Monday, March 18, 2013

Το Κομμωτήριο Του Τρόμου





Αγαπητέ αναγνώστη σήμερα θα σου διηγηθώ την πιο σουρεάλ εμπειρία της ζωής μου, ήτοι τη χθεσινή μου επίσκεψη σε ένα κομμωτήριο –ο θεός να το κάνει. Θα μου πεις, άσε μας κυρά μου, εδώ έχουμε του κόσμου τα προβλήματα, ποιος χέστηκε για τα μαλλιά σου? Και θα έχεις τα δίκια σου, αλλά ας κυκλοφορούσες κι εσύ έξι μήνες το χρόνο σαν το Βαλντεράμα και θα σου έλεγα –οι νεότεροι όπου Βαλντεράμα ας βάλουν την Κριστίνα Αγκιλέρα στη φάση που έμοιαζε με Μπάρμπι-τραβεστί.

Που λες αναγνώστη, ως γνωστόν εδώ είναι έρημος και όπου έρημος ζέστη της κολάσεως και όπου κόλαση υγρασία -απ΄τα καζάνια που βράζουν τους αμαρτωλούς , καταλαβαίνεις. Εμένα τα μαλλάκια μου είναι σπαστά. Ντου δε μαθς τώρα. Υγρασία χαμάμ + σπαστά μαλλιά = βορειοηπειρώτης αρσιβαρίστας σε μπαντ χαιρ ντέι. Και εντάξει, η εμφάνιση δεν είναι το παν και τα σχετικά, αλλά βγαίνω από το σπίτι μοντελάκι και γυρνάω πάλι μοντελάκι – για μπατανόβουρτσες, να με βουτήξεις σε μπογιά να σου κάνω ένα στούκο βενετσιάνο μούρλια.


Τις προάλλες λοιπόν, ήρθε μια συναδέλφισσα στο γραφείο με αέρα Τζένιφερ Άνιστον και ένα μαλλί χάρμα, ίσιο, απαλό, λαμπερό, και δώστου κούναγε το κεφάλι πέρα δώθε, σαν τις διαφημίσεις Παντέν, και τυφλωνόμασταν από τη λάμψη. Όπως καταλαβαίνεις αναγνώστη, θαμπώθηκα. Πάω λοιπόν και τη ρωτάω, τι σκατά έκανες στα μαλλιά σου και είναι τόσο ωραία? Αααα, μπραζίλιαν κέρατιν, μου λέει όλο καμάρι. Τώρα εγώ το κέρατο το ήξερα, βραζιλιάνικο κέρατο δεν είχα ξακανακούσει όμως. «Εντ γουάτ ιζ δις?», ζητάω επεξήγηση. Και μου λέει, λοιπόν, η συναδέλφισσα ότι είναι μια νέα τεχνική η οποία προσθέτει στο μαλλί κερατίνη και το αναζωογονεί και την κάνουν όλες οι σταρ και είσαι για 5 μήνες λες κι έχεις βγει από το κομμωτήριο κτλ κτλ. Στο σημείο αυτό είπα να δώσω τόπο στην οργή και να μην της εξηγήσω ότι το μαλλί είναι νεκρό κύτταρο, ντετ, γιοκ, πώς το λένε, και δεν αναζωογονείται που να του κάνεις τεχνητή αναπνοή και δώδεκα μπαιπάς, αλλά ποιος χέστηκε, άμα είναι να έχω τέτοια κόμμη ας μου βάλουν και λίπασμα. Μου δίνει και τη διεύθυνση του κομμωτηρίου –ένα πολύ φάνσι μέσα σε ένα μολ φυσικά- και κάπου εκεί κάνω την ερώτηση των 1500 ευρώ: Και πόσο κάνει? – Χίλια ντίρχαμ, μου λέει. Όπερ εστί 200 ευρά. Εγκεφαλικό εγώ.
Η αλήθεια είναι ότι 200 ευρά αν και δε μου περισσεύουν, τα αντέχω να τα δώσω αν είναι να φαίνομαι σα γυναίκα και όχι σαν φρεντς πουντλ. Αλλά βλέπεις αναγνώστη δεν έχει περάσει και πολύς καιρός από τότε που μέτραγα σεντς για να αγοράσω φέτα από το σούπερ μάρκετ, οπότε μου κάθεται λίγο στραβά ρε παιδί μου να δώσω 200 ευρώ για τρίχες. Τι κάνει λοιπόν ο σωστός πρώην δημοσιογράφος? Αρχίζει την έρευνα. 

Ρώτησα δεξιά, αριστερά, πάνω –μια Σουηδέζα δίμετρη- κάτω –τις Φιλιππινέζες που είναι πινέζες, χαχα- και τελικά βρήκα –από τις Φιλιππινέζες εννοείται, σιγά μη βοηθούσε η βόρειος Ευρώπη- ένα κομμωτήριο που κάνει το ίδιο με σχεδόν τα μισά λεφτά, απλά διότι δεν είναι φάνσι για δυτικές, αλλά της γειτονιάς για Φιλιππινέζες. Δοκιμασμένο, ωστόσο.

Καλά μέχρι εδώ. Αλλά άμα ο άνθρωπος είναι γύφτος τζαμπατζής, η μισή τιμή δεν του φτάνει. Οπότε ανοίγω η έξυπνη το ιντερνέτ κακιά του ώρα και βρίσκω μια ωραιότατη προσφορά στη γκρουπόν-γαμώ-το-σπίτι-τους-γαμώ (από δω  και στο εξής όποτε θα αναφερόμαστε στη γκρουπόν θα κολλάμε από δίπλα και καντήλι, διότι οκ, δεν λέει πουθενά στο γουέμπσαιτ ότι οι υπηρεσίες είναι καραδιπλοτσεκαρισμένες, αλλά εγώ η αθώα πιστεύω στην καλή θέληση, στην αγάπη, στην παγκόσμια ειρήνη, μη σου πω και στον άγιο Βασίλη και ναι, πίστευα ότι μια επιχείρηση με τόσα εκατομμύρια πελάτες προσφέρει υπηρεσίες κάποιου επιπέδου –λάθος πρώτο αναγνώστη, και μέτρα λάθη μέχρι να τελειώσει το ποστ).

Ενθουσιάζεται λοιπόν ο Σκρουτζ μακ Ντακ από το όφερ -200 ντίρχαμ σου λέει, από 1000!- και σπεύδει να αγοράσει ένα κουπόνι, μη χάσει τέτοια προσφορά. Και φυσικά ένοιωθα και πολύ περήφανη και έξυπνη, διότι είχα μόλις αποταμιεύσει 800 ολόκληρα ντίρχαμ, δηλαδίς 160 ευρά, και σκεφτόμουν ήδη τη μέρα που θα μπω στο γραφείο και θα ανεμίζει και η δική μου κόμμη σαν να έχω μόνιμο ανεμιστήρα στον κώλο, και θα με ζηλεύουν όλοι.

Χθες, λοιπόν, ήρθε η μέρα του ραντεβού, το οποίο ήταν για τις 5. Μέχρι να ετοιμαστώ, να έρθει το ταξί και να πάμε στο κέντρο, είχε και ψιλοκινισούλα, έφτασα 5.15. Το κομμωτήριο ήταν μέσα στο νέο σουκ, το επονομαζόμενο σέντραλ μάρκετ, το οποίο είναι μια καρακυριλλέ εκδοχή του παραδοσιακού σουκ, που για να αγοράσεις ένα φουλάρι –ντραντισιονέλ σου λέει μετά- πρέπει να πάρεις καταναλωτικό από τη Γιούρομπανκ. Το όνομα αυτού, Χόλιγουντ –με τέτοιο όνομα ήμουν σίγουρη ότι από κει μέσα θα έβγαινα Αντζελίνα Τζολί τουλάχιστον.

Ανοίγω λοιπόν την πόρτα και βλέπω ένα πάτωμα ασπρόμαυρο σκακιέρα τύπου ‘50s, καθρέφτες με λαμπιόνια γύρω γύρω τύπου καμαρίνι χολιγουντιανής σταρ –εξ΄ου και το όνομα, το ΄πιασες γατόνι αναγνώστη, εεεε?- μόνο που τα μισά λαμπιόνια είναι καμένα και στον απέναντι τοίχο –από τον οποίο κρέμονται σοβάδες- δεκάδες καδράκια ΙΚΕΑ με φωτογραφίες σταρ (καλά, τίγκα στη διαφήμιση είναι αυτό το ποστ, άμα θέλει καμιά από τις εταιρείες να μου δώσει λεφτά δεν θα πω όχι, κάνω και τατουάζ τη φίρμα άμα πληρώνετε καλά, κάθε προσφορά ευπρόσδεκτη). Τρεις καρέκλες κομμωτηρίου δερματίνη χειρίστου τύπου, σκισμένες κατά τόπους. Ένα πιστολάκι ψιλοδιαλυμένο. Ένας πάγκος με ανοιγμένα μπουκάλια από σαμπουάν και βαφές που έχουν τρέξει απ΄έξω. Πιο πέρα, μια Φιλιππινέζα σωριασμένη σε μια ξεχαρβαλωμένη καρέκλα, δίπλα της μια πιτσιρίκα Αφρικάνα με βλέμα στο άπειρο σε μια άλλη καρέκλα. Στην ατμόσφαιρα υπάρχει μια θολούρα, σαν καπνός. «Κάτι έπαθαν τα μάτια μου» σκέφτομαι, διότι δεν συμβαίνει κάτι στο χώρο που να εξηγεί τον ατμό. Τα ανοιγοκλείνω πέντ-έξι φορές να ξεθολώσουν, τίποτα. Εκεί η θολούρα. Σηκώνεται η Φιλιππινέζα.  «Χάι μααααααμ» (μασώντας τσίχλα με ανοιχτό στόμα). Γεια σας, της λέω, έχω ραντεβού στις 5». Παύση. Κοιτάζονται με την Αφρικάνα. Παύση. «Ααααααα», μου λέει με στόμα που χάσκει, μασώντας νευρικά την τσίχλα –η οποία μπάι δε γουέι ήταν ροζ τύπου μπιγκ μπάμπολ άμα σας ενδιαφέρει, μια που την είχα μές στα μούτρα. «Για μια θεραπεία με κερατίνη», λέω. Ξανακοιτάζονται. Μασάει τσχίλα. Με κοιτάει. Την κοιτάω. Και μετά σιωπή. «Το ραντεβού μου είναι στις 5», λέω, μπας και πάρει μπρος γιατί μάλλον ξεκουρδίστηκε. «Ααααα», ξαναλέει. Μασάει τσίχλα. «Μπατ δε λέιντι ις νοτ χίαρ», μου λέει. 

«Τι εννοείς δεν είναι εδώ», λέω. «Είχα ραντεβού στις 5. Πού είναι?».
«Δεν ξέρω (μασάει τσίχλα). Σε πειράζει να περιμένεις μααααμ?»
«Για πόση ώρα?»
(τσίχλα, στόμα χάσκει) «Δεν ξέρω» (!!! Αρχίζω να γίνομαι τούρμπο, άσε που το μέρος ψιλοβρωμάει. Αλλά σκέφτομαι τα 160 ευρώ που γλίτωσα και δίνω τόπο στην οργή -λάθος δεύτερο).
«Μπορείς να την πάρεις τηλέφωνο?» (με ύφος δεν μπορεί, πλάκα μου κάνουν, τώρα θα πεταχτεί η κάντιτ κάμερα)
(τσίχλα, παύση).
«Μπορείς να την πάρεις τηλέφωνο?» (ξανά).
«Νόου μαμ, σόριιιιιιιι».
(μικρό εγκεφαλικό). «Τι εννοείς όχι? Θα έρθει ή όχι?»
«Δεν ξέρω μαααααμ (τσίχλα), μπορείς να περιμένεις?  (τσίχλα)»
(με γουρλωμένο μάτι λέεω το αυτονόητο) «Μα δεν μπορώ να περιμένω αν δεν ξέρω αν και σε πόση ώρα θα έρθει!!!»

Τέλος πάντων για να μη σε κουράζω, αυτή η σουρεάλ συζήτηση συνεχίστηκε για περίπου πέντε λεπτά (τσίχλα) ώσπου στο τέλος την έπεισα να πάρει τηλέφωνο την μανδάμ που κάνει τη θεραπεία, η οποία ήταν στο πάρκινγκ, οπότε μετά απο 3 λεπτά μας έκανε τη χάρη και εμφανίστηκε. Χοντρούλα, βρώμικη με βλογιοκομμένο πρόσωπο και μαλλί πρεζάκι-Ομόνοια-έχω να λουστώ πέντε βδομάδες οπότε έβαλα λίγο σαπούνι για να μην πετάει και βγήκα να μαζέψω κανένα ευρώ.
«Γεια σου λαβ», λέει με αισθησιακή φωνή και γλαρό ματι. Να ζητήσει συγνώμη που άργησε ούτε λόγος. «Έχεις ραντεβού για τη θεραπεία?»
«Ναι», λέω αντί να φύγω  τρέχοντας και ουρλιάζοντας –λάθος τρίτο.
«Θα σου πάρω 80 ντίρχαμ παραπάνω», λέει, «γιατί έχεις μακριά μαλλιά» (η προσφορά προφανώς ήταν άμα είσαι καραφλός, μετά για κάθε πόντο και δεκάρικο).
Ας πάει το παλιάμπελο, σκέφτομαι, στα 80 θα κολλήσουμε, εδώ γλίτωσα 800. Τέταρτο λάθος.
Στο μεταξύ πετάγεται η Φιλιππινέζα (τσίχλα) και της λέει ότι η προηγούμενη πελάτισσα έφυγε και δεν πλήρωσε τα 70 παραπάνω (70 από την προηγούμενη, 80 από ΄μένα, ανέβηκε το κασέ στο μισάωρο). Έξαλλη η χοντρή. Αρχίζει να της τα χώνει επί 15 (κυριολεκτικά) λεπτά. Εγώ ακόμα στέκομαι όρθια, με την τσάντα στον ώμο, δεν μου έχουν ζητήσει να καθήσω, δεν με έχουν ρωτήσει αν θέλω κάτι να πιω, τίποτα, Έχω αρχίσει και φοβάμαι, αλλά για κάποιο λόγο –σοκ? τσιγκουνιά?- ΔΕΝ ΦΕΥΓΩ. Λάθος πέμπτο. Μετά από 15 λεπτά θυμάται ότι υπάρχω, οπότε γυρνάει με χαμόγελο, μάτι γλαρό και φωνή 090 και μου λέει «Έλα από δω λαβ».

Αμάν, σκέφτομαι, αυτό ήταν, πάει να με κόψει κομματάκια για να πουλήσει τα όργανά μου. Αλλά για κάποιο λόγο την ακολουθώ (σταματάω να μετράω λάθη, διότι ό,τι ακολούθησε από δω και πέρα ήταν όλο ένα λάθος). Με πάει σε ένα μικρό βρώμικο δωματιάκι με ένα λουτήρα. Το πατωμα έχει λάσπες. Μυρίζει άσχημα. Με βάζει και κάθομαι και αρχίζει να με λούζει. Μου γδέρνει το κρανίο. Πονάω, αλλά λίγο ο καπνός και η θολούρα που με έχουν ζαλίσει, λίγο που έχω αρχίσει και πιστεύω ότι είναι τρελλή, δεν μιλάω. 

«Είσαι Ιταλίδα?», με ρωτάει.
«Όχι» (προσπαθώ να το παίξω ότι δεν τρέχει τίποτα, διότι για κάποιο λόγο πάντα νόμιζα ότι έτσι πρέπει να κάνεις με τους τρελλούς, άμα δω το σχιζοφρενή δολοφόνο από πάνω μου με το ηλεκτρικό πριόνι θα τον ρωτήσω αν θέλει καφέ ας πούμε)
«Είσαι σίγουρη?» (...)
«Ναι»
«Μοιάζεις για Ιταλίδα. Από πού είσαι?»
«Από την Ελλάδα»
«Α, γι’ αυτό» (???)

Λίγο πριν μου ξεριζώσει το σκαλπ, τελειώνει το λούσιμο. Οπότε παίρνει μια πετσέτα αμφιβόλου καθαριότητας με ξεθωριασμένες στάμπες από οξυζενέ και μου σκουπίζει τα μαλλιά. Σιχαίνομαι τρελλά, σκέφτομαι ότι θα πάθω μόλυνση, αρχίζω και φοβάμαι σοβαρά, αλλά ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΩ ΝΑ ΚΑΘΟΜΑΙ!!! Αφήνει κάτω την πετσέτα και μου λέει «έλα λαβ».

Βγαίνουμε από το δωματιάκι και με πάει σε μια από τις καρέκλες. Τα μαλλιά μου στάζουν στα ρούχα μου και στο πάτωμα. Αρχίζει και ανακαταύει μια κρέμα. Παίρνει ένα πινέλο. Καταλαβαίνω ότι δεν έχει σκοπό να μου βάλει κάτι στους ώμους ώστε α) να μη στάζω και β) να μη μου κάνει τα ρούχα πουτάνα. Σκέφτομαι τη βρώμικη πετσέτα. Δε γαμιέται, εδώ μου την έβαλε στο κεφάλι, οι ώμοι θα με πειράξουν? «Μπορώ να έχω μια πετσέτα?», ρωτάω. «Φυσικά λαβ», λέει και στέλνει τη Φιλιππινέζα να φέρει–φυσικά- την ίδια βρεγμένη πετσέτα. Η Φιλιππινέζα (τσίχλα) μου βάζει την πετσέτα στους ώμους και στέκεται δίπλα μου και με κοιτάει (τσίχλα) με κάτι στο βλέμμα που μοιάζει σαν μίσος. «Είναι όμορφη, ε?», λέει η τρελλή (παναγίτσα μου δε φεύγω ζωντανή από δω). Αυτό μάλλον δεν της άρεσε της Φιλιππινέζας, γιατί με κοιτάει με ακόμα πιο πολύ μίσος και γυρίζει το κεφάλι απότομα και φεύγει. Πάει και ξανακάθεται στην ξεχαρβαλωμένη καρέκλα. «Έχεις ωραία πρόσωπο, έχεις ωραίο χρώμα (???), φαίνεσαι ακριβή (?????). Θα έπρεπε να είσαι μούβι σταρ», μου λέει η τρελλή με θολό μάτι. Χαμογελάω νευρικά και είμαι πλέον σίγουρη ότι θα πεθάνω.

Αρχίζει και μου απλώνει μια μαλακία που βρωμάει στα μαλλιά. Σκέφτομαι ότι καλά ήμουν σαν το Βαλντεράμα, τώρα που θα είμαι σαν τη Σίνεϊντ Ο Κόνορ να δω τι σκατά θα κάνω. Εκείνη τη στιγμή μπαίνει μια μπουργκοφορούσα Αραβίδα στο –ο θεός να το κάνει- κομμωτήριο. Η τρελλή παρατάει τα μαλλιά μου και αρχίζουν και μιλάνε Αραβικά. Η μανδάμ κάθεται δίπλα μου, βγάζει τη μαντήλα, η τρελλή της δίνει το βιβλίο μες τις τούφες που διαλέγεις χρώμα για βαφή. Η μανδάμ κάνει ερωτήσεις, η τρελλή πάει και κάθεται σε μια καρέκλα από την άλλη μου πλευρά –οπότε είμαι ανάμεσα- και αρχίζουν όπως φαίνεται να τσακώνονται. Η μανδάμ συγκρατημένη, η άλλη πιο έντονα. Εγώ στ΄αρχίδια τους, με το μαλλί να στάζει. Μετά από κανένα 10λεπτο συζήτησης, η μανδάμ σηκώνεται και φύγει. Έξαλλη η τρελλή. «Την είδες?», μου λέει. «Ήθελε να της πω εγώ τι χρώμα να κάνει. Μα πού το έχεις ξανακούσει αυτό? Και μετά αν δεν της αρέσει το χρώμα? Δεν θα με πληρώσει? Και ποιος θα μου δώσει τα λεφτα? Πώς θα πληρώσω μισθούς, ενοίκια, αν δεν με πληρώνουν οι πελάτισσες? Οι Ιταλίδες είναι πουτάνες (ξαφνική και φαινομενικά άσχετη αλλαγή θέματος διότι η μανδάμ που μόλις έφυγε ήταν πασιφανώς Αραβίδα, αρχίζω και νοιώθω ότι είμαι στο τουάλαϊτ ζόουν). Δεν πληρώνουν. Όταν ήμουν  στην Αγγλία όλες οι Ιταλίδες ερχόντουσαν, τους έκανα ανταύγιες και μετά δεν τους άρεσαν και έφευγαν χωρίς να πληρώσουν» (έτσι εξηγείται που φαγώθηκε να με ρωτάει αν είμαι Ιταλίδα, σκέφτομαι –επίσης ευχαριστώ το θεό που δεν έχω έρθει για ανταύγιες).

Αρχίζει και μου απλώνει τη μαλακία στα μαλλιά. Όταν τελειώνει, πάει και κάθεται σε μια καρέκλα και παίζει με το κινητό της. Το μαγαζί δεν έχει μουσική. Κανείς δε μιλάει. Η Φιλιππινέζα (εννοείται τσίχλα) με κοιτάει μέσα από τον καθρέφτη με κακία (?), η Αφρικάνα με κοιτάει επίσης με στόμα ανοιχτό και όταν την κοιτάω στα μάτια δεν τραβάει το βλέμμα της, γεγονός ανησυχητικό. Σιωπή. Περιμένω, αν και δεν ξέρω τι. Το σταθερό τηλέφωνο χτυπάει συνέχεια αλλά κανείς δεν το σηκώνει. Εννοείται ότι δεν μου έχουν δώσει περιοδικό, νερό, τίποτα. Μετά από κανένα δεκάλεπτο που δε συμβαίνει τίποτα, ρωτάω: «Συγνώμη, αυτό πρέπει να μείνει στα μαλλιά μου?». «Ναι λαβ», μου λέει, «για μισή ώρα». Κάθομαι μισή ώρα με τη μαλακία που βρωμάει στο κεφάλι, ενώ σκέφτομαι αν θα βγω ποτέ ζωντανή από κει μέσα, τα πράγματα που ήθελα να κάνω και δεν πρόλαβα, τους ανθρώπους που αγαπάω και δεν θα ξαναδώ, που δεν θα γίνω ποτέ μάνα, που δεν θα μάθω αν θα τα φτιάξει η Τζέσικα με τον Νικ στο Νιου Γκερλ, και τέτοια. «Είσαι παντρεμένη?» με ρωτάει ξαφνικά η τρελλή. Σκέφτομαι αστραπιαία τις εναλλακτικές. Αν πω ναι, ίσως φοβηθεί ότι αν με αφήσει καραφλή θα έρθει ο άντρας μου να της ζητήσει τα ρέστα. Αν πω όχι, ίσως με σφάξει για να μου πάρει τα όργανα. Αποφασίζω ότι προτιμώ να μείνω χωρίς όργανα παρά χωρίς μαλλιά και απαντώ ναι. Με ρωτάει από πού είναι ο άντρας μου και της λέω Ιταλός. «Ααα, είδες, στο είπα ότι μοιάζεις με Ιταλίδα» (???).

Με τα πολλά περνάει το πιο βασανιστικό και ατελείωτο μισάωρο της ζωής μου, οπότε με σηκώνει η τρελλή και με πάει στο δωματιάκι για να μου ξεπλύνει τα μαλλιά, τα οποία σκουπίζει με την ίδια εννοείται πετσέτα, η οποία έχει πλέον γίνει σαν να την έχεις βουτήξει σε λασπόνερα. Με ξαναπάει και με καθίζει και αρχίζει να μου στεγνώνει τα μαλλιά με το πιστολάκι. Με χτενίζει. Πονάω. Περιμένω να δω τούφες να φεύγουν, αλλά ευτυχώς το μαλλί βαστάει γερά. Μετά, παίρνει το σίδερο. «Τι, θα κάνουμε και τέτοιο?», ρωτάω, γιατί θέλω να φύγω όσο πιο γρήγορα γίνεται. «Ναι λαβ, για να απορροφηθεί η κερατίνη από την τρίχα και να ζωντανέψει το μαλλί» (σιγά μη μας χορέψει και τη μακαρένα σκέφτομαι, αλλά φυσικά δε λέω τίποτα).

Αρχίζει και ισιώνει τούφες με το σίδερο όταν ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ένας ντελιβεράς με σακούλες φαγητό. Η τρελλή παρατάει τα μαλλιά και το σίδερο, πάει παίρνει τις σακούλες, παίρνει και τη Φιλιππινέζα και μπαίνουν σε ένα άλλο δωματιάκι, προφανώς να φάνε. «...(δεν θυμάμαι το όνομα) συνέχισε εσύ», λέει στην πιτσιρίκα Αφρικάνα. Εγώ στ’ αρχίδια της. Η πιτσιρίκα έρχεται, με κοιτάει με ανοιχτό στόμα και παίρνει το όπλο στα χέρια της. Τέλος πάντων να μη σε κουράσω, δεν μου είπε ούτε μια κουβέντα, μου έκαψε μια φορά το αυτί και δυο το κρανίο και μισή ώρα μετά ήμουν έτοιμη -για να πάω να κάνω απολύμανση. Στο μεταξύ βγαίνει η χοντρή από το δωματιάκι μασώντας και κρατώντας μια κόκα κόλα στο χέρι να επιθεωρήσει. «Όχι ρε πούστη, θα μου πιάσει τα μαλλιά με λαδωμένα χέρια, σκέφτομαι». Και όντως. Εκείνη την ώρα μπήκε άλλο ένα ανυποψίαστο θύμα, μια Αγγλίδα κυριούλα. Για μανικιούρ-πεντικιούρ αυτή. Δεν έκανα εγώ μανικιούρ εκεί μέσα που να με πληρώνανε. Εγγυημένος τέτανος. 

Τα μαλλιά εν τω μεταξύ κάγκελο και λιγδιασμένα, σα να έχεις βάλει ένα μπουκάλι κοντίσιονερ και να τα έχεις στεγνώσει χωρίς να τα ξεπλύνεις. Πάντως το αποτέλεσμα φάνηκε να ικανοποίησε πολύ την τρελλή, μου είπε να μη λουστώ για τρεις μέρες, εννοείται της λέω, μη σου πω και μια βδομάδα, της έδωσα τα 80 ντίρχαμ (και 500 να μου ζήταγε πάλι θα της τα έδινα, από ευγνωμοσύνη που με άφησε να φύγω ζωντανή) και σηκώθηκα να φύγω. Στην πόρτα κοντοστάθηκα, σκέφτηκα μήπως πρέπει να προειδοποιήσω την κυριούλα. Γύρισα και κοίταξα πίσω. Η τρελλή ίσιωνε τη φράντζα της με τα λιγδιασμένα χέρια και χαμογελούσε σε κάτι που δεν υπήρχε. Η Αφρικάνα κοιτούσε το πάτωμα με ανοιχτό στόμα. Η Φιλιππινέζα (τσίχλα) ήταν κάπου μέσα και μάλλον μου έκανε βουντού. «Ραν φορ γιορ λάιφ!», σκέφτηκα. Έχω μαλλιά, έχω όλα μου τα όργανα στη θέση τους. Δε είπα τίποτα και έφυγα τρέχοντας να πάω σπίτι μου να κάνω μπάνιο με ντετόλ. Ίσως αυτή τη στιγμή η κυριούλα να είναι δεμένη σε ένα υπόγειο...


36 comments:

mahler76 said...

Αχ Λαβ, τι να σχολιάσω πρώτο δεν ξέρω. Άλλη φορά να μπλογκάρεις λάιβ απο τέτοιο μαγαζί σε περίπτωση που χμ, ξέρεις δεν τα καταφέρεις να βγείς από εκεί ζωντανή χαχαχα. Άντε και καλή Σαρακοστή βρε :)

Astero said...

Μαλεράκο τι ταχύτις είναι αυτή παιδί μου! Άσε, πώς βγήκα ζωντανή ένας αλλάχ το ξέρει... ;)

Καλή σαρακοστή αγαπημένε, φάε λίγη λαγάνα και για μένα!

mahler76 said...

είναι ο λατρεμένος google reader που μου είπε αμέσως πως έκανες πόστ. Από 1 Ιουλίου που θα τον καταργήσουν θα τα βλέπω όλα με καθυστέρηση χαχα. Θα φάω τα πάντα όλα σήμερα όπως πάντα. Καλημέραααααα

Άιναφετς said...

Δεν ήξερα ότι στα κομμωτήρια, σου προσφέρουν νερό... έχεις και εσύ κάτι απαιτήσεις τσ τσ τσ!
Φαντάσου τώρα να σου είχαν προσφέρει νερό, θα το έπινες; όχι, άρα γιατί τους κατηγορείς;
Ελα βρε αστεράκι μου, πώς την πάτησες έτσι;
Καθώς σε διάβαζα, ακούγοντας ειδήσεις για τα λεφτά των Κυπρίων, για την παιδική πορνογραφία, για τις λαγάνες που άρπαζαν οι πεινασμένοι, ομολογώ πως με έπιασε το στομάχι μου, όχι από το γέλιο που βγάζει η ανάρτηση σου, αλλά για το πόσο ηλίθιοι και πρόβατα είμαστε...
Σε φιλώ λαβ, με πολύ πολύ λαβ!

Astero said...

Αχ μαγισσούλα γι'αυτό το έχω ρίξει στο χαβαλέ, γιατί άμα σοβαρευώ δύο τα τεινά, ή που θα πέσω σε βαριά κατάθλιψη, ή που θα ανέβω σε κανένα δέντρο αλά Κωνσταντίνου και θα φωνάζω κικιρίκου.

Για την ιστορία, έχω ακόμα μαλλιά.
Φιλάκια πολλά πολλά από τη χώρα της ξώφτερνης παντόφλας μιτσούκο και της χάι φάσιον μπούργκας!

Memaria said...

Θα καταλάβεις την ερώτηση που με καίει περισσότερο αν σου πω πως έχω σπαστό μαλλί...
Τελικά έπιασε όλο αυτό που σου έκαναν ή τζάμπα πήγαν τα λεφτά και η αγωνία στο κομμωτήριο του τρόμου?

Δε σου λέω πόσο γέλασα...είναι αυτονόητο πως γύμνασα κοιλιακούς..
Φιλιά πολλά και να μη χάνεσαι!!

Theodore Oikonomakis said...

Απολαυστικό !!! :-)

Astero said...

@me(Maria)

Μπαρδόν δηλαδίς ρε Μαράκι, από όλο αυτό που διάβασες εσένα σου φαίνεται ότι μπορεί να έπιασε? ;P
Είμαι απλά ευγνώμων που έχω ακόμα μαλλιά!

Πάντως, οι υπόλοιπες που έχω δει, που πήγαν σε φυσιολογικά κομμωτήρια και όχι στην τρύπα της κολάσεως που πήγα εγώ, είναι σαν να βγήκαν από διαφήμιση Παντέν, αν δεν σε τσούζει η τιμή να το κάνεις χωρίς δεύτερη σκέψη. Κι εγώ μόλις ξεπεράσω το ψυχολογικό θα πάω σε ένα νορμάλ κομμωτήριο να τελειώνω.

@Theodore Oikonomakis

Ευχαριστώ πολύ, αν και για μένα μάλλον βασανιστικό ηταν θα έλεγα :)

Καλώς ήρθατε!

Tremens said...

Θεέ και Κύριε, τι τό θελες πουλάκι μου το κερατινοειδές κι εσύ; Τι τό θελες; Να φορείς καπέλο όπως κάμουμε εμείς οι φαλακροί κύριοι άλλη φορά και άσε τις ισιωτικές... Άθελά μου θυμήθηκα στα μικράτα μου που πήγα και με κούρεψε μια κερά (κι αρχόντισσα) η οποία είχε όλο το μαλλί μαύρο με μια φράτζα ξανθιά, οπότε αντιλαμβάνεσαι πως με έκαμε.

καλή Σαρακοστή Αστέρω μου!

Astero said...

Επίσης Τρεμενσάκο!!!
Αλλά βρε αδερφέ, γυναίκα -προσπαθώ να- είμαι, να μην έχω ένα ωραίο μαλλί να αναδειχτεί η χάρη μου? Ή Βαμβακούλας ή μπούργκα?

Unknown said...

Εγώ Λαβ θέλω να μου πείς μόνο το εξής! Το μαλλί αυτή την στιγμή έχει επιβιώσει? Σε τί κατάσταση είναι? Το σώσαμε?

Το έχω πάθει και εγώ πάντως, οταν έχω πολυσκεφτεί το χρήμα.. δεν μου κάθησε καλά με τίποτα η επιλογή του πιό φθηνού!

Φιλάκια!!

Astero said...

Το μαλλί καλά κρατεί, θενκ γιου!
Αλλά κάθε φορά που κάνω ντουζ τρέμει το φυλλοκάρδι μου μη βγω απ' τη ντουζιέρα καραφλή!

Καλά να πάθω για να είμαι τζαμπατζής!
;Ρ

koulpa said...

xaxaxaxaxaxaxa asterooooo :) :)
η φθινια τρώει τον παρά έλεγε ο παππούς μου.. και το εχω διαπιστώσει κι εγώ.. τώρα τις εποχές της στενότητος.. απλά ότι δε μπορώ δε το κάνω.. εκτός από το καταραμένο το κάπνισμα.. με βλέπω με φυτά στο μπαλκόνι.. :) :)
καλησπερούδιαααα :):)

Astero said...

Αχαχαχαχα κουλπάκο σε φαντάζομαι στο μπαλκόνι να ποτίζεις τις καλλιέργειες :))))

Κόψ΄το το ρημάδι να πάει στο καλό!

ria said...

δε μας είπες, τρεις μέρες μετά, το μαλλί πως ήταν; έμοιαζε με της άλλης ή...;

μας άφησες με την αγωνία. τόση ταλαιπωρία και δεν ξέρουμε το αποτέλεσμα!

ria said...

κοπελιά, δε σε ξέρω, σε βρήκα από τον γλυκύτατο πιγκουίνο, αλλά έχω διαβάσει πολλές από τις αναρτήσεις σου και θαυμάζω τον τρόπο που γράφεις. αν ήσουν εδώ θα ήθελα πολύ να σε γνωρίσω.

σε έβαλα λινκ, γιατί δε θέλω να χάνω αναρτήσεις σου, χαίρομαι πολύ που σε βρήκα και θα τα λέμε τακτικά!

καλά να περνάς εκεί στην αραπιά!

Astero said...

Αμάν με τρόμαξες με αυτό το "κοπελιά", νόμιζα ότι θα ακολουθήσει βρίσιμο!

Ευχαριστώ πολύ πολύ για τα καλά λόγια, εμμέσως γνωριζόμαστε, διβάζω κι εγώ τα σχόλιά σου στον Πιγκουίνο, οπότε μια οικογένεια, τι τα θες!

Φιλιά!

Πι Εσ: Έχω ακόμα μαλλιά!!!

Anonymous said...

Αστέρω, μετά από αυτήν την περιγραφή, εγώ δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να ταξιδέψω στα μέρη εκεί, ούτε και αν δωρεάν μου ήταν ή και αν με πληρώνανε. Ξεκαρδιστική μεν η περιγραφή σου, αλλά τέτοια αθλιότητα ζωής και συνθηκών πια, δεν τρώγεται με τίποτα.
'Ελα πίσω βρε κοπέλα μου. Η Αθήνα και οι γειτονιές της είναι γεμάτες από ωραία γλυκά κομμωτηριάκια, με καλές κοπέλες, που σου φτιάχνουν το μαλλάκι για 15 ευρώ. Τί κάνεις εκεί ; 'Ελα πίσω στη ζεστασιά της χώρας εδώ, και ας έχουμε τόσα προβλήματα....

φιλιά πολλά πολλά πολλά.

Astero said...

Αχαχαχαχα μωρέ Ειρηνάκι έπεσα στην τρελλή, δεν είναι έτσι τα κομμωτήρια, απλά εγώ είμαι γκαντέμω και μου κάθονται όλα τα κουλά!

Και πού να έρθω στην Ελλάδα, να κάνω παρέα στους άνεργους? Άσε, να λείπει, χίλιες φορές άμμος και καμήλα...

Φιλάκια πολλά!

xenia 26 said...

Δεν παίζεσαι..Κι εγώ το ίδιο με τη Μαρία θα ρωτούσα..αν πέτυχε...:))Δεν είσαι πάντως η μόνη, έχει συμβεί σε όλες μας κάποια στιγμή. Αν σε παρηγορεί πέρυσι πήγα για μαν-πεντ με προσφορά 9 ευρώ σε "γνωστό" κομμωτήριο και καλά. Η κοπελα άργησε κανά 10λεπτο και με βάλαν να περιμένω σε έναν άθλιο καναπέ χωρίς καφέ, στον τοίχο τοιχογραφίεσ/γκράφιτι..όταν ήρθε έζεχνε από μαλλιά και ρούχα και με έβαλε σε ένα σκαμνάκι να μουλιάζω σε λεκανίτσα τα πόδια!! Εκείνη κάθισε στον καναπέ. Με πετσοκοψε και ζήτησα οινοπνευμα. Με ρώτησε γιατί??!!Στο μεταξύ ήρθε μια κυρία να τησ κόψει στο όρθιο τα πετσάκια από ταχέρια λογω προβληματοσ υγείασ. Με το ίδιο εργαλείο!!!Στο τέλος με χρέωσε 11 ευρώ ως θεραπευτικο πεντ-εκοψε παρανυχίδα!!! Τελικά δεν έκανα το μανικιούρ γιατί σιχάθηκα!!!Sorry για τη μακροσκελή ανάρτηση..κουραγιο και καλή επιτυχία με το νέο κομμωτήριο.Να πας να το κάνεις να σου φύγει ο καημός.

Astero said...

@xenia26

Χαχαχαχαχα θεραπευτικό πεντικιούρ επειδή έκοψε το πετσάκι, τα 2 ευρώ έξτρα με πέθαναν!!!

Καλά να πάθουμε όμως, διότι όπως λέει και ο σοφός λαός, ό,τι πληρώνεις παίρνεις. Επίσης, επειδή είμαστε βλήματα και αντί να ζητήσουμε τα λεφτά μας πίσω και να σηκωθούμε να φύγουμε, καθόμαστε να μας κάνουν πειραματόζωα.

Εγώ πάντως ακόμα τρέμω κάθε φορά που πέφτω για ύπνο ότι θα ξυπνήσω το πρωί καραφλή!

;))))

Unknown said...

Μου προτεινε η αγαπημενη μου να διαβασω τις δυο τελευταιες σου αναρτησεις(τοτε σε ανακαλυψε και αυτη)γιατι ηταν σιγουρη πως θα γελασω.Οντως οχι μονο γελασα αλλα πεθανα στα γελια με τις περιγραφες σου,δεν τολμησα να σχολιασω γιατι ειναι λιγο ντροπαλος στην αρχη.Να σαι καλα και να αντιμετωπιζεις παντα οτι συμβαινει με τοσο χιουμορ!
Καλη μερα να εχεις

Astero said...

Καλημέρα και σε σένα Γάτε, ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια (που λέω ευχαριστώ σε όλους που γελάνε με το χάλι μου είναι καλό? Δεν ξέρω ;)))

Γουέλκαμ, ντροπές εδώ δεν έχουμε όπως θα κατάλαβες, πέφτει το μπινελίκι σύννεφο. Άμα θέλουμε λογοκρισίες πάμε στα σοβαρά μπλογκς, εδώ είμαστε για τα πανηγύρια :)))

Μάγισσα Κίρκη said...

ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΧΑΧΑΧΑΑΧΧΑΧΑΧΑΧΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧ (δεν έχω τίποτα άλλο να πώ, σε κοινοποιώ!)

Υ.γ. Όχι έχω να πω. Ότι στην Ελλάδα την μπραζίλιαν κέρατιν την έχουν 80 ευρώ. Θα ερχόσουν αεροπορικώς και θα έβλεπες και τη φίλη σου! (ευτυχώς που δεν σου σκούπισαν τα μαλλιά με τις σερβιέτες τους).

Μαίρη (Ginger) said...

Αγαπημένο μου φρεντς πουντλ

Μετράμε λάθη..............

Λάθος πρώτο > αν είσαι κατσαρομάλλα αγάπη μου δεν συμβουλεύεσαι ποτέ Φίλες-πινέζες που ως γνωστόν έχουν μαλλί όχι μόνο ντέντ αλλά και στρέιτ.

Λάθος δεύτερο > που εσύ το θεωρείς πρώτο αυτό το γκρουπόν που δεν έχω ιδέα τι είναι αλλά έχω εμπιστοσύνη στη γνώμη σου

Σωστό πρώτο > που όμως δεν το σκέφτηκες "δεν έλεγες στους συγγενείς απ' το Ελλάδα να σου στείλουν λίγο αλογίσιο κρέας να δεις για πότε θα φύτρωνε χαίτη υπερήφανου άτεως"

Λάθος τρίτο > τέτοια εντυπωσιακή πρώτη εικόνα και δεν έκανες μεταβολή επί τόπου? Λ Α Θ Ο Τ Α Τ Ο

Λάθος τέταρτο > αφού δεν σε "έστειλε" η πρώτη εντύπωση, έπρεπε να σε στείλει η απουσία της λέιντυ

Λάθος τέταρτο-πέμτο-έκτο γκρουπντ ιν ουάν > δε σε "έστειλε" ούτε η φριικ εμφάνιση της λέιντυ-μανδάμ? Ούτε το φέσι στην τιμή? Μάτια μου η υπομονή σου σκάει γάιδαρο.

Εδώ σταματάω κι εγώ το λαθομέτρημα γιατί δεν οφελεί...... και το γυρίζω σε ερωτήσεις...... (μέχρι να με διαγράψεις και να με μπλοκάρεις δια παντώς!!!!)

Ερώτηση > τι μετάλαξε την λέιντυ σε μανδάμ? Το ότι δεν άντεχε τη βρώμα του κουαφίρ και προτιμούσε να περιμένει τον πελάτη στο ... πάρκινγκ?

Ερώτηση ΒΟΥ > υπήρχε περίπτωση να πιείς κάτι εκεί μέσα αν σου προσέφεραν? ΟΤΙ κι αν ήταν? Εστω και σαμπάνια έστω και Clos Du Mesnil του 95???? Τότε θα γράφαμε ακόμα ένα λάθος!

Ερώτηση ΓΟΥ > καλά στο τέλος της παραγρξάφου 10 δεν σκέφτηκες οτι θα μπορούσε να σε βιάσει? Γιάκ....!

Ερώτηση ΔΟΥ > με αυτό το "Είναι όμορφη, ε?" δεν φοβήθηκες μη σου πετάξουν βιτριόλι στο πρόσωπο για να μην υπάρχει τέτοια υπόνοια πλέον?

Σχόλιο (εεεε ας κάνω κι εγώ ένα) είσαι τυχερή που δε σου άφησε το σίδερο ΠΑΝΩ στα μαλλιά, το Θεό να ευχαριστείς γι'αυτό! Αλλά γενικά βλέπεις τι είσαι? 800 για το μαλλί δεν θα έδινες αλλά 500 για τη ζωή ήσουν έτοιμη. ΤΙ να την κάνεις μαρήηηηη τη ζωή άνευ τριχός στην κεφαλή? (Κοίτα ποιά μιλάει τώρα!). Πριν ή μετά απ'τα 'υγ' μου μπορείς να με διαολοστείλεις για το καινούργιο σεντονοτραπεζομαντηλο που σου άπλωσα αλλά μισοσχολιασμένη να σ'αφήσω? Δε μου πάει.

υγ ναι όντως οι αναρτήσεις σου με εμπνέουν αλλιώς δε θα σχολίαζα, θα διάβαζα και θα έ[σ]τριβα, χι!

υγ αν νομίζεις πως δεν θα διαφημίσω αυτή την ανάρτηση είσαι γελασμένη. Την ποστάρισα ήδη σε γνωστό κοινωνικό ιστό........ κάρφωμα κοινώς

υγ (και τωρα θα με μισήσεις διά παντώς) ευχαριστώ τον καλό Θεούλη που όλο και κάτι σου συμβαίνει γιά να γελάει κι εμένα το χειλάκι ΔΙΟΤΙ θα στο εξομολογηθώ > ακομα δεν έχω βρεί blog με καλίτερο τρελλό-χιούμορ! Ενα καλό που υπήρχε σβήστηκε και η ιδιοκτήτρια (γιατί ως γνωστόν το καλό χιούμορ τα θηλυκά το έχουμε) το σκέφτεται να ξαναγράψει!

υγ ευχαριστώ Θεε μου για την βίβιντ φαντασία που μου έδωσες και το είδα το εργάκι να εκτυλίσεται μπροστά στα ματάκια μου.

και τώρα με όλη μου τη δίναμη πατάω το πάμπλις γιόρ κόμμεντ.................................................................

Μαίρη (Ginger) said...

είμαι σίγουρη πως ο/η επόμενος αναγνώστης σου δε θ'ασχοληθεί να διαβάσει το δικό μου σχόλιο.... χικ!

koulpa said...

xaxa astero μου.. δε θα χρειαστεί να φαντάζεσαι και πολύ.. όπως δε με βλέπω να το κόβω.. κοντά είμαι στο να με δείς να ποτίζω και δια ζώσης.. έστω σε φωτογραφία.. :) :)

ανγκρυ τζιντζερ.. θα ασχοληθεί (ιστορικός μέλοντας;).. αφού το σχόλιό σου είναι εφαμιλο των καλητέρων αμπουνταπμικών της αστέρως μας.. :) :)
καληνυχτούδιαααα :) :)

Astero said...

@Μάγισσα Κίρκη

Εσύ αντί να κοινοποιείς δεν κάθεσαι να γράψεις κανένα ποστ? Καλά γελάτε με το χάλι μου, να μη γελάσω κι εγώ με το χάλι κάποιου άλλου? ;Ρ

Μουτς!

Astero said...

@Mary Ginger

Χαχαχα Μαράκι έγραψες ένα ποστ μέσα στο ποστ! Το φχαριστήθηκα! Και πόοοοοοσο δίκιο είχες σε όλα! Αφού σε έκανα και γέλασες χαλάλι που παραλίγο να γείνει το κεφάλι μου παρανάλωμα ;)))))

@Koulpa

Κουλπάκο περιμένω φωτογραφικά ντοκουμέντα!!!

Heliotypon said...

Εγώ τι να πώ πιά! Μόλις άναψαν τα φώτα έτρεξα να πάρω κάτι δροσερό, γιατί είχα καραδιψάσει από την έρημο, το θερμό κλίμα και τη δική σου δίψα που φαίνεται είναι και μεταδοτική (κάποιος διψοϊός, ίσως που ζει στην άμμο;). Επίσης έτρεξα να κάνω ένα ζεστό ντους με μπόλικο σαπούνι και τρία χέρια λούσιμο κι από πάνω κάποιο χειρουργικό αντισηπτικό. Τόση empathy ο τάλας, από το βιντεάκι που ήταν σαν να το είχα δει. Ολοζώντανο σου λέω!

Πάλι καλά που είσαι "in one piece" ή δεν σε ψάχνει τώρα ο Ερυθρός Σταυρός και η Ιντερπολ στα μπουρδέλα της Ανατολής! Ούτε η γκόμενα του James Bond να ήσουν βρε παιδί μου! Τι θρίλερ κι αυτό!

Afrikanos said...

Αφού ΔΕΝ σε έσκιαξαν όλα τα παραπάνω λάθη σου, την στιγμή -ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ- που άκουγες το όμορφη είσαι και ΑΚΡΙΒΗ, έπρεπε να φύγεις σούμπιτη!!!

Μα στην χώρα που ζεις αυτή η λέξη είναι "καταδικαστική"! :)

Afrikanos said...

Υ.Γ. σταματάω σήμερα να σε διαβάζω, θα με απολύσουνε!!!

Anonymous said...

Χαχαχα. Ακόμη γελάω... Πρέπει να ακούστηκα σε ολόκληρη την Μελβούρνη. Τις σαγιοναρίτσες και τις μπούργκες τις έχω ζήσει κι εγώ, έχω δει απίστευτα πράγματα εδώ στο εξωτερικό.

Την καλημέρα μου από την βροχερή Μελβούρνη και ΒΑΣΤΑ ΓΕΡΑ! :)

Κωνσταντίνα said...

Τρομερό το άρθρο σας παιδιά, τι να λέμε.

αλεξανδρος said...

Τι να πρωτοσχολιάσω; Το γεγονός ότι κάθε λίγο και λιγάκι μας λες πως σε κοίταζε η άλλη με μίσος επειδή σε ζήλευε λόγω της ομορφιάς σου; Χαχαχαχ Το ότι η χοντρή σου έκανε κοπλιμέντα(όχι δεν είσαι ψώνιο). Το ότι έκατσες να σου φτιάξουν το μαλλί;; Η το ότι μας λες μπουρδίτσες για το τι έκανε με το μαλλί σου;! Η κερατίνη δε γίνεται με αυτό τον τρόπο... Ωραία η φαντασία σου, αλλά πριν γράψεις ολόκληρη έκθεση τουλαχιστον να είσαι ενημερωμένη γι τα βασικά! Και καλά να πάθεις, δικό σου το λάθος που έκατσες :))))) Τέλος δεν είμαι καν σίγουρος αν υπάρχει αυτό το μαγαζί!

αλεξανδρος said...

Αα και ξέχασα να σχολιάσω το πόσο πολύ προσπάθησες να φανείς αστεία! Χιούμορ από τα lidl. Τελείως αποτυχία!