Friday, December 26, 2014

Αστέρω Νταζ Ντουμπάι





(άμα δεν καταλαβαίνεις τον τίτλο σημαίνει ότι δεν έχεις αρκετές γνώσεις πάνω σε τσόντες, βαθμός τριμήνου 9 και αν επαναληφθεί να έρθεις με τον κηδεμόνα σου)

Αγαπητέ αναγνώστα, 

Ελπίζω να είσαι καλά. Δεν πρόκανα τόσο καιρό να γράψω γιατί τα επίπεδα του σουρεάλ στη ζωή μου έχουν χτυπήσει ταβάνι και πέρασα αρκετούς μήνες προσπαθώντας να βάλω σε μια τάξη τα πράγματα, αλλά έλα που τα πράγματα αρνούνται κατηγορηματικά να μπουν σε μια τάξη και η ζωή μου έχει καταντήσει ένα ατελείωτο «εδώ παπάς εκεί παπάς, πού ειν’ ο παπάς?» και θα τον πάρει ο διάολος τον παπά καμιά ώρα. Διάβασα κάπου ότι η έλλειψη ρουτίνας αυξάνει την οξυδέρκεια. Αν ισχύει αυτό, πρέπει να έχω γίνει τουλάχιστον Αϊνστάιν.

Κάτσε, όμως, να σου πω τα νέα μου γιατί σε έχω αφήσει με κενά. Και θα στα πω σε επεισόδια, γιατί είναι πολλά για να τα γράψω μονοκοπανιάς, φοβούμαι ότι θα βαρεθείς και θα με παρατήσεις στα μισά για να πας να παίξεις τάβλι με το γείτονα.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με το…..

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 1ο: Η δουλειά μπορεί να μην είναι ντροπή, η συνέντευξη για δουλειά, όμως, σίγουρα είναι.



Κατ’ αρχάς, μετά από μήνες κωλοβαρέματος, απογοήτευσης, αποστολής εκατοντάδων βιογραφικών και δεκάδες ηλίθιες συνεντεύξεις, τελικά –ακούγονται ντραμς για εξτρά αγωνία- βρήκα δουλειά!

Να σταθώ λίγο στις φανταστικές αυτές συνεντεύξεις που μου έφαγαν πολύτιμο χρόνο από τα λιγοστά χρόνια νεότητας που μου απομένουν, τσατάλιασαν το –μάλλον ήδη τσαταλιασμένο- νευρικό μου σύστημα ανακόπτοντας την πορεία μου προς την επίτευξη του ζεν και έριξαν την αυτοπεποίθησή μου στον Άδη. Και δια του λόγου το αληθές, ιδού δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα.

Απόσπασμα 1: (Εννιά το πρωί, Ντουμπάι. Όπερ εστί ότι ξύπνησα 6 για να πιω καφέ, να γίνω άνθρωπος και να οδηγήσω μία ώρα από το Άμπου Ντάμπι). Κυρία 55άρα με το φρύδι να έχει φτάσει αυχένα από τα μπότοξ, γόβα Λα-πουτάν και μαντήλι Ντιορ τύπου δυναμική, επιτυχημένη καριερίστα με κοιτάει αφ’ υψηλού (καλά εδώ μπορεί να έφταιγε και το μπότοξ) και ανάβει τσιγάρο (με φίλτρο εννοείται για να κάνει maximize στο εφέκτ μαντάμ Σουσού) και ξεφυλλίζει το βιογραφικό μου (φύλλα: 2) για κανένα πεντάλεπτο χωρίς να μιλάει. Στο τέλος, γυρνάει την καρέκλα στο πλάι και σταυρώνει τα πόδια νωχελικά, φυσώντας τον καπνό προς το παράθυρο, απ’ όπου βλέπει φυσικά το Ντουμπάι αφ’ υψηλού. Τελικά, πάνω που κοντεύω να τον πάρω, με ρωτάει με βραχνή φωνή: «Τι γλώσσες μιλάτε?». Βρίσκω την ερώτηση κάπως περίεργη, πρώτον διότι δεν έχω έρθει για μεταφραστής-διερμηνέας και δεύτερον διότι μόλις πέρασε  μισή αιωνιότητα τάχα μου διαβάζοντας το βιογραφικό μου. Ωστόσο απαντάω ευγενικά: «αγγλικά, ιταλικά, ισπανικά και ελληνικά», λέω. Το μέτωπό της κάνει έναν ανεπαίσθητο σπασμό που φαντάζομαι σημαίνει ότι προσπαθεί να σηκώσει τα φρύδια. «Α, λυπάμαι», μου λέει, «εμείς θέλουμε κάποιον που να μιλάει αραβικά». Με πιάνει εκνευρισμούλης. «Μα στο βιογραφικό μου αναφέρω ξεκάθαρα τις γλώσσες που μιλάω», επισημαίνω. «Εφόσον ζείτε σε αυτή τη χώρα κυρία μου φαντάστηκα ότι θα μιλάτε αραβικά», λέει, με ύφος ας-μην-το-κουράζουμε-άλλο-και-έχω-και-ραντεβού-για-πεντικιούρ. Σε μια χώρα που, στα τρία χρόνια που ζω εδώ, δεν έχω γνωρίσει ούτε ΕΝΑΝ δυτικό που να μιλάει αραβικά. Ούτε έναν. Για τον απλούστατο λόγο ότι το μέρος είναι ιντερνάσιοναλ και ΟΛΟΙ συνεννοούνται στα αγγλικά. Η μανδάμ συνεχίζει: «Για τις δικές σας γνώσεις, χωρίς να μιλάτε αραβικά και εφόσον δεν έχετε ιδιαίτερη εμπειρία (σσ. μόνο 12 χρόνια) μπορώ να σας προσφέρω ένα παιδικό μενού από τα Μακ Ντόναλντς και μια κάρτα απεριορίστων διαδρομών για το μετρό μηνιαίως (όχι, δεν είπε ακριβώς αυτό, αλλά καλύτερα να το έλεγε -ο μισθός που μου προσέφερε ήταν χαμηλότερος από το μισό από αυτό που ανέφερε η αγγελία για τη θέση). Φυσικά έφυγα. Με νεύρα κρόσια. Συνολικός χρόνος συνέντευξης: μισή ώρα (εκ της οποίας τα 20 λεπτά η κυρία Τεπενδρή κοίταζε το βιογραφικό μου ενώ προφανώς σκεφτόταν το τεκνό που τσίμπησε χθες στο βράδυ στο κοκτέιλ πάρτυ της σεΐχας ή αν θα πάει τριήμερο στο Άσπεν ή τις Μαλδίβες –πάντως σίγουρα δεν το διάβαζε). Βαθμός εξευτελισμού: 9 στα 10.  

Απόσπασμα 2: Αφού με έχουν αφήσει και περιμένω στο λόμπι 45 ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΛΕΠΤΑ κατά τη διάρκεια των οποίων έχω παίξει ό,τι παιχνίδι διαθέτει το κινητό μου, έχω ενημερωθεί πλήρως για τα τεκταινόμενα Ελλάδας και Εμιράτων στο φέισμπουκ, έχω κοιτάξει το ταβάνι, έχω αφαιρέσει με χειρουργική ακρίβεια μια παρανυχίδα και έχω έρθει πολύ κοντά στο να λύσω την Εικασία του Hodge, με φωνάζουν επιτέλους να περάσω στα άδυτα της εταιρείας. Μόνο που δεν έχουν προβλέψει να κρατήσουν άδειο ένα γραφείο για να μιλήσω με την εικοσάχρονη που με υποδέχτηκε, η οποία είναι πασιφανώς ο καταλληλότερος άνθρωπος για να πάρει συνέντευξη από μία 35χρονη που προορίζεται για διευθύντρια του τμήματος επικοινωνιών, οπότε με χαριτωμενιά μου λέει «Ας καθίσουμε εδώ» και τραβάει δυο καρέκλες στη μέση ενός διαδρόμου όπου περνάει, φυσικά, κόσμος διαρκώς –κάποιοι περνούν ανάμεσά μας διότι προφανώς νομίζουν ότι καλαμπουρίζουμε, πού να φανταστούν ότι πρόκειται για ίντερβιου, άλλοι κοντοστέκονται και μας κοιτούν νομίζοντας ότι ετοιμαζόμαστε για μπρα-ντε-φερ αλλά γρήγορα χάνουν το ενδιαφέρον και συνεχίζουν το δρόμο τους. Μιλάμε για πολλά κιλά σεβασμό στον εργαζόμενο-συνάνθρωπο. Αφού έχουμε βολευτεί έτσι ωραία, αρχίζει και μου κάνει ένα σκασμό εξαιρετικά πρωτότυπες και επί της ουσίας ερωτήσεις που προφανώς ξεσήκωσε κάνοντας γκουγκλ «ερωτήσεις για μια επιτυχημένη συνέντευξη», όπως:

- Αστέρω, μίλησέ μου για σένα.
(Βαριέμαι εύκολα, κάποτε τα έφτιαξα με δύο αδέρφια (όχι ταυτόχρονα) και όταν με ρωτάνε «πού να το βάλω» θέλω πάντα να απαντήσω «στον κώλο σου»)

-Τι μπορείς να κάνεις για εμάς?
( Να μεταφράζω ελληνικά ανέκδοτα στα αγγλικά και να γελάω μόνη μου, να κάνω αγώνες με τις περιστρεφόμενες καρέκλες και να κλέβω γραφική ύλη που μου είναι παντελώς άχρηστη)

-Ποια είναι η μεγαλύτερή σου αδυναμία?
(Όταν τρώω κρεμμύδι το ρεύομαι δυο μέρες)

-Πού βλέπεις ον εαυτό σου σε πέντε χρόνια?
(Σε κάποια παραλία κάτω από ένα φοίνικα πίνοντας κοκτέιλ με 25χρονους σέρφερς με τα λεφτά που έχω υπεξαιρέσει από την εταιρεία σας)

-Γιατί θέλεις να δουλέψεις για εμάς?
(Δεν θέλω, αλλά από τα 130 βιογραφικά που έστειλα εσείς με καλέσατε για ίντερβιου οπότε είπα «δε γαμιέται» και ήρθα. Αλλά θα προτιμούσα να είμαι σε ένα μπιτς μπαρ και να πίνω μοχίτο)

Μετά από περίπου 3 λεπτά, μου κάνει την ερώτηση κόλαφο: «πόσο καλά ξέρεις τα ΜΜΕ του Λίβανου?». «Όσο ξέρεις εσύ πού έχει το καλύτερο σουβλάκι στο Παλιό Φάληρο « θέλω να της πω, αλλά δεν το λέω. Ούτε της λέω κάτι που σκέφτομαι εδώ και ώρα για μερικούς πρώτου βαθμού συγγενείς της. Όοοοοοχι, αντιθέτως απαντώ ευγενικά «εεεε, όχι πολύ καλά προφανώς». Στο οποίο χαμογελάει και γέρνει το κεφάλι στο πλάι και καλά «τι κρίμα, και τα πηγαίναμε τόσο καλά μέχρι τώρα» και μου λέει: «Εμείς έχουμε πολλές συνεργασίες με το Λίβανο και θέλουμε κάποιον που να ξέρει καλά την εκεί αγορά. Αλλά ευχαριστούμε, θα επικοινωνήσουμε μαζί σας». Συνολικός χρόνος συνέντευξης: πέντε λεπτά (συμπεριλαμβανομένων των διαλειμμάτων που κάναμε για να χαιρετάμε τους περαστικούς). Βαθμός εξευτελισμού: 8 στα 10.

Τέλος πάντων παρά την οδυνηρή διαδικασία των συνεντεύξεων, τελικά, όπως είπαμε, βρήκα δουλειά. Καλή δουλειά, καλός μισθός, ενδιαφέρον αντικείμενο, ευχάριστο περιβάλλον, δεν πίστευα στην τύχη μου γενικώς –και όπως αποδείχτηκε αργότερα πολύ καλά έκανα, διότι κυρία μου 35 χρόνια γαμιέται το σύμπαν, τώρα θα αλλάξει;

Συνεχίζεται στο επόμενο επεισόδιο


15 comments:

Πρόεδρος Α.Π.Ι. said...

Στην πρώτη να ξαναπάς με ψεύτικο βιογραφικό που να είναι κάτι παραπάνω από τέλειο αλλά να πας ντυμένη κατγούμαν!

Memaria said...

Σαν τα χιόνια!!
Πολύ χαίρομαι που βρήκες δουλειά!
Και χαίρομαι επίσης που δε χάνεις το χιούμορ σου με τίποτα!
Χρόνια πολλά!

Memaria said...

Ναι, ξέχασα το σύμπαν...ελπίζω να βρήκες τελικά δουλειά...

Nasia said...

σε σκεφτόμουν και ειχα αρχίσει να ανησυχώ για την τύχη σου ,να στενοχωριέμαι που δεν είχαμε νέα σου ,από αυτή τη χώρα που δεν την πολυσυμπαθω είναι η αλήθεια!
Περιμένουμε τα υπόλοιπα νέα!

mahler76 said...

Άντε βρε κοπελιά, παρά τα κουλά την τσέπωσες την θέση :)

Αναμένουμε περισσότερα νέα. Καλή χρονιά να μας μπεί!

ria said...

περιμένουμε εναγωνίως τις επόμενες περιπέτειες!
αφού βρήκες δουλειά, αυτό έχει σημασία.
καλή χρονιά με υγεία και δουλειές!

Anonymous said...

Μπράβο που βρήκες δουλειά!

Μόλις αντιλήφθηκα ότι είχα πολλά χρόνια να ακούσω ότι κάποιος πήγε για συνέντευξη. Εδώ μόνο για απολύσεις ακούμε.
zoi20


koulpa said...

Περιμενουμε τη συνεχεια.. γεια σου φιλαρακι καλη χρονια :):)

Afrikanos said...

Μπρε μπρε μπρεεεεε σαν τα χιόνια που δεν θα δεις ποτέ εκεί κάτωωωω!!!

Τι χαμπέρ?

Έπρεπε να πεις στιν γκιλφάρα ότι ξέρεις πως λέγεται το σώβρακο: παραβάν τσουτσού (γιατί μάλλον δεν έχει δει ποτέ της ένα...)

Φιλούρες!

Afrikanos said...

κι αφήνω κι άλλο κόμμεντ για να μου έρχονται οι απαντήσεις στο μέηλ...ο Θεός ξέρει πότε θα ξαναγράψεις :P

Άιναφετς said...

Σαν τον ήλιο!
(Χορτάσαμε από χιόνια!)
Χαίρομαι που το κορίτσι μας, επέστρεψε στο μπλόγκι της με καλά νέα και κάποια φράγκα στη τσεπούλα της...
Τώρα αυτό που μένει, είναι να βρεθεί ένα καστανό αγόρι (τα μαυριδερά είναι επικίνδυνα, τα ξανθά ξενέρωτα)... εκτός και αν έχει βρεθεί και μας το αποκρύπτεις!
Καλή να είναι αυτή χρονιά, εύχομαι και πάντα με καλά νέα!
Περιμένω συνέχεια!
ΑΦιλάκια πολύ χαρούμενα! :)))

Γιώργος said...

Να 'σαι καλά, γέλασα προυνό-προυνό.
-)))

Heliotypon said...

Νά' σαι καλά μωρή Αστέρω. Παρ' όλες τις πίκρες μου μ' έκανες και γέλασα. Κοίττα μη και δεν συναντηθούμε την επόμενη φορά που θα έρθεις στην πατρίδα, γιατί μπορεί να έχω αποδημήσει προς τα πάνω (δηλαδή προς τα κάτω...) και να χάσω την ευκαιρία να σε γνωρίσω σε τούτον τον πλανήτη...

m said...

Μπορεί να "μπαίνω" και κάθε μέρα να δουν τα ματάκια μου μία νέα ανάρτηση....και τίποτα! Μας λείπεις!! Ξέρω ξέρω...νέα δουλειά, νέο Εμιράτο (ε! λίγη ζωή παραπάνω θα την έχει), εύχομαι και νέος φίλος, καί ό,τι άλλο σου αποσπά ευχάριστα την προσοχή τέλοςπάντων, αλλά μη μας ξεχνάς κι εμάς εδω που περιμένουμε κάθε μέρα να σκάσει λίγο το χειλάκι μας.....

Άιναφετς said...

Πάνε τα Χριστούγεννα και ήρθε και το Πάσχα, που είσαι αστεράκι μας;
Ευχές καρδιάς σου στέλνω!
ΑΦιλάκια πολλά πολλά! :)