Tuesday, April 9, 2013

Η Μαρίνα των βράχων



Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη -Μα πού γύριζες
Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους.
Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο
Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της Χίμαιρας
Ριγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση!
Πού είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου
Στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω
Τους βαθιούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιών
Τις γωνιές όπου οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα δυοσμαρίνια

-Μα πού γύριζες
Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Σού 'λεγα να μετράς μες στο γδυτό νερί τις φωτεινές του μέρες
Ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων
Ή πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους
Μ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου.

Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα
Βαθιά μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού
Και τ' άρωμα των γυακίνθων -Μα πού γύριζες

Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα βότσαλα
Ήταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο
Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε
Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομά του
'Οπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας.

'Ακουσε, ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας
Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα
'Εχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.

Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο άλλο καλοκαίρι,
Για ν' αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια
Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους,
Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές
'Η για να πας καβάλα στο μαΐστρο.

Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,
Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας
Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.


20 comments:

Astero said...

Δεν έχει βλακείες σήμερα, την πατήσατε! Με την ποίηση δεν έχω πολλά πολλά, αλλά αγαπώ το Σεφέρη και τον Ελύτη. Η Μαρίνα των βράχων είναι το αγαπημένο μου ποίημα από τότε που ήμουν ένα τόσο δα αστεράκι.

Έτσι για να δείτε ότι διαθέτομεν και ποιότις άμα λάχει.

Εντζόι και καλημέρες.

Μαίρη (Ginger) said...

Οντως την πάτησα. Κυρίως όμως γιατί δεν είμαι της ποίησης. Δεν το λέω στους φίλους μου γιά να μη με εξοστρακίσουν αλλά εγώ κι αυτή έχουμε πάρει διαζυγιο εξαπανέκαθεν. Λέω κι εγώ η Μαρίνα εεεεε η Αστέρω θέλω να πω ξανάγραψε τόσο γρήγορα? Αλλά που θα πάει θα στη σκάσω κι εγώ οταν επισκευθείς το blog μου. ΣΜΟΥΤΣ κοριτσάκι.

Astero said...

Χαχαχαχα
ρεζιλίκια Αστέρως-ποιότις 1-0 προς το παρόν, για να δούμε τι θα πει το φιλοθεάμον κοινό!

Μουτς και στα μούτρα σου!

maria said...

Το κοινό σου θέλει πίσω την Αστέρω που γνωρίζει.
καλό απόγευμα
Ανήκω στο φανατικό σου κοινό εδώ και λίγο καιρό και έρχομαι συνήθως για να φτιάξω τη μέρα μου όχι για λογοτεχνικά απογευματινά.χιχι

Astero said...

Πτι σας βρε άτεχνοι, είπα να βάλω λίγη κουλτούρα στη ζωή μας, τίποτα εσείς.

Άντε καλά, επιστρέφω εντός ολίγων ημερών με νέες περιπέτειες :)))

ria said...

θα σε κουφάνω.
θα παραθέσω και εγώ το δικό μου αγαπημένο ποίημα...

Ω να μπορούσαμε να αγαπήσουμε

τουλάχιστον σαν τις μέλισσες

όχι σαν τα περιστέρια

τουλάχιστον σαν τα κοχύλια

όχι σαν τις σειρήνες

τουλάχιστον σαν τα μερμήγκια

όχι σαν τα πλατάνια...


ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ
ΣΑΒΒΑΤΟ (στίχοι 34-40)

VAD said...

Sabah al kheir,ya habiba :) Απ'τα αγαπημένα του Ελύτη,χαιρόμουν να το διδάσκω και παρά τις δυσκολίες του τραβούσε τα παιδιά..

Astero said...

@Ria & VAD

Ευχαριστώ, μη νοιώθω μόνη σ'αυτό το σύμπαν :)
Αν και όπως καταλαβαίνετε από την πτωχή ανταπόκριση του κοινού, η ποίηση δεν έχει απήχηση σ'αυτή τη γειτονιά :)))

ria said...

ε και;;;
και εμείς αγαπάμε την ποίηση, αλλά όχι όλους τους ποιητές. ΄και όλα τα ποιήματα.
μόνο αυτά που μας αγγίζουν!

Astero said...

Ε αγαπάμε και τους ποιητές γενικώς, όχι μόνο αυτούς που γράφουν ποίηματα, αλλά και τους άλλους, τους ρομαντικούς της ζωής, ε?

Αλλιώς τι μένει? Φέισμπουκ, γραφείο και σκληρός καπιταλισμός ;)))

Άιναφετς said...

Εκεί "που γυρίζεις", να σε προσέχεις, με ή χωρίς ποίηση, αλλά πάντα με χιούμορ...προσωπικά, αυτό το ποίημα είναι από τ' αγαπημένα μου!

ΑΦιλάκια γεμάτα ποίηση!

ΥΓ: και μη νομίζεις πως είμαι της ποίησης!

Anonymous said...

'Ομορφο και κλασικό!!

Astero said...

Μαγισσούλα και Ειρήνη, όπως βλέπετε πατωσε η ποίησις! Αλλά με τόσια ζόρια που έχει ο κόσμος, να γελάσει το χειλάκι του θέλει, λογικόν.

Κι επειδή τελευταίως (ξανα)ήρθαν τα πάνω κάτω, μόλις πάρω ανάσα επιστρέφω δριμύτερη.

Φιλιά!

Memaria said...

Πάλι αργά το πήρα χαμπάρι...
Έβαλες ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα γι' αυτό δε θα σε μαλώσω που δεν έγραψες...
Αλλά θα περιμένω να γράψεις..λέω να μείνω εδώ να στήσω καρτέρι αυτή τη φορά...φιλιά πολλά!!

Φανή said...

χτυπησες φλεβα!
οι αγαπημενοι μου ειναι δημουλα κ αναγνωστακης, αλλα αυτο το ποιημα ειναι απο τα πρωτα που διαβασα και εχει ιδιαιτερη σημασια για μενα!

Nasia said...

εγω ,για να πω την αλήθεια δεν ξέρω πως να γίνω μέλος στο μπλογκ σου και σε θυμάμαι μόνο όταν βλέπω σχόλιά σου αλλού!(δεν βλέπω καλέ πού είναι χαχαχα)

με αυτό το ποίημα ,που ανήκει στη συλλογή '' Προσανατολισμοί'' απορρίπτει τη θλίψη , τα σκοτάδια και την απαισιοδοξία των ποιητών του 1920 και ''προσανατολίζει'' την ποίηση στη χαρά , στο φως και στην αισιοδοξία ...οπότε καθόλου παράξενο που σου αρέσει,σου ταιριάζει γάντι!!

Astero said...

@me(maria)
Μόλις βρω λίγο χρόνο (άντε καλά, μόλις σταματήσω να τεμπελιάζω) θα ανεβάσω ποστ-φωτορεπορτάζ από το Ομάν, αναμείνατε εις το ακουστικό σας :)

@Φανή
Α, πολύ χαίρομαι, αυξάνεται το φιλότεχνο κοινό, πτι σας οι υπόλοιποι, άτεχνοι!

@Nasia
Αλήθεια κυρία δασκάλα? Στροφή προς την αισιοδοξία? Eμένα πάντα μου φαινόταν μελαγχολικό αυτό το ποίημα. Αλλά και πάντα ένοιωθα ότι μου ταιριάζει γάντι -ίσως για διαφορετικούς λόγους, αλλά ενιγουέι. Χαίρομαι που σου αρέσει :)))

Άιναφετς said...

Καλό Μάη... αυτό το "έχει" κανείς όπου και να βρίσκεται... όσο για το Πάσχα το "έχουν" μόνο όσοι το νοιώθουν και αν τον νοιώθουν!
ΑΦιλάκια αστεράκι μου! :)

Ειρήνη Βεργοπούλου said...

Πού είσαι Αστέρω; 'Ολα καλά;

'Ενα πολύ όμορφο Πάσχα να έχεις, και εκεί στα ξένα και περίεργα μέρη,

με ποιότητα, αγάπη, χαρά!!!!

Astero said...

Καλό Πάσχα, καλή Άνοιξη, όλα καλά σε όλους :))))))