Saturday, December 24, 2016

Για τους παλιούς φίλους



Πάνε σχεδόν 10 χρόνια από τότε που ξεκίνησα αυτό το μπλογκ. Τότε ήμουν δημοσιογράφος στο Economist της Καθημερινής. Λίγο μετά, ξεκίνησε το τουρ της μέσης ανατολής -Μπαχρέιν, Αμπού Ντάμπι, Ντουμπάι. Έγινα αεροσυνοδός, μεταφράστρια, δούλεψα για ένα φεγγάρι σε μια εταιρεία ενός Μπαχρεϊνού πρίγκιπα όπου διοργανώναμε events αλλά στην πραγματικότητα ο πρίγκιπας και τα μεγαλοστελέχη ξεροστάλιαζαν στη βίλα-γραφείο της εταιρίας παίζοντας πλεϊστέισον, ενώ εμείς (εγώ και ένας γλυκύτατος εντελώς γκέι ντόπιος που δεν ήξερε να μιλάει αραβικά ενώ τα αγγλικά του ήταν καλύτερα απ' της βασίλισσας Ελισσάβετ) υποτίθεται ότι τρέχαμε για να μαζέψουμε προσφορές από venues και catering, αλλά στην πραγματικότητα χαζεύαμε στα malls δοκιμάζοντας τιάρες και μπούργκες και ενίοτε ζώνες με εργαλειοθήκες χορεύοντας YMCA στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ, νοικοκυρά, ξανά δημοσιογράφος, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων σε εταιρίες που διοργάνωναν συνέδρια και εκθέσεις, και -το τελευταίο εγχείρημα στη λαμπρή επαγγελματική μου σταδιοδρομία- ιδιοκτήτρια ενός μαγαζιού με κοσμήματα, ρούχα, τσάντες, κεραμικά, σουβενίρ, σουβλάκια, καθαριστικά για τουαλέτες και τα σχετικά, σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου. Άντε καλά, όχι τόσο μικρό. Σε ένα μετρίου μεγέθους νησί του Αιγαίου, όπου ζω πλέον μόνιμα και έτσι, βιώνω κι εγώ τη συγκλονιστική εμπειρία του να είσαι επιχειρηματίας στην Ελλάδα του 2016 (συντόμως 2017). Φυσικά διαπρέπω ως επιχειρηματίας και ως εμπόρισσα (τραβάω κλήρο τι θα πληρώσω κάθε μήνα, τη ΔΕΗ, τον ΟΑΕΕ, το ενοίκιο, όλα μαζί δε γίνεται), και έχω να σας διηγηθώ πολύ ωραίες ιστορίες για τη γεροντοκόρη γειτόνισσα που πουλάει σεξουλιάρικα φηνοβρακιά και λιβανίζει κάθε Κυριακή, για τη ζωντοχήρα στο παραδίπλα μαγαζί που γκομενίζει στο τίντερ, για τον παπά που μας ειδοποιεί για τους ελέγχους του ΣΔΟΕ, για το Γερμανό που βγάζει βόλτα τη γυναίκα του με λουρί σκύλου και κάθονται να πιουν τον καφέ τους τις Κυριακές μαζί με τις γιαγιάδες που σχολάνε από την εκκλησία, και φυσικά για τους πελάτες του μαγαζιού, που είναι πότε να τους χαίρεσαι και πότε να τους παίρνει ο διάολος.


Όμως αυτό το ποστ, δεν αφορά το μαγαζί και τις περιπέτειές μου. Αυτό το ποστ γράφεται με αφορμή το βιβλίο της Κωνσταντίνας Δελημήτρου, της φανταστικής Ψιλικατζούς, που μπορείτε να το βρείτε δωρεάν εδώ σε pdf και εδώ σε βερσιόν για android, αλλά εγώ θα σας πρότεινα να το αγοράσετε σε βιβλίο, να φτιάξετε μια γιγαντιαία κούπα καφέ και να το διαβάσετε μονορούφι.

Τους ανθρώπους των μπλογκ, που λέτε, τους νοιώθω σαν παλιούς φίλους. Όχι όλους, φυσικά, αλλά τον κύκλο ανθρώπων που συναναστρεφόμουν εκείνα τα πρώτα χρόνια των μπλογκ, που διάβαζα τις σκέψεις τους κι εκείνοι κάποιες φορές τις δικές μου, που γράφαμε για την καθημερινότητά μας, που χαιρόμασταν και γελούσαμε και λυπόμασταν παρέα, και που πολλές φορές διαφωνούσαμε αλλά δεν έτρεχε και κάστανο, πάλι φίλοι είμασταν, κι άλλων, που δεν είχαμε ποτέ ανταλλάξει ούτε κουβέντα, όμως τους διάβαζα ανελλιπώς. Αυτούς τους ανθρώπους δεν τους είχα δει ποτέ, δεν ξέρω τα ονόματά τους, δεν ξέρω πώς μοιάζουν οι φάτσες τους, αλλά τους νοιώθω φίλους μου. Έτσι, λοιπόν, όταν είδα τις προάλλες σε ένα βιβλιοπωλείο στο Σύνταγμα το βιβλίο της Ψιλικατζούς ήταν λες και συνάντησα μια παλιά αγαπημένη φίλη, κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε. Και μέσα στο βιβλίο βρήκα όντως έναν υπέροχο άνθρωπο.

Και αναλογίστηκα πόσους υπέροχους ανθρώπους έχω συναντήσει στη ζωή μου, ανθρώπους από διαφορετικές χώρες, διαφορετικές κουλτούρες, μεγαλωμένους σε άλλους κόσμους, με διαφορετικά μορφωτικά επίπεδα, οικονομικά μπαγκράουντ, θρησκείες, οικογενειακές συνθήκες. Και όμως, κάτι μαγικό συμβαίνει, μια μαγική διαδικασία καλλιέργειας και συνειδητοποίησης, που σε άλλους είναι πιο γρήγορη, σε άλλους πιο αργή, σε άλλους είναι πιο εύκολη -γιατί έχουν τα κατάλληλα εργαλεία και συνθήκες- και σε άλλους πιο δύσκολη και ταραχώδης, και μέσα από αυτή τη διαδικασία γεννιέται μια φουρνιά ανθρώπων με κοινό σύστημα αξιών, με κοινά πιστεύω, με μια κοινή ποιότητα που τους κάνει να μιλούν την ίδια γλώσσα κι ας ζουν σε διαφορετικές γωνιές του πλανήτη.

Κι όταν συναντάς αυτούς τους ανθρώπους, είτε στον έξω κόσμο, είτε στο διαδίκτυο, δεν γίνεται να μην τους αγαπάς. Να 'σαι καλά Ψιλικατζού που μου το θύμισες!







14 comments:

Άιναφετς said...

Μήπως έχω τη τιμή και την τεράστια χαρά να "μπαίνω" πρώτη στα σχόλια της αγαπημένης μας Αστέρω μετά από τόσο καιρό;
Θα μπω κατ' ευθεία στο ψητό και γιατί είναι Χριστούγεννα!
1. Χρόνια πολλά στην αγαπημένη μου φίλη που ξέρω πως είναι απ' αυτές που δεν μασάνε που έχουν ανοίξει τη καρδιά τους, που η ζωή, τους έδωσε τεράστιο μάθημα γιατί δεν φοβήθηκαν ν' αφήσουν την "ακτή", τη βολή, τις δικαιολογίες και να ρισκάρουν!
2. Εύγε!
3. Εύχομαι να συνεχίσεις να γράφεις στο blog σου και ας πέρασαν 10 χρόνια, το οφείλεις σ' όλους τους παλιούς bloggers που παρέμειναν ενώ πολλοί τους έφαγε το fb!
4. Καλές δουλειές!
5. Πολύ σωστά εντόπισες πως υπάρχουν ακόμα άτομα που "εργάζονται" σεμνά για το καλό όλων!
6. Καλές γιορτές και το 2017 να είναι η χρονιά που επί τέλους θα γαληνέψεις!
7. Άπειρα ΑΦιλάκια καρδιάς σου στέλνω με μια μεγάααλη αγκαλιά! :)

mahler76 said...

Ω, βλέπω αλλαγές επαγγελματικές, νησάκι. Θα τολμήσω να πω μια χαρά και ας είμαι σίγουρος θα μου πεις πως δεν είναι εντελώς.

Καλά Χριστούγεννα, ευτυχισμένα με υγεία και όμορφους ανθρώπους και πράγματα δίπλα σου :)

Nasia said...

πολύ δύσκολο το νεο επαγγελματικο βήμα. Ολοι οι γνωστοι μου έχουν μαγαζια και ξέρω το ζόρι,μαζί με τους γονείς μου...βέβαια σε νησί του Αιγαιου π.χ στη Μύκονο που εχει ο ξάδερφός μου και φερνει ρουχα απο Ταϋλάνδη(πάει ο ιδιος εκει και τα φερνει ή παραγγέλνει) πάνε καλύτερα τα πράγματα,μακάρι και για εσένα!
Τωρα σαν αναπληρωτρια γυρναω τα νησιά του Αιγαίου ανά τον χρόνο ,οπότε μπορει και να σε βρω κάποτε ,αλλα φυσικά δεν θα ξέρω πως εισαι η Αστερω η ξακουστη!
Καλές δουλειές και καλή Χρονιά να έχεις!

Memaria said...

Να είναι καλά η Ψιλικαντζού που μας θυμήθηκες θα πω εγώ!
Εύχομαι καλή επιτυχία στο εγχείρημά σου και να πάνε όλα όπως επιθυμείς!
Χρόνια πολλά και καλή χρονιά σου εύχομαι!!

Epicuros said...

Νά'σαι καλά μαρή Αστέρω. Τα είπες καλλίτερα από μένα που το παίζω και καλός γραφιάς! Μου έχουν λείψει τα κείμενά σου. Και δεν σε "γλείφω" (γιατί άλλωστε;), αλήθεια στο λέω! Και είσαι από τους ανθρώπους που δεν θα ήθελα να χάσω την επικοινωνία μου μαζί σου... (whatever that means to you, πολυεθνική μου φίλη). Καλή χρονιά να έχεις και μακρυά από σδόε και άλλα βλαβερά...

Heliotypon said...

Τι μου θύμισες! 2008 ξεκίνησα και μέχρι σήμερα γνώρισα κάμποσους/ες μπλόγκερς, αλλά μόνο στην οθόνη. Πολλούς και πολλές θα ήθελα να τους συναντήσω και προσωπικά, αλλά φαίνεται ότι αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο έστω κι αν κατοικούμε δίπλα-δίπλα. Η Ψιλικατζού από τα πρώτα μπλογκ που διάβαζα με ανυπομονησία. Κάποτε έγινε Χ-Ψιλικατζού μιά και δεν άντεξε τις κακοτυχίες και τη μιζέρια του μικρομάγαζου. Τώρα μάλλον βρίσκεται στην Κύπρο και ελπίζω να είναι ευχαριστημένη από τη ζωή της εκεί.

Γιάννης Καραμήτρος said...

Πλέον έχουμε 2017 και είμαι σίγουρος ότι τραβάς πολύ περισσότερο κλήρο για να πληρώσεις κάθε μήνα, τη ΔΕΗ, τον ΟΑΕΕ, το ενοίκιο, αλλά μιας και μας κυβερνάνε οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κατάργησαν τον ΕΝΦΙΑ :P

Πάντως μην κάνεις τον κόπο να παίζεις joker μιας και το επόμενο μεγάλο jackpot θα το κερδίσω εγώ!!!

koulpa said...

Ώωω περάσαν 10 χρονιαπό φιλαράκι μου παλιό :) :)

koulpa said...

ζω ΄΄))

Anonymous said...

ΠΟΣΟ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΞΑΝΑΜΑΘΩ ΝΕΑ ΣΟΥ
ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙΣ

Ξένια said...

συμφωνώ με τον anonymous...Πόσο μας λείπεις...ήσουν λιμάνι...

koulpa said...

..και ξανά ζω !..

Vasilis Caraviis said...

Κοντεύει δεκαετία από την τελευταία σου ανάρτηση. Δεν ξέρω αν διαβάζεις σχόλια εδώ (και πώς να το ξέρω;) αλλά γυρνώντας πίσω στο Blog μου (το γνωστό "Μουνί") διάβασα πλήθος από αναρτήσεις και σχόλια και μ' έπιασε μια νοσταλγία. Δυστυχώς με το Blog μου δεν έχω σύνδεση πλέον. Το "μεγάλο κεφάλαιο" με την εξαγορά του Wordpress από την Google ενοποίησε λογαριασμούς κι εγώ δεν πρόλαβα να αλλάξω το password (το οποίο είχα ξεχάσει) γιατί στο μεταξύ καταργήθηκε και το email επικοινωνίας που είχα δώσει. Κι έτσι βρέθηκα έξω από το αγαπημένο μου "Μουνί" με αδυναμία επανασύνδεσης. Σκέφτομαι να στήσω ένα "Μουνί #2" και να συνεχίσω από εκεί, αν και η μόδα των blog έχει παρέλθει και ελάχιστοι πλέον μπαίνουν στα δικά τους.

Απλώς προσπαθώ να κάνω επαφές με τα πλέον δραστήρια μέλη της κοινότητας και να κάνουμε αυτό που λένε οι Αμερικάνοι: "to touch base".

Ελπίζω να είσαι καλά.

koulpa said...

.. και ξανά ζω.. μέχρι τώρα τον απέθαντο έχω..