιβιανός νεοναζί». Τι γέλιο έκανα, δε λέγεται. Τυπικό δείγμα της Άριας Φυλής!


Άντε, σε χαιρετώ αναγνώστα, πάω να χαζέψω την αγαπημένη μου φωτογραφία που την έχω κάνει ένα πόστερ να με το συμπάθειο και την έχω κοτσάρει στον τοίχο, να θυμάμαι πως για λίγες μέρες πήγα στον παράδεισο –για να αντέχω την κόλαση (45 βαθμούς είχαμε σήμερα, καταλαβαίνεις). Τώρα που έχω μείνει άφραγκη, λέω να έρθω στην Ελλάδα για λίγο που είναι όλοι φτωχοί και δεν θα νοιώθω εκτός κλίματος. Ατουταλέρ λοιπόν, αμπιεντό και τα λέμε συντόμως στα πάτρια εδάφη. Που, μην ξεχνιόμαστε, παράδεισος ήτανε κι αυτά, αλλά τα κάναμε σαν τα μούτρα μας…

24 comments:

Levina said...

Mε έλυωσες το γέλιο!!
κι ήρθε και ο άρειος Μαλβιδιανός με την σβάστικα να με αποτελειώσει!!!
Να τον δουν τα ξυρισμένα παλικάρια και να τραβάνε τις τρίχες που δεν έχουν!!!
Να είσαι καλά κοριτσάκι μου να ξαναπάς :-)

VAD said...

Χαρά που θα κάνει ο Μιχαλολιάκος,
μόλις δει την τελευταια φωτογραφία!:))

Tremens said...

Περιττό να σου πω ότι:
α. Το απόλαυσα δεόντως
β. Ζήλεψα ανυπερβλήτως
γ. Ερωτεύτηκα τον Μελαμψό Νεοναζί (τον σκέφτομαι να μου κάμει Νάζι(α), ξέρεις.
δ. Κατουρήθηκα στα γέλια γενικώς!

Το μόνο που θα ήθελα να προσθέσω είναι ότι η ελπίδα δεν πεθαίνει τελευταία. Πεθαίνει αμέσως πριν από μας!

To love life for what it is said...

Η τελευταία σου φωτογραφία, με τον Μαλδιβιανό Νεοναζί .... όλα τα λεφτά! ΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!
Αν έρθεις πάντως στην Ελλάδα τώρα το καλοκαίρι, εκτός του ότι θα είσαι κατευθείαν στο κλίμα, έτσι που είμαστε πια όλοι απένταροι, θα ευχαριστηθείς παραλίες, έτσι και κάνεις να ξεμυτίσεις λίγο από το κλεινόν άστυ! Έχουμε κάνει τη χώρα μας σαν τα μούτρα μας, μεν, αλλά κάποια πράγματα δεν τα έχουμε χαλάσει - ακόμη!
:-)

Memaria said...

Ζηλεύωωωωωωω....και θέλω κι άλλες φωτογραφίες...πολλές φωτογραφίες...
Πέθανα στο γέλιο...ειδικά με τον νεοναζί..!!
Τα καβούρια που ανεβαίνουν στο δέντρο πέφτουν κιόλας ή γαντζώνονται καλά?
Ρωτάω για να ξέρω αν θα πάω από εκεί στην επόμενη ζωή..αν πέφτουν θα προτιμήσω άλλον προορισμό..
Φιλιά πολλά!!

ria said...

εκεί στον παράδεισο, ζουζούνια δεν ειχε;
γιατί εκτός απο καβούρια και χαμαιλέοντες δεν ανέφερες κάτι άλλο. άν δεν έχει, την κάνω τώρα για εκεί...
αλλά αν έχει, να περιοριστώ να σε διαβάζω και να το φαντάζομαι χωρίς να κινδυνεύω από έμφραγμα!!!

πάντως εκπληκτική η περιγραφή σου, έκανα καινούργιο συκώτι!

Astero said...

@Levina Vil
Θενκς κι ανταποδίδω, όσο για τον άριο Μαλδιβινό, κάποιος να τον στείλει στο Μιχαλολιάκο επειγόντως!!!

@VAD
Χαχαχαχα αυτό σκέφτηκα κι εγώ όταν τον είδα, φανταστικός ο τύπος!!!

Astero said...

@Delirium Tremens
Τρεμενσάκο δεν ξέρω, είνια πουτάνα μεγάλη αυτή η ελπίδα, μπορεί να 'σαι σέκος στο πάτωμα, να σου βγαίνει το συκώτι από το στόμα και να σκέφτεσαι "Έλα μωρέ, κρύωμα θα 'ναι, θα περάσει"!
(χαχαχαχαχα σπλάτερ!!!)

@To love life for what it is
Αυτό σκοπεύω να κάνω, θα φορτωθώ στους φίλους στα νησιά λίγες μέρες, να φχαριστηθώ θάλασσα και μεντιτεράνιαν σαν. Τα 'παμε άλλωστε, η φτώχια θέλει καλοπέραση ;)))

Astero said...

@me(Maria)
Παιδί μου σπάιντερμαν σου λέω τα καβούρια, με το που έκανε να δύσει ο ήλιος μαζευόντουσαν κατά δεκάδες κάτω από τα δέντρα κι άρχιζαν να σκαρφαλώνουν! Ήταν κι ένα που εμφανιζόταν στην τουαλέτα μας (που ήταν ανοιχτή, είχε γύρω γύρω μια μάντρα αλλά χωρίς ταβάνι, ένας κήπος με ντουζ ουσιαστικά) και προσπαθούσα πέντε μέρες να καταλάβω από πού μπαινοβγαίνει ο κάβουρας! Μυστήρια πράγματα!!!

@Ria
Μπα τίποτα από ζουζούνι, καμιά μύγα αλλά κι αυτή σπάνια. Είδα μια μέρα και μια ακρίδα αλλά ήταν πολύ διακριτική, με το που με είδε την έκανε με ελαφρά. Γενικώς επειδή είναι πολύ καθαρά, δεν έχει ζουζούνι. Μην κοιτάς που νομίζεις ότι είσαι μέσα στη ζούγκλα, δεν είναι άγρια φύση. Ξαμολιούνται κάθε πρωί στις 6-7 οι Μαλδιβιανοί και κάνουν μανικιούρ-πεντικιούρ στη βλάστηση, να τα βλέπεις εσύ ο τούριστ να χαίρεσαι. Οπότε, κάνε βαλίτσες!

Nasia said...

εσύ και η Μενεγάκη τέτοια μεγαλεία!
τυχαίο ; δε νομίζω!
είμαι και φιλόλογος και δεν αντέχω τέτοιες λέξεις αλλά θα την πω :
καραζήλεψαααααααααα !

Astero said...

@Nasia
Αχαχαχαχα ε όχι και Μενεγάκη ρε Νάσια!!! Άσε, κι εγώ τώρα που τα σκέφτομαι από το ειδυλλιακό Άμπου Ντάμπι ζηλεύω τον εαυτό μου :Ρ

Afrikanos said...

α) έχουν μπαρμπούνια στις Μαλδίβες? (εδώ έχουν νεοβλαζί, άσε απάντησα μόνος μου)
β) υπήρχε και "φίλος"? και τον έκρυβες μέχρι τα μέσα του ποστ? :)

Όχι, εγώ δεν ζήλεψα, δεν έχουμε τίποτα να ζηλέψουμε από τις Μαλδίβες...


("τι είπες αγάπη μου? τι είναι αυτό το πράσινο στο πρόσωπό μου? ω, μην ανησυχείς, είναι μια ειδική κρέμα..." κλπ)

Unknown said...

Τωρα τι να σου πω,πως απ'το πρωι που διαβασα την αναρτηση σου εχω σκασει απο ζηλεια και ονειρευομαι λευκες παραλιες με τη Μελενια μου διπλα να καιγομαστε σαν αστακοι πινωντας τα ποτα μας κλπ κλπ(που πρεπει μετα να βαλεις Χ στο σχολιο μου αν πω).
Τιποτα εισαι ακαρδη αλλα και παλι σευχαριστουμε για το ταξιδι που μας χαρισες και ευελπιστουμε καποτε να κανουμε και μεις τα φτωχα γατια δωρο στην αγαπημενη μας.

Astero said...

@Afrikanos
Χαχαχαχα με πέθανες με τα μπαρμπούνια
και τον "φίλο" σε εισαγωγικά!!! Η σιωπή μου προς απάντησίν σου ;Ρ

@Gatos se Oistro
Εσείς βρε έχετε τον έρωτά σας, τι ανάγκη έχετε? Με τέτοιες αγάπες και τα Καμμένα Βούρλα παράδεισος είναι!

Afrikanos said...

...εκκωφαντική σιωπή :)

Πρόεδρος Α.Π.Ι. said...

άμα είναι να τρέχεις στα Άμπου Ντάμπια για ταξίδια να μένεις πιο συχνά άνεργη!!

Astero said...

@Πρόεδρος Α.Π.Ι.

Είδες, αυτό λέω κι εγώ, παλιά που δούλευα σα σκυλί ούτε μέχρι την Πάρο ;Ρ

Άιναφετς said...

Λοιπόν Αστεράκι μας... γιατί έχω την "αίσθηση" πως πας να μας ρίξεις στάχτη στα μάτια με το ναζιστρόμουτρο για να μην ερευνήσουμε βαθύτερα τα δρώμενα... Ιστιοπλοΐες και τώρα υδροπλάνα στις Μαλβίδες με καραβίδες...
Χμ! και μη τολμήσεις να ισχυριστείς πως δεν έχεις μαζί σου και κάποιο μελαχρινό ή έστω καστανόξανθο αγόρι!!!
Ότι και να είναι... τεσπα, σημασία είναι ότι περνάς super-καλά!
ΑΦιλάκια πολλά πολλά! :)

Astero said...

@Άιναφετς
Χαχαχαχα ευχαριστώ μαγισσάκι μου, ανταποδίδω! Μουτς!

koulpa said...

xaxaxa τι παιδί εισαι σύ;.. σε κατάλαβα από την πρώτη επαφή.. αλλά συνεχίζεις ακάθεκτη.. :) :)
αχ τι ωραίες οι φωτογραφίες.. αχ.. δε ζηλεύω τις διακοπές εκεί.. βαριέμαι τις διακοπές γενικά.. αλλά το να δούλευα εκεί σίγουρα το ζηλεύω.. :) :)
καληνύχταααα :) :)

Μαίρη (Ginger) said...

Αυτό μάλλον μόνο Ελληνικό χούι θα είναι. Οταν δεν έχουμε λεφτά ξοδεύουμε τα περισσότερα. Πως το καταφέρνουμε σαν λαός και σαν έθνος δεν γνωρίζω. Αλλά υφίσταται εξαπανέκαθεν. Με δυό λόγια εγώ μαζεύω μήνα μήνα λεφτάκια γιά να έχω να κατέβω το καλοκαίρι Ελλάδα ενώ δουλεύω 200ώρες την ημέρα και η Αστέρω παει μέσα σε 28 ώρες άμα τη αποφάση κατά Μαλβίδες...... τσ τσ τς

Ασε που με βάζεις ν'ανοιγω κομπιουτεράκια γιά να βρώ όταν έχουμε 400.000 πληθυσμό κει 26 ατόλες (τι ειναι μαρηηη οι ατόλες?) και 1200 νησιά εκ των οποίων τα 250 κατοικημένα πόσα άτομα κατοικούν σε κάθε κατοικούμενο νησάκι? Ντροπή σου!

Πάντως ότι θα πήγαινες μέχρι τις Μαλβίδες γιά να βρεις το χαλινγκάλι δεν το περίμενα. Χροοοοονια πριν η Βουγιουκλάκη το ειχε αφήσει στην Αθήνα. Πως κύλησε ίσαμ εκει κάτω?

Το πόσο το καταχάρηκα όμως που το απόλαυσες κοριτσάκι δεν λέγετε. Κι ας μη τις ειδα ολες τις φωτογραφιες αφου ο μπλογγερης αλλες τις σωζει εδω κι αλλες αλλου και για ενα παραξενο λογο ότι σωζει στο 3.bp εγω δεν μπορώ να το δω απ το γραφειο.....

Σταματάω εδω λοιπόν μη σου γεμίσω τα σχόλια καθώς το συνηθίζω, (ααα θα σου εξηγήσω πριβέ γιατί ερχομαι πάντα τελευταια) και θα επανέλθω απο καπου που να μπορω να δω ολες τις φωτο και ισως ξαναματασχολιάσω. Φιλιά αμετρητα ως τοτε

Astero said...

@koulpa
Χαχαχαχα Κουλπάκο κι εγώ μια απ´ τα ίδια, μη βλέπεις που το παίζω τζετ σέτερ, η ανάγκη γαρ!
Τις καλησπέρες μου!

@Mary Ginger
Μαράκι τζάμπα δούλευα δηλαδίς στα Αμπου Ντάμπια? Για μια Μαλδίδα ζούμε κι εμείς οι ξενιτεμένοι :Ρ
Φιλιααααά

Xristina @ Dear e-diary said...

Σε ανακάλυψα μόλις χθες που έκνα μια αναζήτηση για αμπου ντάμπι και με έβγαλε ο γουγλης στην ανάρτηση σου για το πιο βαρετο μέρος του κόσμου το αμπου ντάμπι! Με έπεισες! Δε θα έρθω..

Πώς δε σε είχα ανακαλύψει νωρίτερα? Εξαιρετική... Εχω πεθάνει στο γέλιο. Πολύ χάρηκα που σε βρήκα..

koulpa said...

που σαι καλέ; φφσσφφσσσσ σου σφυρίζωωωω για να ρθείς σου σφυρίζωωω.. :) :)
καλή χρονιά να έχουμε :) :)