Ασυναρτησία, Η

Το κείμενο αυτό αφιερώνεται στον DM, κατά κόσμον someone lost in shattered heavens, που με προέτρεψε με θαυμαστή αυταπάρνηση να συνεχίσω το συγγραφικό μου έργο. Θενκς.

Το γραφείο όπου εργάζομαι έχει μία τουαλέτα. Θα μου πείτε, «τι μας λες, το μοναδικό είναι». Και θα έχετε δίκιο, όμως κάπως πρέπει να ξεκινήσω κι εγώ –και θα είμαι η πρώτη που θα παραδεχτεί ότι αυτή δεν είναι πολύ καλή αρχή. Ίσως, για την ακρίβεια, να είναι η χειρότερη δυνατή αρχή, αλλά τέλος πάντων από κει θέλω να ξεκινήσω.


Το γραφείο, λοιπόν, που εργάζομαι, έχει μία τουαλέτα. Η τουαλέτα αυτή, πέραν των κλασσικών απαραίτητων σκευών, δεν διαθέτει πολλά διακοσμητικά στοιχεία. Συγκεκριμένα, δεν διαθέτει κανένα απολύτως διακοσμητικό στοιχείο, εκτός ίσως από κάποια περιστασιακή πετσέτα που εμφανίζεται και εξαφανίζεται ως εκ του θαύματος και κανείς ποτέ δεν χρησιμοποιεί.

Μοιραία, λοιπόν, κάθε φορά που τυγχάνει και βρίσκομαι στη συγκεκριμένη τουαλέτα, το βλέμμα μου πλανάται στο μοναδικό αντικείμενο που βρίσκεται καταμεσής στο χώρο: μία εξαιρετικά τεραστίων διαστάσεων συσκευασία χαρτιού υγείας (το μέγεθος, φαντάζομαι, οφείλεται σε λόγους οικονομίας και όχι σε κάποια διαστροφή του αγνώστου Χ που φροντίζει να εξοπλίζει την τουαλέτα μας με χαρτί υγείας).

Συνήθως, τραβούν την προσοχή μου τα έντονα χρώματα και σχέδια της συσκευασίας, που αποτελούν ύψιστη προσβολή σε οτιδήποτε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως καλαισθησία. Αστεράκια, κεραυνοί, συννεφάκια, πράσινα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε, καραβάκια του Αιγαίου δεν με παίρνετε καλέ. Αυτός ο καταιγισμός αντιαισθητικών εικόνων, λοιπόν, που φέρνει δάκρυα στα μάτια, καθώς και η σκέψη της δουλειάς που έχω αφήσει στη μέση, δεν με είχαν αφήσει μέχρι τώρα να εξετάσω τη συσκευασία με μια πιο διερευνητική ματιά.

Σήμερα, όμως, είπα στον εαυτό μου: Αστέρω, stop and smell the roses! Κοίταξα την συσκευασία με ένα βλέμμα πιο ελεύθερο, χωρίς αναστολές και προκαταλήψεις. Και διάβασα τρεις απλές, αλλά με νόημα λέξεις: «καθαρό, βελούδινο, ανθεκτικό». «Χμμμμ…», σκέφτηκα. Ανθεκτικό. Κατανοητόν για ευνόητους λόγους, ας μην μπούμε σε δυσάρεστες λεπτομέρειες. Βελούδινο. Απευθύνεται στην αίσθηση της αφής, σε πληροφορεί ότι είναι απαλό και διαχωρίζει τη θέση του από τα κοινά, φτηνά χαρτιά υγείας που έχουν υφή υαλόχαρτου. Καθαρό. Καθαρό? Μία εσωτερική ανατριχίλα διαπέρασε τη σπονδυλική μου στήλη και ένα κύμα ανησυχίας άρχισε να με κατακλύζει. Δηλαδή? Υπάρχουν και χαρτιά υγείας που δεν είναι καθαρά? Χαρτιά υγείας που κατασκευάζονται κάτω από αμφίβολες συνθήκες υγιεινής, ή, ακόμη χειρότερα, χαρτιά υγείας second hand? Μα τι φρικώδης προοπτική! Ευχαρίστησα νοητά τον άγνωστο επικεφαλής επί του χαρτιού υγείας που φροντίζει για την υγεία μου και αποχώρησα από την τουαλέτα βιαστικά, προσπαθώντας να μην κοιτάω πίσω.

Το περιστατικό αυτό γέννησε πλήθος προβληματισμών στο ταλαιπωρημένο μου μυαλό. Αποφάσισα, λοιπόν, να εξετάσω και άλλες συσκευασίες, στις οποίες, ομολογώ με ντροπή, δεν είχα μέχρι σήμερα αποδώσει την προσοχή που τους αξίζει. Έτρεξα, λοιπόν, αγχωμένα στην κουζίνα. Άνοιξα το ντουλάπι που κρατούν οι συνάδελφοί μου τα τρόφιμα και δεν έχω φροντίσει ποτέ να εξοπλίσω με δικά μου, οπότε όταν με πιάνει λιγούρα πάω και κλέβω των άλλων και μετά το παίζω Κινέζος. Τα ευρήματά μου με τάραξαν συθέμελα.

Όλα τα προϊόντα έκρυβαν κρυμμένα μηνύματα (οι ονομασίες παραλείπονται γιατί κυκλοφορούν Λιακόπουλοι και στη βιομηχανία τροφίμων).
Το πακέτο της ζάχαρης αναγράφει το όνομα του «υπεύθυνου για την συσκευασία», πουθενά όμως δεν αναφέρει κάποιον που αναλαμβάνει την ευθύνη για το περιεχόμενο. Η διαπίστωση αυτή ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Μπορώ να διαμαρτυρηθώ, δηλαδή, αν δεν μου αρέσει το χρώμα ή το σχήμα της συσκευασίας, αλλά αν η ίδια η ζάχαρη δεν με ικανοποιεί, δεν θα μπορέσω να βρω το δίκιο μου?

Το αλάτι αναγράφει «φυσικό, θαλασσινό ιωδιούχο αλάτι» και από κάτω, με πιο μικρά γράμματα «για το τραπέζι». Και εμείς οι άσχετοι το είχαμε στο ντουλάπι! Με ακούτε? Στο ντουλάπι! Έτρεξα και τοποθέτησα το αλάτι εκεί όπου πρέπει να βρίσκεται, δηλαδή σε ένα δείγμα τραπεζιού που υπάρχει στην κουζίνα και χρησιμεύει προφανώς για να πετάμε ό,τι περισσεύει απ’ τους καφέδες, αλλιώς δεν εξηγείται γιατί είναι μονίμως διάσπαρτο από οροπέδια καφέ και ζάχαρης. Μάταια προσπάθησα να εξηγήσω στους συναδέλφους μου τους κινδύνους που εγκυμονεί η τοποθέτηση του άλατος σε μη προβλεπόμενα σημεία. Θα πρέπει να αναλάβω μόνη μου αυτό το δύσκολο έργο.

Οι φρυγανιές περιγράφουν όλη τη διαδικασία της παρασκευής για να καταλήξουν στο ότι «το ψωμί αυτό κόβεται σε φέτες και φρυγανίζεται σωστά». Εδώ, η λέξη-κλειδί είναι το «σωστά». Δηλαδή, υπάρχουν φρυγανιές που φρυγανίζονται ΛΑΘΟΣ, διακυβεύοντας προφανώς τη δημόσια υγεία. Και τι θα κάνω εγώ, ο απλός, ανίδεος από φρυγάνισμα φρυγανιάς πολίτης? Πώς μπορώ να ξέρω ότι η φρυγανιά που τρώω έχει φρυγανιστεί σύμφωνα με τις προβλεπόμενες διαδικασίες φρυγανίσματος? Κομμένη και η φρυγανιά, λοιπόν.

Στο ντουλάπι βρήκα και ένα πακέτο με τίλιο, γεγονός που με προβλημάτισε από μόνο του, αφού η εταιρία δεν συνηθίζει να προσλαμβάνει υπερήλικους, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος. Το πακέτο αυτό, αναγράφει έναν αριθμό τηλεφώνου 24ρης εξυπηρέτησης χωρίς χρέωση. Αυτό με τρόμαξε για τα καλά. Τι μπορεί να πάει τόσο στραβά με το τίλιο, ώστε να χρειάζεται 24ωρο σέρβις, και μάλιστα χωρίς χρέωση –σε μια χώρα που πληρώνεις ακόμη και το νέφος που αναπνέεις?

Η φρίκη μου, όμως, κορυφώθηκε με τα κορν φλέικς. «Εκτάσεις χρυσού σταριού, κουάκερ και ρύζι, με παχιά, γευστικά κομμάτια σοκολάτας συγκεντρώνονται και αναμειγνύονται σε ένα απολαυστικό μίγμα για το πιάτο σας». Εγώ είμαι οικολόγος. Όσο μπορώ, δηλαδή. Υβριδικό δεν έχω, πού λεφτά για τέτοια. Αλλά δεν φοράω γούνες, δεν χρησιμοποιώ σπρέυ, αποφεύγω τις πλαστικές σακούλες και είμαι αυστηρώς κατά των σκουπιδιών και πλαστικών σε θάλασσες, ακτές και λοιπούς δημόσιους χώρους. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πόσο συγκλόνισε το είναι μου η αποκάλυψη ότι θυσιάζονται ολόκληρα στρέμματα σταριού, για να φάω εγώ ένα πιάτο κορν φλέικς… Όχι, δεν θέλω να έχω τέτοιο βάρος στη συνείδησή μου. Τέλος, λοιπόν, και τα κορν φλέικς.

Η λίστα είναι μεγάλη, αγαπητοί, δεν θέλω να σας κουράσω και, κυρίως, να σας τρομάξω. Όταν γυρίσω σπίτι, θα εξετάσω και τις υπόλοιπες συσκευασίες. Απορρυπαντικά, ποτά, ρούχα, παπούτσια, τίποτα δεν θα μου ξεφύγει. Θα ξετρυπώσω όλα τα κρυμμένα μηνύματα, θα μάθω να διαβάζω όλες τις κοσμικές ενδείξεις, κύριε Κοέλιο μου. Και θα προσέχω. Θα προσέχω πολύ…