Θα πάρω μια ψαρόβαρκα -το δύο

Κάθομαι, που λέτε, έξω από το μαγαζί και απολαμβάνω τον απογευματινό μου καπουτσίνο-είχα-και-στο-χωριό-μου. Ο ήλιος δύει, ο ουρανός αλλάζει χρώματα λες και έχει πάρει LSD, η θάλασσα πηγαινοέρχεται νωχελικά, τα πουλάκια τιτιβίζουν, τα σκυλιά γαβγίζουν, τα κουνούπια κουνουπίζουν. Από το mp3 player-επίσης-ειχα-και-στο-χωριό-μου ακούγεται κάτι lounge απ' αυτά που βάζω όταν βαριέμαι να ψάχνω για μουσική.

Και ξαφνικά, ανοίγω τα emails μου και βλέπω: Astero, WANT TO GET LAID?

Έτσι, με κεφαλαία, τεράστια, κατάμαυρα γράμματα, μην τυχόν και όντως I WANT TO GET LAID και μου διαφύγει και πάει στράφι το μήνυμα. Πάει η ρομαντική ατμόσφαιρα. Θα 'θελα να 'ξερα, υπάρχει κανείς που να απαντάει σ' αυτά τα μηνύματα “Ναι! I WANT TO GET LAID! Ευτυχώς που με βρήκατε γιατί αλλιώς θα 'χα μείνει με το πουλί στο χέρι!”? Τα καλύτερα, βέβαια, είναι εκείνα που με ρωτάνε αν θέλω να έχω 'την πιο δυνατή στύση της ζωής μου”, ή να 'επιμηκύνω το πέος μου μέχρι και τέσσερα ολόκληρα εκατοστά”. Παραδόξως, κανένα από αυτά τα μηνύματα δεν απευθύνεται σε παραλήπτες θηλυκού γένους. Κάτι θα πρέπει να μας πει αυτό για το διανοητικό επίπεδο των δύο φύλων, τουλάχιστον από στατιστικής απόψεως, αλλά ενιγουέι, θα το αφήσω να πέσει διότι έχω τα κέφια μου.

Και επειδή από αυτή την εισαγωγή δεν υπάρχει κανείς εντελώς τρόπος να περάσω με ελεγκάνς στο κυρίως θέμα, κάνω στροφή 360 μοιρών και αλλάζω πορεία (σε τσάκωσα άτιμε Αφρικανέ, νόμιζες ότι υπέπεσα σε τέτοιο μαθηματικό ατόπημα βρε, ήθελα να δω τα μούτρα σου να λάμπουν από χαιρέκακη ικανοποίηση όταν το διάβασες αλλά όχι, η Αστέρω δεν κάνει τέτοια χωροταξικά λάθη ζαμέ). Κάνω στροφή 180 μοιρών, λοιπόν, και μπαίνω στο θέμα που μας καίει όλους (και λέγοντας όλους εννοώ εμένα, τη μαμά μου και τη θεία Ανδρονίκη την κοντή, που της χρωστάω εκατό ευρώ και περιμένει πότε θα επιστρέψω πλούσια από το Ντουμπάι να της τα δώσω, αλλά δεν ξέρει ότι περισσότερες πιθανότητες έχει να πάρει μπόι τώρα στα εξήντα της παρά τα εκατό της ευρώ). Πάμε, λοιπόν, για τη...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ (φανταστείτε τη μπάντα του δήμου να παίζει κάποιο εμβατήριο, είναι γεγονός, μετά από 35 κείμενα που υπόσχονται συνέχεια η οποία δεν έρχεται ποτέ, ήγγικεν η ώρα.)

Είχαμε μείνει, αγαπημένε μου αναγνώστα, εκεί που προσπαθούσα να μαζέψω το γαμίκουλα Τούρκο συγκάτοικο για να μην κοιμηθώ στο πάτωμα. Μετά από αυτή την αποφράδα νύχτα, από την οποία έχω συγκεχυμένες αναμνήσεις και μερικά ντροπιαστικά βίντεο με τρεις μεθυσμένους βλάκες να γκαρίζουν τα αλησμόνητα σουξέ του Μπράιαν Άνταμς, αποφάσισα να σοβαρευτώ και να ψάξω για δουλειά, παρ' ότι την είχα καταβρεί να κάνω τη νοικοκυρά στο ζωολογικό κήπο που είχαμε για σπίτι. Την επιτυχία που σημειώνω στα ίντερβιουζ την έχουμε αναλύσει διεξοδικά, οπότε ας μην σας κουράσω με λεπτομέρειες. Μετά από -ομολογουμένως όχι πολλές ή ιδιαίτερα θερμές- προσπάθειες να βρω μια δουλειά της προκοπής, με παίρνουν τηλέφωνο από μία πολύ γνωστή εταιρεία και μου προτείνουν μια πολύ καλή θέση, με καλό μισθό και ακριβώς στο αντικείμενό μου. Φυσικά, θα έπρεπε να περάσω από ένα τυπικό ίντερβιου -ρε μανία που την έχουν. Επειδή, όμως, μεσολαβούσαν οι γιορτές ων Χριστουγέννων και ως είθισται στις περιόδους των εορτών εξαφανίζονται ακόμα και οι καμήλες, κανονίσαμε να βρεθούμε μετά το νιου γίαρ -βοήθειά μας.

Παράλληλα, εκείνη την περίοδο διαδραματίζετο ένας παγκόσμιος αγώνας ιστιοπλοΐας με στάσεις ανά τον κόσμο, μία εκ των οποίων θα ήταν -πού αλλού- στο φαντασμαγορικό και καθόλου βαρετό του θανατά Άμπου Ντάμπι. Όπως καταλαβαίνετε, η Αστέρω ως γκράντε ιστιοπλόισσα δεν θα μπορούσε να λείπει από ένα τέτοιο γεγονός -θα ήταν σαν να γίνονταν ιπποδρομίες στο Άσκοτ χωρίς την Ελισάβετ. Έτσι, την ημέρα που θα αριβάριζαν τα σκάφη, φόρεσε την καλή της χαβαγιάνα-μαϊμού και στήθηκε πρώτη πρώτη στην εξέδρα να υποδεχτεί τα πληρώματα μαζί με κάτι κελεμπιοφορεμένους μουσάτους που κουνούσαν τις μαγκούρες τους ρυθμικά αλαλάζοντας μελωδίες της ερήμου με αποτέλεσμα να σκιαχτούν τα πληρώματα και να μη θέλουν να κατέβουν στην προβλήτα παρ' όλο που είχαν να κατουρήσουν σε κανονική τουαλέτα σχεδόν ένα μήνα, αλλά τελικά κατάλαβαν ότι πρόκειται για πολιτιστικό χάπενινγκ και βγήκαν.

Μία βδομάδα έμειναν τα σκάφη στο Άμπου Ντάμπι, μία βδομάδα ξεροστάλιαζε η Αστέρω στη μαρίνα κι ονειρευόταν ότι όργωνε τους ωκεανούς. Ήλιος, θάλασσα, αλάτι, ηρεμία, και μόνος ήχος η πλώρη του σκάφους που σκίζει τα κύματα (το ότι πλένεσαι μια φορά το μήνα, κοιμάσαι μέσα σε ένα δίχτυ λες κι είσαι σαλάμι αέρος και άμα πιάσει καμιά καλή καταιγίδα κρεμιέσαι από την κουπαστή και βγάζεις τα έντερά σου, ήταν ελάσσονος σημασίας, άμα την έχεις μέσα σου τη ναυτοσύνη αυτά είναι λεπτομέρειες). Τόσες ώρες περνούσα στη μαρίνα, που τα πληρώματα νόμισαν προφανώς ότι είμαι της διοργάνωσης και άρχισαν να με χαιρετάνε και γίναμε στο τέλος μια παρέα -δεν ξέρω αν μετά ανακάλυψαν ότι ήμουν μια άσχετη κι έχουν ακόμα να το λένε για την τρελή που τους έγινε κολλιτσίδα στο Άμπου Ντάμπι. Τέλος πάντων εκείνες τις μέρες δεν είχαν, ακόμη, καταλάβει ότι είμαι στόκερ και γίναμε κώλος και βρακί, και για λίγες μέρες το είχα πιστέψει κι εγώ ότι είμαι μία απ' τα πληρώματα. Όπως όλα τα καλά πράγματα, όμως, έφτασε κι αυτή η βδομάδα στο τέλος της. Κι εκεί που ετοιμαζόντουσαν όλοι οι συνάδελφοι για τον απόπλου, κι εγώ ετοιμαζόμουν να πάρω αγκαλιά το άλμπουρο και να τσιρίζω “πάρτε με κι εμένα μαζί”, πήρα τη μεγάλη απόφαση: τέρμα τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Καλά ήταν όσο κράτησε, αλλά σ' αυτή τη χώρα δεν θα μπορούσα να είμαι ποτέ πραγματικά ευτυχισμένη, διότι είναι μια βλακεία και μισή.

Τώρα, όμως, πρέπει πάλι να σας αφήσω. Το συναρπαστικό τέλος στην τρίτη συνέχεια της ιστορίας, μείνατε στους δέκτες, πάω να προλάβω να καθίσω έξω πριν κάνει ο ήλιος το καθημερινό του γκραν φινάλε.

Άστα λα βικτόρια σιέμπρε.