Saturday, December 8, 2012

2012... στον αγύριστο!




Φορέστε μάσκα, βατραχοπέδιλα και πάρτε βαθιά ανάσα. Ακολουθεί σεντόνι.

Έλεγα να γράψω καμιά βλακεία να γελάσουμε λιγάκι, αλλά τελικά όχι: θα σας περιγράψω την εβδομάδα που πέρασε, για να καταλάβουμε όλοι τι σημαίνει όταν λέμε «γαμήθηκε ο Δίας».

Την Κυριακή -υπενθυμίζω ότι  ζω στο μεσαίωνα και η βδομάδα μας εδώ ξεκινάει από την Κυριακή, έτσι ρε παιδί μου γιατί γουστάρουμε να είμαστε πρωτότυποι και γιατί φτύνουμε στα μούτρα τους δυτικούς και τις συνήθειές τους, φτου!- την Κυριακή, λοιπόν, παραλίγο να πνίξω μία Λιβανέζα στο γραφείο. Αλλά μισό λεπτό να σας δώσω το μπάγκραουντ. Η δεσποινίς αυτή είναι υπεύθυνη μάρκετινγκ –μην ψαρώνετε με τον τίτλο, εκεί μέσα όλοι υπεύθυνοι είμαστε, ακόμα κι εμένα που καλά καλά δεν με ξέρανε με ονόμασαν «υπεύθυνη επικοινωνίας και μίντια», ανατριχιάσατε, ε?-  και είναι ο ορισμός αυτού που ο σοφός λαός αποκαλεί σιγανό ποτάμι.


Πρόκειται για μια ασχημούλα 28άρα που μοιάζει 35, η οποία φοβάται και τη σκιά της και έχει την προσωπικότητα δημόσιου υπάλληλου (όχι από αυτούς που ξύνουν τα απαυτά τους με τη τσουγκράνα, από τους άλλους, του Τζορτζ Όργουελ στο 1984, που είναι τυπικοί μέχρι αρτηριοσκλήρωσης) σε συνδυασμό με τον Άι-χάσου-μυρμηγκάκι του Λαζόπουλου.
Για κάποιο λόγο που δεν έχω αναλύσει διότι βαριέμαι οι διευθυντές μου έχουν κατενθουσιαστεί μαζί μου. Αντιθέτως, το μυρμηγκάκι ούτε που να το βλέπουν. Ειδικά ο μεγάλος διευθυντής (έχουμε πολλούς, μην τα ρωτάτε) δεν τη χωνεύει με τίποτα. Φυσικά η μητέρα Τερέζα (εγώ), μη δει αδύναμο κι αδικημένο, ξυπνάει μέσα της η Ζήνα (ξέρετε καλέ, η γουόριορ πρίνσες, λαλαλαλαλαλα).

Μια μέρα, λοιπόν, που έγινε μια μαλακία για την οποία δεν έφταιγε το μυρμηγκάκι αλλά την ξεχέσανε οι διευθυντάδες, προέταξα τα 2Β στήθια μου και την υπερασπίστηκα σθεναρά, τους την είπα κι όλας ότι είναι άδικοι –μέχρι που είπα στον μεγάλο διευθυντή ότι το θέμα δεν είναι αν του αρέσει η προσωπικότητά της, αλλά αν είναι αποτελεσματική στη δουλειά της. Πώς τη γλίτωσα εκείνη τη μέρα και δεν με στείλανε σπίτι μου, που δουλεύω στην εταιρεία 2 βδομάδες και βάζω χέρι στους διευθυντές, ούτε ξέρω. Τέλος πάντων, όχι μόνο τη γλίτωσα, αλλά τους έκανα και τη φωνάξανε και της ζήτησαν συγνώμη. Χαρές μετά η Λιβανέζα, που την έχουν δυο χρόνια του κλώτσου και του μπάτσου, δε λέγεται. Τι αγκαλιές με έπαιρνε, τι θενκ γιου, τι σοκολάτες με κέρασε (με έχουν πάρει χαμπάρι ότι είμαι κοιλιόδουλη και όταν θέλουν να με καλοπιάσουν με ταΐζουνε, σαν τις μαϊμούδες στο ζωολογικό κήπο ένα πράγμα).

Αλλά όπως συμβαίνει πολύ συχνά, οι αδύναμοι άνθρωποι είναι και οι πιο κομπλεξικοί. Οπότε το μυρμηγκάκι άρχισε να παίρνει αέρα (όχι με τους διευθυντές φυσικά, αυτούς τους γλύφει μέχρι αηδίας) και να μου φέρεται λες κι είμαι η γραμματέας της. Όταν θέλω να τη ρωτήσω κάτι μου λέει πάντα «μισό λεπτό» χωρίς να με κοιτάει και μετά με γράφει κανονικά, τάχα μου ότι είναι πολύ απασχολημένη –αλλά αν μπει κάποιος στο γραφείο μπορούν να αρχίσουν να λένε ανέκδοτα και να χαχανίζουν, όταν θέλει να με ρωτήσει κάτι με διακόπτει και απαιτεί να κάνω αυτό που θέλει εκείνη τη στιγμή, όταν έχουμε κάποιο κοινό πρότζεκτ (συνεργαζόμαστε σε πολλά πράγματα) χρησιμοποιεί εκφράσεις τύπου «θέλω να κάνεις αυτό», ή «αυτό δεν μου αρέσει να το αλλάξεις» (σημειωτέον υποτίθεται ότι τις αποφάσεις τις παίρνουμε μαζί, κανείς δεν είναι «αφεντικό») και τέτοια χαζά.

Τέλος πάντων για να μη σας κουράζω, την Κυριακή είχαμε ένα ρημαδομίτινγκ (και , αν είστε από τους παλιούς μου φίλους, ξέρετε τι λατρεία έχω με τα μίτινγκ) και έπρεπε να συναντηθούμε στις 8 στο γραφείο για να πάμε στο Ντουμπάι με το διευθυντή και να συζητήσουμε με μια εταιρεία παραγωγής για ένα ρημαδοδιαφημιστικό που θέλουμε να γυρίσουμε. Το μυρμηγκάκι, όμως, αποφάσισε στις 11 το βράδυ ότι πρέπει να συναντηθούμε νωρίτερα και μου έστειλε ένα μήνυμα το οποίο φυσικά δεν διάβασα ποτέ. Αποτέλεσμα: 7.30 το πρωί να φωνάζει στο τηλέφωνο σαν υστερικό γιατί είχε αγχωθεί ότι θα αργήσουμε και θου κύριε μη δυσαρεστήσει το διευθυντή. Φυσικά όταν συναντηθήκαμε ήμουν ψυχρή σαν παγόβουνο και της είπα να μην ξανατολμήσει να μου φωνάξει. Άρχισε να λέει κάτι δικαιολογίες και της το έκοψα. Το πράγμα χειροτέρεψε όταν συναντηθήκαμε με τους ανθρώπους της εταιρείας παραγωγής, που άρχισε να λέει με υφάκι «όχι, δεν το θέλω έτσι, λυπάμαι, αυτό δεν μου αρέσει» και τέτοια, ενώ την ευθύνη για το δημιουργικό την είχα εγώ. Αλλά τι να έκανα, να την ξέχεζα μπροστά στους ξένους ανθρώπους? Τέλος πάντων το άφησα να περάσει (εννοείται ότι δεν πέρασε το δικό της από άποψη δημιουργικού, έλεγε και βλακείες, σιγά μην την άφηνα). Αλλά όπως καταλαβαίνετε, τούρμπο εγώ.

Τη Δευτέρα συνεχίστηκε το κλίμα των εχθροπραξιών και ήμουν στα όρια να την πατήσω κάτω.

Την Τρίτη ξύπνησα το πρωί, πήρα βαθιά ανάσα και είπα να το παίξω λίγο γιόγκι που είναι και της μοδός, οπότε είπα στον εαυτό μου: «σήμερα ξεκινάει μια καινούρια μέρα, μια νέα σελίδα». Μετά από λίγο, χώρισα με το αμόρε. Οπότε έμεινα και άστεγη. Πραγματικά δηλαδή, ξεκίνησε μια εντελώς καινούρια κωλομέρα. Τώρα με φιλοξενούν κάτι φίλοι (να ‘ναι καλά οι άνθρωποι) μέχρι να δω πού σκατά θα μείνω.

Την Πέμπτη η φίλη που με φιλοξενεί έμαθε ότι ο πατέρας της (73 ετών, Αιγύπτιος Χριστιανός) άλλαξε κρυφά θρησκεία, εγινε μουσουλμάνος και παντρεύτηκε μία στην ηλικία μας (32-33), ενώ ζει ακόμα με τη Γαλλίδα μητέρα της!!! Οπότε άλλα δράματα εκεί.

Χθες, ήμουν αποφασισμένη να χαλαρώσω. Οι καποεϊρο-φίλοι είχαν κανονίσει να πάνε το βραδάκι με κάτι ντόπιους για μπάρμπεκιου στην έρημο. Δεν ξέρω αν έχετε ποτέ βρεθεί σε τέτοιο πράγμα, αν τύχει θα δείτε ότι είναι μια βλακεία και μισή. Κάτι χαλιά στο έδαφος και κάτι δωματιάκια της κακιάς ώρας γύρω γύρω από κόντρα πλακέ και ελενίτ, σαν καταυλισμός τσιγγάνων στα Λιόσια ένα πράγμα, σε πιο φτωχό και λιγότερο φολκλόρ. Αυτό όμως  το ήξερα, διότι δεν ήμανε πρωτάρα. Αλλά οι ντόπιοι αποφάσισαν να μας προσφέρουν όλη την εμπειρία του να είσαι βλαμμένος Εμιράτι που ξύνεις μια ζωή τα παπάρια σου και έχει γίνει το μυαλό σου πουρές γιατί δεν χρειάστηκε ποτέ να σκεφτείς. Οπότε μας βάλανε μέσα στα τζιπ για να πάμε, λέει, να δούμε τις καμήλες. Καμήλες άκουσα εγώ, και καθότι φιλόζωη, μπήκα. Πού να ‘ξερα.

Ήμουν στο πίσω κάθισμα ενός τζιπ, ανάμεσα σε δύο καθίσματα, διότι είχε μόνο δύο θέσεις και  ήμασταν τρεις, χωρίς ζώνη ασφαλείας και χωρίς να μπορώ να κρατηθώ από πουθενά. Εκεί, λοιπόν, που προχωράμε ανάμεσα στους αμμόλοφους, παίρνει το ζαβό που οδηγούσε φόρα και σκαρφαλώνει σε έναν αμμόλοφο που ήταν σχεδόν κάθετος, φτάνει στην κορυφή, στρίβει, αρχίζει να κατεβαίνει και απογειωνόμαστε! Όχι, δεν υπερβάλω, το τζιπ σηκώθηκε από το έδαφος. 4 μέτρα, απ’ ότι μου είπαν οι υπόλοιποι που μας έβλεπαν απ’ έξω και είχαν μείνει κάγκελο. Δεν μπορώ να σας εξηγήσω το συναίσθημα του να είσαι εγκλωβισμένος σε μια λαμαρίνα, στα μαύρα σκοτάδια, χωρίς να μπορείς να κρατηθείς από κάπου και να αιωρείσαι. Στην προσγείωση το κεφάλι μου τινάχτηκε με τόση δύναμη (φυσικά δεν είχα τίποτα να το συγκρατήσει αφού δεν καθόμουν σε κανονική θέση) που τραντάχτηκε όλη η σπονδυλική μου στήλη. Πολύς πόνος αδέρφια.

Οπότε, η κατάσταση έχει ως εξής. Είμαι χωρισμένη, άστεγη, χαπακωμένη (διότι χωρίς μεσουλίντ δεν μπορώ ούτε να κουνηθώ), πονάει όλη μου η πλάτη από τον αυχένα μέχρι τη μέση και έχω ημικρανία και αύριο πρέπει να ξαναπάω στο Ντουμπάι με το μυρμηγκάκι για μίτινγκ.

Αααααααααααααργκ!!!

Κατά τα άλλα εσείς καλά?

21 comments:

xenia26 said...

Καλά...σε λατρεύω...
Συγγνώμη, αλλά τέτοιο γέλιο αυτό το σκατο-σαββατόβραδο που περνάω δεν το περίμενα!
Ζωδιακά άκουσα ότι θα είναι το χειρότερο 20ημερο..κουράγιο..Επίσης το 2012 είναι χρονιά χωρισμών..δυστυχώς, αν αυτό σου λέει κάτι!
Όλα διορθώνονται...σιγά σιγά.
Θα σου πω το πλέον κοινότυπο..η υγεία πάνω από όλα.Το μυρμηγκάκι παρεμπιπτόντως φημίζεται από όσο ξέρω ως πολύ ανθεκτικό πλάσμα στη φύση, άρα και το δικό σου μάλλον αντέχει..μην της χαρίζεσαι τόσο!

VAD said...

Βρε συ,εκει κατω ειχα βγει στην ερημο πολλές φορές,έχω πρωτόγνωρες εμπειριες και εικονες,αλλά ευτυχώς δεν εζησα τετοια περιπετεια...
-Το μυρμηγκάκι και η ερμηνεια της συμπεριφοράς του:-Μια μπλογκοφίλη συνηθίζει να λεει σε τέτοιες περιπτωσεις,"αγαμήτου και ανοργασμικού γωνία":)),
τουτέστιν,βρες της κανεναν γαμπρο,για να χαλαρωσει το κορίτσι!
Και συγγνωμη δια την αθυ(-νθη))ροστομίαν:)

Και περαστικά βεβαιως...

Memaria said...

Κάθε Σαβββατόβραδο κάνω μπάρμπεκιου στην έρημο..τι δε με πιστεύεις?..ούτε εγώ..
Όσο σκέφτομαι το αυτοκίνητο στον αέρα και να πέφτει λέω ευτυχώς!! που δεν έπαθες τίποτα πιο σοβαρό...και συγνώμη, αλλά χωρίς να θέλω να μειώσω τα υπόλοιπα (συνάδελφο, χωρισμό, σπίτι), θα μείνω σε αυτό λίγο παραπάνω..εσύ να είσαι καλά και όλα τα υπόλοιπα θα γίνουν..γι' αυτό να σε προσέχεις!!
Ξέρω πως αργά ή γρήγορα και τη συνάδελφο θα βάλεις στη θέση της και θα τακτοποιηθείς..
Μου αρέσει που περιγράφεις μια άθλια εβδομάδα με τόσο χιούμορ..
Όσο για τη φίλη σου με τον "πρωτοποριακό" πατέρα...ούτε θέλω να ξέρω πως νιώθει...
Κουράγιο και όλα θα περάσουν...θα επιβιώσουμε, στο υπόσχομαι!!!

Tremens said...

Αχ καρδούλα μου, αχ, πόνεσα μόνο που διάβασα για την απογείωση...

Ξέρεις, περιέγραψες μια σκατένια βδομάδα με τόσο χιούμορ που και να θελα να μη γελάσω δεν θα τα κατάφερνα... Θα σταθώ μόνο στο ότι χώρισες (τα μυρμηγκάκια παλεύονται εύκολα, σμίξιμο φρυδιών και όξω απ την πόρτα, άντε γιατί α) και θα πω μόνο ότι ελπίζω να μην σε πονά αυτή η τροπή... το ελπίζω...

Σου στέλνω ένα γλυκό φιλί!

Μαίρη (Ginger) said...

Μάτια μου με καταπόνεσες μέ όλα τουτα. Πρώτον από Λιβανέζες ξέρω. Κάποτε όλο με άραβες δούλευα. Η μία (Rita Ayoub ονόματι - δεν ξεχνιόνται αυτά) έφερε την αδελφή της στην Ελλάδα γιά να τη γλυτώσει απ του χάρου τα δόντια και μου αρπάξαν τη θέση γιά να της τη δώσουν - ιδιαιτέρα του μεγάλου η Ρίτα .... απολύθηκα εγώ - μία στο καρτούμενο Λιβανέζα που θα ήθελα να είχα εξοντώσει. Δεύτερη (Irene Boutros) υπήρξε διευθύντρια στο τμήμα της εταιρίας που διοργάνωνε επιδείξεις μόδας στη Μέση Ανατολή, κι εγώ τότε η ασχετη αναρωτιόμουν τι τα θέλουν τα YSL και τα Gucci αφου όλες την ίδια κελεμπία φοράνε. Ετσι έμαθα το μυστικό ότι από μέσα φοράνε υψηλή ραπτική. Μ'αυτή αλληλομισηθήκαμε και δεν κρατησε πολύ η συνύπαρξή μας. Ετσι στα προχειρα θυμήθηκα δυο απ' τις πιό αγαπημένες μου.

Και τι θα κάνεις ματια μου τώρα εσύ στον τρίτο κόσμο και άνευ πέρσοναλ πλέυερ? Καλό το ότι έχεις δουλειά δε λέω αλλά η χώρα δεν ενδείκνυται γιά κορίτσια. Ν'αρχίσουμε ν'ανησυχούμε γιά σένα?

Τουλάχιστον κατάλαβα τι συμβαίνει όταν γαμιέται ο Δίας. Εύχομαι να πάρεις κάποιες αποφάσεις σύντομα. Φιλιά κατάμουτρα κοριτσάκι

Astero said...

@Xenia26

Α, μια που ξέρεις από ζώδια, να μου πεις ποιος πλανήτης είναι που έχει ρημοδαοκάτσει στον κριό και μου έχει αλλάξει τον αδόξαστο, να ξέρω κατά πού να στέλνω τα καντήλια δηλαδή!
:))))

Astero said...

@VAD
Μου φαίνεται καλά τα λέει η φίλη σου, με βλέπω να γίνομαι Γεωργία Βασιλειάδου της μέσης ανατολής!

Πι Ες: Μ'αρέσει που ζητάς συγνώμη για την αθυροστομία, ότι δηλαδή μετά από τόσα καντήλια που έχω κατεβάσει θα παρεξηγηθώ που είπες τη Λιβανέζα αγάμητη ;))))

@me (maria)

Μαράκι άμα δεν γελούσα με το χάλι μου θα είχα σκαρφαλώσει σε κανένα δέντρο και θα έκανα το κοάλα μ'αυτά που ζω!

Θέλει πολύ χιούμορ η κατάσταση εδώ, αλλιώς δεν παλεύεται...

@tremens

Τρεμενσάκο πονά ξε-πονά η ζωή συνεχίζεται και άλλα τέτοια αμπελοφιλοσοφικά. Όσο γελάμε είμαστε μια χαρά πάντως, άμα κοπούν τα γέλια, τότε να ανησυχήσεις.

Μουτς!

Astero said...

@Mary Ginger

Α ώστε έτσι οι Λιβανέζες, ε? Εμ δεν με προειδοποιούσες βρε παιδάκι μου, να 'χω το νου μου ;)

Να μην ανησυχείς καθόλου Μαράκι, ξέρω να φροντίζω μια χαρά τον εαυτό μου. Ο καλός καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται (άσχετο).

Φιλιά!

xenia26 said...

Δεν ξέρω πολλά, ουτε ποιος πλανήτης ήταν πριν, τώρα πάντως έρχεται ο ερμής που φέρνει καλά οικονομικά και πρόοδο στα επαγγελματικά, αλλά και βελτίωση στα αισθηματικά...(ίσως μια δέυτερη ευκαρία, αναρωτιέμαι εγώ?...)πάντως χρειάζεται νηφαλιότητα και χαμηλους τόνους (εδώ γελάνε!). Γενικά, όπως προείπα το 2012 είναι έτος που δεν στεριώνει τίποτα. Εχω 3 χωρισμένα ζευγάρια και 2 απολύσεις γνωστών. Στον αγύριστο..indeed!Συντόμως.

Άιναφετς said...

Πρώτα, πάνω από το πονεμένο σου σεντόνι, θα ρίξω το ροζ πουπουλένιο μου πάπλωμα, να αισθανθείς λίγο πιο κόζι...και θα σου μιλήσει (η υποτιθέμενη) μάγισσα Άιναφετς, άκου λοιπόν:
Σήμερα 11/12 στις 12 και ένα λεπτό μετά τα μεσάνυχτα, έχουμε το ενδιαφέρον 12/12/του 12 και με πληροφορούν οι συνάδελφοι(!) μάγοι, πως πρέπει κάτι να κάνουμε όλοι μας να βγει η γη από τα σκατά που μας έριξε το χρήμα-τράπεζες, τίποτα θεαματικό απλά μια ζεστή και τρυφερή σκέψη σε όλη τη γη...
Περαστικά Αστέρω μου και από αύριο, ένα όμορφο σπιτάκι θα σε περιμένει κι ένα καστανό αγόρι (ξέρω πως δεν σου αρέσουν οι μελαχρινοί!)όσο για το μυρμήγκι θα γίνει αόρατο στα μάτια σου!
ΑΦιλάκια! :))))))))))))))

Astero said...

@xenia26

Άντε, νηφαλιότητα και χαμηλοί τόνοι για ένα μήνα ακόμα, αλλά από αν το 2013 δεν αλλάξει το πράγμα θα τα κάνω λαμπόγυαλο ;)

@Άιναφετς

Αχ μαγισσούλα ευχαριστώ, λίγη μαγεία είναι ό,τι χρειάζομαι
(μπάι δε γουέι νομίζω ότι έπιασε, το μυρμηγκάκι παραιτήθηκε-απολύθηκε, δεν ξέρω τι έγινε ακριβώς αλλά χθες πήγα στο γραφείο και μου είπαν ότι δεν θα δουλεύει πια μαζί μας. Τώρα φυσικά νιώθω τύψεις!).

Άιναφετς said...

Α! είδες...είδες που κάπου υπάρχει "θεία δίκη" τουλάχιστον εμείς ΝΑ την ορίζουμε και ΝΑ πάψουμε ΝΑ περιμένουμε "απ' έξω" Να μας έρθει η "Θεία χάρης"!

Χαχαχα! γέλασε η Άιναφετς-μαγισσούλα και χαμογέλασε τρυφερά στη Ζωή...

Τώρα μας νοιάζει η υγεία μας και δεν μένει παρά το σπίτι και το boy που κάτι μου λέει πως τώρα που μιλάμε έχει ΗΔΗ τακτοποιηθεί!

ΑΦιλάκιαααααααααααααααααα! ματς μουτς

Astero said...

Χαχαχα φιλάκια πολλά μαγισσούλα, συνέχισε εσύ ΝΑ κάνεις τα μαγικά σου και όλα θα πάνε καλά :)

Heliotypon said...

Τώρα αυτό δεν είναι post. οι "'Αθλιοι" του Ουγκώ είναι σε μοντέρνα έκδοση! Εσύ με Τιτίκα μου κάνεις και Γιάννης-Αγιάννης δύο σε ένα και σε μεταμοντέρνα έκδοση! Χωρίς στέγη στο Ντουμπάϊ μωρέ; Ούτε ο Ολιβερ Τουίστ δεν πέρναγε τόσο χλιδάτα στο μεσαιωνικό Λονδίνο! Το μπαλέτο του Μεταξόπουλου λείπει για να βγει Ελληνική ασπρόμαυρη ταινία. Τουλάχιστο έφαγες καλά στο μπάρμπεκιου; Θυμάμαι μπάρμπεκιου στην έρημο στην Αίγυπτο, το μενού είχε φιλετάκια καμήλας πολύ νόστιμα, σερβιρισμένα πάνω σε σωρό από μαϊντανό! Κι ο γέρος της φίλης σου πολύ τύπος, ε; Μα αν μπορούσα να παντρευτώ π.χ. 4 γυναίκες μπορεί κι εγώ γινόμουν μουσουλμάνος (λέμε τωρα) και δεν θα είχα και δυσκολία καθότι ούτε χριστιανός είμαι :-) Τέλος πάντων, νομίζω ότι αν ψάξεις λίγο μπορεί να βρεις κι εσύ κάποιο λεβεντομουσουλμάνο να σε παντρευτεί κι έτσι θα λύσεις το στεγαστικό σου στη σκηνή του... Για σκέψου το!

ασωτος γιος said...

α ειμαστε ον λαιν\τα ιδια ειπα και εγω αλλα αλλιώς@

Astero said...

@heliotypon

Όλοι έχρονται εδώ για να βγάλουν λεφτά, εγώ ήρθα κι έμεινα άστεγη :))) Αλλά πάντα ανάποδος άνθρωπος ήμουνα, τι να πω...

Για λεβεντομουσουλμάνους μην ακούω ούτε για πλάκα περικαλώ, εδώ με τους λεβεντοχριστιανούς και μου σηκώνεται η τρίχα, άσε που δεν μου πάει η μπούργκα ;)))

Πάντως δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας, μασάνε ωρέ τα παλικάρια?
Άι γουίλ σερβάιβ!

Astero said...

@άσωτος γιος

Τι με λες? Έρχομαι τρέχοντας να δω!

Μαίρη (Ginger) said...

Αστερω μου, μήπως να γράφεις πιο συχνά γιατί ανησυχούμε μη σε κλείσανε σε κανένα χαρέμι. Αντε μάτια μου... γράψε γράψε

Heliotypon said...

Τι έγινες παιδί μου; Εδώ τόσοι αγωνιούμε για το τι απέγινε το άστεγο Ελληνάκι στην έρημο... Μπας και σε έχωσαν σε κανένα χαρέμι με το ζόρι;

Astero said...

Psixraimia aderfia, aplos mou kaike o fortistis tou lapitopi kai den boro na grapso. kai episis epeidi eimai oligon astegi kai pao apo spiti se spiti san athigani einai komataki diskolo na paloukotho kapou me isixia.

Alla zo, xairo akras igeias, den me kleisan se xaremi (den ginondai me to zori afta, edo kanoun oura oi anatolikoevropaies xanoumises wanna-be, siga min paroun emena me to zori!).

Ligo apogoitevmeni eimai pou den irthe to telos tou kosmou proxtes (astadiala pia kai xalasa to miniatiko se psonia) alla kata ta alla kala.

Tha epaneltho sindomos.

Mouts!

Μαίρη (Ginger) said...

Ηρθα αγανακτησμενη και φουριοζα που δεν ειδα καινουργια αναρτηση δω και τοσες μερες στο μπλογκρολ μου απο σενα αλλα πηρα τα νεα και ηρεμησα. Ετσι μπραβο αστερακι μου. Αν δεν εχεις χρονο ν ανεβαζεις αναρτηση αφηνε δυο λογια να ξερουμε τι κανει το φιλαρακι μας στα βαθη του αραβικου κοσμου. Φιλια και με την ησυχια σου σε περιμενουμε εμεις.