Sunday, April 8, 2007

Το Πάσχα του Καραγκιόζη


Σε όλη μου την ενήλικη ζωή, είναι ζήτημα αν έχω μείνει 1-2 φορές στην Αθήνα το Πάσχα. Φέτος, όμως, την πάτησα. Δεν είναι ότι δεν είχα πού να πάω, ή ότι δεν είχα όρεξη να φύγω. Αντιθέτως. Έπεσα θύμα της πληθώρας επιλογών. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θέλουν να έχουν πολλές επιλογές. Θέλω λίγες και καλές. Άμα έχω πολλές, μπερδεύομαι. Εδώ στο σούπερ μάρκετ πάω και κάνω μισή ώρα να διαλέξω αφρόλουτρο (σας το ορκίζομαι, αφού μερικές φορές οι πωλητές αρχίζουν και με κοιτούν ύποπτα), φανταστείτε τι γίνεται όταν πρόκειται για κάτι σοβαρό (όπως οι διακοπές του Πάσχα, που ως γνωστόν είναι μείζον εθνικό ζήτημα).

Παρένθεση: Παραδόξως, όταν πρόκειται για θέματα όπως η καριέρα, το σπίτι ή η χώρα που θα επιλέξω να ζω, παίρνω τις αποφάσεις εν ριπή οφθαλμού. Κλείνει η παρένθεση.
Τέλος πάντων, μιας και τελευταίως είμαι πολύ δημοφιλής (μάλλον θα φταίει που έχω ανακαινίσει τα σπίτια όλων των φίλων μου –βλ. προηγούμενο ποστ), οι προτάσεις για το Πάσχα έπεφταν βροχή. Ιταλία ή Ελβετία για σκι, Καρπενήσι, Καρδίτσα, Μέτσοβο, Παρνασσός, δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω. Και τελικά, δεν διάλεξα τίποτα. Διότι άρχισα να το σκέφτομαι, να το συζητάω, να το ξανασκέφτομαι, να αλλάζω γνώμες… Με αποτέλεσμα στο τέλος να βαρεθούν όλοι να με ακούνε, να βαρεθώ κι εγώ να το σκέφτομαι και να μείνω μπουκάλα στην Αθήνα.
Μιας που ξέμεινα, λοιπόν, στην πόλη, αποφάσισα να μην κουνηθώ απ’ το σπίτι. Ούτε εκκλησίες, ούτε Αναστάσεις, ούτε τίποτα. Γιατί άμα είσαι σε κανένα νησί ή χωριό, έχει και ένα νόημα να πας στην εκκλησία την Ανάσταση, είναι γραφικά και όμορφα. Στην Αθήνα, έχω να πάω σε εκκλησία από τη βάφτισή μου (καλά, υπερβάλλω, πήγα και στο γάμο της αδερφής μου). Και δεν σκόπευα να αλλάξω το έθιμο.
Την μεγάλη Παρασκευή, μαζεύτηκαν στο σπίτι μου οι ελάχιστοι άτυχοι που επίσης ξέμειναν στην πόλη και, με σεβασμό πάντα στα ήθη και τα έθιμα της χριστιανοσύνης, ρήμαξαν στο playstation. Ξέραμε από πριν ότι φέτος ο επιτάφιος θα περνούσε ακριβώς κάτω απ’το μπαλκόνι μου και είχαμε αποφασίσει να βγούμε για να παρακολουθήσουμε το parade. Κάποια στιγμή, ακούμε ψαλμούς και τα σχετικά και καταλαβαίνουμε ότι έχει έρθει η ώρα. Ανοίγουμε, λοιπόν, τη μπαλκονόπορτα, παίρνουμε και ένα κερί που μου το έκανε δώρο το αφεντικό μου και το είχα δυο μέρες στο αυτοκίνητο και είχε γίνει σαν σίγμα τελικό από τη ζέστη, και σπεύδουμε στο μπαλκόνι ως ευσεβείς νέοι που είμαστε. Το κακό είναι ότι μαζί με μας, βγήκε στο μπαλκόνι και ο Δούκας.
Ο Δούκας, που όχι μόνο βασιλικό αίμα δεν έχει, αλλά δεν είναι καν άνθρωπος, είναι το ροντβάιλερ του φίλου μου του Γιαννάκη. Βγαίνει το σκυλί στο μπαλκόνι, βλέπει τον πάτερ και τα τσιράκια του, βλέπει και καμιά εκατοστή νοματαίους ξωπίσω τους και παθαίνει μια ταραχή, το ζωντανό, άλλο πράγμα. Αρχίζει, λοιπόν, να τρέχει πάνω-κάτω, να πηδάει στα κάγκελα και να γαυγίζει σαν δαιμονισμένος. Σημειωτέον ότι το σπίτι είναι στον πάνω όροφο μιας διπλοκατοικίας και το μπαλκόνι είναι πάνω στο δρόμο. Να προσπαθεί ο έρμος ο παπάς να ψάλει, που λέτε, και να μην ακούγεται τίποτα, μόνο ο Δούκας που έχει λυσσάξει. Οι δε πιστοί που τον είχαν πάρει από πίσω ( με την καλή έννοια), να κοντοστέκονται και να μας κοιτούν εκνευρισμένοι και να μην ξέρουν αν πρέπει να μας αγνοήσουν ή να μας μπινελικώσουν. Εμείς, να προσπαθούμε να κρυφτούμε ο ένας πίσω απ’ τον άλλο (μες στην ταραχή δεν σκεφτήκαμε να μπούμε μέσα στο σπίτι), λες και είμαστε 10 χρονών και πετάμε νεράντζια στους περαστικούς, και να έχουμε ξεραθεί απ’ το γέλιο –πράγμα που δεν βοηθούσε καθόλου την κατάσταση.
Έτσι όπως στριμωχνόμαστε κακήν κακώς, έχουμε αφήσει μόνο του μπροστά –μπροστά το Σπήλιο, με το στραβό κερί ανά χείρας, ο οποίος έχει μείνει στήλη άλατος και έχει καρφώσει το βλέμμα στον ουρανό, δήθεν με ευλάβεια, και το παίζει Κινέζος. Αρχίζει, λοιπόν, ο κακομοίρης ο πάτερ να ψέλνει όλο και πιο δυνατά, μπας και καταφέρει να ακουστεί, έλα όμως που ο Δούκας (ο αντίχριστος τελικά είναι σκύλος) τα παίρνει και λυσσάει ακόμη περισσότερο. Το αποτέλεσμα είναι να ακούγονται από τη μία πλευρά οι ψαλμοί του παπά και τα «τς-τς-τς» αποδοκιμασίας από τους πιστούς και από την άλλη (δηλαδή το μπαλκόνι μας) τα γαυγίσματα του Δούκα και κάτι περιστασιακά «παρ’τον μέσα ρε μαλάκα», «ρεζίλι γίναμε» και κακαριστά γέλια. Τελικά, σύρθηκα στα τέσσερα μες στο σπίτι, κάποιος κατάφερε να μαζέψει το σκύλο και σιγά σιγά ήρθαν όλοι μέσα. Εκτός από το Σπήλιο, που ξέμεινε με το κερί του να κοιτάει τον ουρανό μέχρι που έστριψε απ’ τη γωνία και ο τελευταίος της ακολουθίας, οπότε και μπαίνει μες στο σπίτι, μας κοιτάει και εκεί που περιμένουμε να αρχίσει να μας μπινελικώνει, λέει: «Το κερί πού να το βάλω;». Και μας αφήνει ξερούς.
Την επομένη, μεγάλο Σάββατο δηλαδή, έχω ξανα-αποφασίσει ότι δεν θα κουνηθώ απ’ το σπίτι. Πέρασα, λοιπόν, τη μισή μέρα καθαρίζοντας και την άλλη μισή διαβάζοντας τα μπλογκ σας. Το βραδάκι, εκεί που έχω βάλει φόρμα και ετοιμάζομαι να αποβλακωθώ με dvd, με παίρνει η μαμά μου τηλέφωνο και με ενημερώνει ότι έχει καταφτάσει η οικογένεια απ’ τη Σουηδία (είμαστε παγκοσμιοποιημένο σόι) και πρέπει, λέει, να πάω να τους δω. Εγώ, υπό φυσιολογικές συνθήκες, αυτά τα πρέπει και τα οικογενειακά γκάδερινγκ τα έχω γραμμένα, αλλά με έχει πιάσει μια κλεισούρα και θέλω να δω και τον ξάδερφο το Σουηδό, που είναι 25 χρονών και πολύ ωραίο τυπάκι, οπότε αποφασίζω να τους κάνω την τιμή. Βάζω, λοιπόν, ένα τζιν και τις αγαπημένες μου μπότες που τελευταίως φοράω πρωί-μεσημέρι-βράδυ, παίρνω το αυτοκίνητό μου και ξεκινάω. Στον δρόμο, σιχτίρισα πολλάκις γιατί στο ραδιόφωνο έπαιζε κάτι τραγούδια να κόψεις φλέβες και είχα ξεχάσει να πάρω cd, αλλά στο τέλος βρήκα ένα σταθμό με τζαζ (είμαι φαν) και ηρέμησα. Μετά, διαπίστωσα ότι η πόλη έχει αδειάσει (έκανα σε 20 λεπτά διαδρομή που συνήθως παίρνει σχεδόν μία ώρα), γεγονός που είχε ευεργετικά αποτελέσματα για τη διάθεσή μου.
Στο πατρικό μου γινόταν χαλασμός. Τέσσερις οι Σουηδοί, καμιά δεκαριά Έλληνες συν δύο Ρώσοι (ο γαμπρός μου και η μαμά του). Η πέντε ετών ανηψιά μου, που έχει κατενθουσιαστεί που βλέπει τόσο κόσμο, να τρέχει πάνω κάτω και να τσιρίζει, οι μισοί να μιλάνε Αγγλικά, οι μισοί Ελληνικά, ο θείος με τη θεία Σουηδικά, ο γαμπρός μου με τη μάνα του Ρώσικα και η γιαγιά μου που είναι Μικρασιάτισσα να πετάει κάτι Τούρκικα, σαν συνέδριο του ΟΗΕ ήμασταν. Τέλος πάντων, κάποια στιγμή καταφέραμε και συνεννοηθήκαμε και ξεκινήσαμε για μια κοντινή εκκλησία με τα πόδια, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να πάρουμε πούλμαν. Στην εκκλησία, έγινε ένας ψιλοχαμός γιατί είχε πολύ κόσμο και δεν μπορούσαμε να συγκεντρωθούμε όλοι σε ένα σημείο και επιπλέον εγώ και οι Σουηδοί δεν είχαμε προνοήσει για λαμπάδες και μαζεύαμε ψιλά από τους υπόλοιπους για να αγοράσουμε κεριά.
Κάποια στιγμή, αφού χαθήκαμε και ξαναβρεθήκαμε γύρω στις δέκα φορές, καταφέραμε να παλουκωθούμε σε ένα σημείο και ηρεμήσαμε. Εγώ είχα πάρει αγκαζέ τον ξάδερφο και κοροϊδεύαμε τις «πιστές», που προφανώς θεώρησαν ότι μετά τον παπά θα βγει να τραγουδήσει ο Μαζωνάκης και είχαν στολιστεί σαν τον επιτάφιο –δεκάποντο τακούνι, γούνα και βάψιμο για σκυλάδικο εθνικής οδού Αθηνών Λαμίας (εγώ με το τζιν και άνευ τακουνίου και μακιγιάζ, ήμουν εντελώς εκτός κλίματος). Το σόι, από δίπλα, είχε πιάσει την πάρλα σε όλες τις γλώσσες, με αποτέλεσμα να μην ακούσει κανείς μας το «Χριστός Ανέστη», μέχρι που άρχισαν οι εκρήξεις και οι καμπανοκρουσίες, οπότε και αρχίσαμε κι εμείς πετάμε κάτι ευχές στον αέρα –διότι άντε να τους πιάσεις έναν-έναν δεκαπέντε και νοματαίους. Μέσα στην γενική ταραχή, βλέπω τη γιαγιά να μου κάνει αγχωμένη νοήματα να την πλησιάσω και νόμισα ότι κάτι έχει πάθει. Διασχίζω, λοιπόν, το πλήθος κακήν κακώς, σκύβω και μου λέει: «Άντε, και μ’ ένα καλό παιδί». Και από δίπλα, ακούω σε σπαστά Ελληνικά από τη θεία: «Κathenas me ton pono tou».
Μετά αποφασίσαμε να φύγουμε. Άλλος χαμός εκεί, γιατί το πλήθος άρχισε να κινείται και ξαναχαθήκαμε, η δε ανηψιά μου, που στην αρχή έκλαιγε επειδή είχε φοβηθεί με τα μπαμ μπουμ, μετά άλλαξε γνώμη και άρχισε να κλαίει επειδή δεν ήθελε να φύγει κι εγώ φοβόμουν μην μου κολλήσει κανείς τη λαμπάδα στο κεφάλι και καταντήσω παρανάλωμα του πυρός και κρυβόμουν πίσω απ’ τον ξάδερφο, που είναι ντερέκι. Στο τέλος, μαζευτήκαμε ξανά και ξεκινήσαμε για το σπίτι. Στα μισά του δρόμου, ανακαλύψαμε ότι είχαμε χάσει τη γιαγιά, οπότε χωριστήκαμε σε δύο γκρουπ –ένα για να ετοιμάσει το τραπέζι στο σπίτι και ένα για να βρει τη γιαγιά.
Με τα πολλά, καταφέραμε να επιστρέψουμε όλοι σώοι και αβλαβείς και στρωθήκαμε να περιδρομιάσουμε ως καλοί πιστοί που είμαστε. Μετά το δείπνο, οι πιο πιτσιρικάδες αποφάσισαν να πάνε για κλάμπινγκ και άρχισαν όλοι μαζί να μου τα χώνουν που νύσταζα και ήθελα να πάω σπίτι μου –η δικαιολογία «είμαι πολύ μεγάλη για τέτοια» δεν τους έπειθε, μάλλον επειδή με τον αμέσως μικρότερο έχω μόλις δύο χρόνια διαφορά. Και τι να τους εξηγήσω δηλαδή; Ότι το πιο ωραίο τραγούδι που έχω ακούσει είναι το La vie en rose της Εντίθ Πιαφ ή ότι όταν είμαι μόνη στο αυτοκίνητο ακούω Τζαζ, αλλά όταν μπαίνουν οι φίλοι μου βάζω Best για ξεκάρφωμα; Τέλος πάντων στο τέλος βαρέθηκαν να με παρακαλάνε και, αφού είπα «καληνύχτα» σε τέσσερις γλώσσες, βρέθηκα ξανά στο αυτοκίνητό μου, έβαλα τζαζ και πήγα, επιτέλους, σπίτι.
Ελπίζω το επόμενο Πάσχα να είμαι σε κάποιο νησί της Ασίας και να στέλνω ευχές μέσω sms.
Και του χρόνου!

16 comments:

IdentityCafe said...

:):)
Πασχα-Βεγγος...

Το εχω εξοβελισει (η λεξη δεν ειναι τυχαια) εξολοκληρου απο το ετησιο καλεντερ... Το ασιατικο νησι καλο ακουγεται.

a_lexia said...

Και οι άλλοι που φύγανε τι κατάλαβαν μικρό μου... Μια χαρά πέρασες. Του χρόνου όμως θα περάσεις καλύτερα! Είμαι βεβαία...

Giannis Michalopoulos said...

Φοβερή ιστορία!! Εγώ ξεκίνησα με την προοπτική του να μείνω σπίτι, όταν στις 18:00 έπεσε το πρώτο τηλέφωνο/πρόσκληση για καφέ. Το ένα έφερε το άλλο, και κατέληξε στις 7 το πρωί σε γνωστό goth club του κέντρου να παίζω σκάκι με έναν Ευρωπαίο μετρ. Βλέπω πως οι γιορτές ήταν πολύ surreal για όλους μας :)

Astero said...

@ Identity cafe

Και πολύ καλά κάνεις! Θα πάω, λοιπόν, Ασία για έρευνα αγοράς και άμα βρω το location θα σε ειδοποιήσω κι εσένα :)
Να κάνουμε ομαδικό εμπάργκο στην οβελιοφαγία!

@ a_lexia

Αν είμαι στο νησί, που λέγαμε, σίγουρα θα περάσω καλύτερα!
Εσείς πως τα περάσατε στας εξοχάς, μπάι δε γουέι?

@ someone lost..
(κόπηκε λόγω τεμπελιάς!)

Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι το μόνο για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι είναι ότι στο τέλος θα νικήσει ο νόμος του Μέρφι. Οπότε καλύτερα να αυτοσχεδιάζουμε... ;)

Anonymous said...

χα χα χα

απίστευτη ιστορία.
Ειδικά το σπίτι ΟΗΕ απίστευτο

Σου εύχομαι του χρόνου να λιάζεσαι όπου θες κ κυρίως με όποιον θες.
μουτς

Astero said...

Και εγώ μου το εύχομαι! Και σε ΄σένα επίσης!!

;))

Κοινότητα Εκάλης said...

Πάσχα θέλει μακρια απο την Ελλάδα και τους νεο-χριστιανούς ταλιμπαν! Προτεινω κατι σε στιλ πραγας αν ειναι τελη απριλιου που εχει κ το παγκοσμιο φεστιβαλ τζαζ

Astero said...

Καλά, πειράζει να προτιμήσω το τρίπτυχο αντηλιακό-μαγιώ-σαγιονάρα?

Κι ας είναι η Πράγα η πιο όμορφη πόλη του κόσμου... ;))))

Πάντως χωρίς πλάκα, στο φεστιβάλ θέλω να πάω κάποια στιγμή ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ! Πρέπει να είναι μαγεία..

Κοινότητα Εκάλης said...

prosexe to cultural shock, oi an8ropoi einai poli politismenoi, se ka8e dromo exei k ena 8eatro, min sou pw oti sto kentro den kikloforei amaxi oute gia deigma.

Astero said...

Α, κάτι σαν την Ομόνοια δηλαδή...
;))))

gerasimos said...

Astero τι νοιάζεσαι; Η όλη κατάσταση έβγαλε ένα πολύ καλό post. Και του χρόνου με υγεία! (Και χωρίς τον Δούκα.)

Astero said...

Επίσης!

Αν ήμουν στο νησάκι, που λέγαμε, σιγά μην ασχολούμουν με ποστ και βλακείες...!

(Πλάκα κάνω. Έχω εθιστεί στα μπλογκς, το παραδέχομαι. Και στο νησάκι να ήμουν, θα είχα αγκαλιά το λάπτοπ για να διαβάζω τα ποστ σας!)
;))

Giannis Michalopoulos said...

Ναι δεσποινίς, έχουμε εθιστεί αλλά κανένα καινούργιο post δεν βγάζουμε! Σας έχουμε κάνει tag εδώ και τόσες ημέρες και μας αγνοείται τα επιδεικτικά! Αχ αυτοί οι νέοι.. :)

Astero said...

Έχω εθιστεί να διαβάζω είπα, νεαρέ! Μην αυθαδιάζετε!

Δεν είμαστε όλοι σαν κι εσάς, που μιάμιση μέρα έλλειψα και είχες ανεβάσει δύο καινούρια! Δεν σε προλαβαίνω, πια... Αίσχος!

Giannis Michalopoulos said...

Είδες; Είναι κρίμα να ανεβάζω εγώ και όχι εσύ, καθώς εσύ γράφεις πολύ καλύτερα απο εμένα. Για αυτό γράφω πολύ τελευταία, προσπαθώ να αντισταθμήσω με ποσότητα αυτό που χάνω σε ποιότητα. Για πες λοιπόν, θα ανεβάσεις νέο ποστάκι; ε, ε; φανταστική Αστέρω;;;

Astero said...

Χμμμμ.... Τέτοιο γλύψιμο μόνο ένα πράγμα μπορεί να σημαίνει...
Λέγε βρε! Τι θέλεις??!