Friday, November 9, 2012

Αραμπία γιου γκοτ τάλεντ



                 



Θα ήθελα να σας ηχογραφήσω τον ιμάμη της γειτονιάς (είναι σαν την ΕΒΓΑ, κάθε γειτονιά έχει και έναν), να καταλάβετε τι εστί Μιντλ Ιστ. Διότι εκεί που κάθεσαι αραχτός στο ευήλιο μεν, ευάερο ουχί δωματιάκι σου πίνοντας χομ μέιντ εσπρέσο και ακούγοντας το σάουντρακ του Ντέρτι Ντάνσινγκ (παλιμπαιδισμός, μη δίνετε σημασία) και ονειρεύεσαι ότι είσαι η τσουπωτή παιδούλα Μπέιμπι και ο Τζόνι το κανόνι σου πετά τα μάτια όξω, ξαφνικά ακούς κάποιον να γκαρίζει Αλλάααααααχου Άκμπαρ και επιστρέφεις απότομα στη πεζή πραγματικότητα –και τι πραγματικότητα, μάιτ άι αντ.

Και καλά εμείς, έχουμε πλέον συνηθίσει. Το ωραίο είναι όταν έρχεται για πρώτη φορά στη Μέση Ανατολή κανείς ανυποψίαστος από την πατρίδα. Α, είναι το αγαπημένο μου. Αφού παραλείπω να τους προειδοποιήσω για το τζαμί της γειτονιάς, τους καθίζω στο σαλόνι και περιμένω να έρθει η ώρα της προσευχής για να δω τα μούτρα τους –αξία, ανεκτίμητη. Οι αντιδράσεις δεν ποικίλλουν, είναι μία και πάντα ίδια: τέντωμα λαιμού, ελαφριά κλίση κεφαλιού προς την πηγή του ήχου (σσ το παράθυρο), γούρλωμα ματιών και μισο-ερωτηματικό μισο-έντρομο βλέμμα. Μένουν κάγκελο για αρκετά δευτερόλεπτα, μέχρι να συνειδητοποιήσουν τι συμβαίνει (νομίζω ότι κατά βάθος φοβούνται ότι γίνεται Τζιχάντ, απλά προσπαθούν να το παίξουν κουλ) και μόλις ξεπαγώσουν, ρωτάνε: «Τι είναι αυτό ρε μαλάκα?».

Ψες, που λέτε, πήγα επίσκεψη σε μια φίλη (ναι, έχω και τέτοιους πλέον, λονγκ λιβ καποέιρα) που γέννησε προ τριών ημερώνε. Κι επειδίς δεν έχω αυτοκίνητο, κανόνισα με έναν από τους καινούριους μου καποεϊροφίλους να πάμε παρέα. Μέχρις εδώ όλα καλά. Το θέμα, όμως, είναι ότι τον εν λόγω φίλο, που είναι και ο μόνος ντόπιος που έχω, τον έβλεπα μέχρι χθες μόνο στα μαθήματα της καποέιρα, όπερ εστί ότι τον έβλεπα με αθλητικά, φόρμες και τα σχετικά. Είναι και πιτσιρικάς, ούτε 25 χρονών, πού να φανταστώ η γυναίκα. Ναι, καλά καταλάβατε, ακολουθεί σοκ.

Κατεβαίνω η μανδάμ σεινάμενη-κουνάμενη να βρω τον φίλο και μου έρχεται ταμπλάς με το γνωστό τρίπτυχο σεντόνι Βήτα Αλιζιώτης -τραπεζομάντηλο επί της κεφαλής - παντόφλα Μιτσούκο για εξαερισμό της φτέρνας και ηχητικό εφέ φλίπιτι-φλόπιτι. «Ουπς» σκέφτομαι.

Βλέπετε, παρότι έχω ζήσει 2 χρόνια στο Μπαχρέιν και άλλον ένα σχεδόν στο Άμπου Ντάμπι, δεν έχει τύχει να κάνω παρέα με σεντονοφόρους ή μπουργκοφορούσες, και όταν λέω δεν έχει τύχει εννοώ ότι τους αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι. Διότι, αγαπητοί, εδώ δεν πρόκειται απλώς περί πολιτισμικής διαφοροποίησης και άλλα τέτοια ωραία δημοκρατικά, εδώ πρόκειται περί χάσματος αντιλήψεων σε σημείο που μπορεί να σου τιναχτεί ο εγκέφαλος στον αέρα –άντε να συνεννοηθείς με κάποιον που πιστεύει ότι η γυναίκα είναι ιερή και γι’ αυτό πρέπει να την τυλίγουμε με μαύρα σάβανα και να την κλειδώνουμε στο πατάρι, για να την προστατεύουμε από τον όξω κόσμο και τους μοχθηρούς άντρες, που ο θεός τους έχει κάνει να μην μπορούν να συγκρατήσουν τις ορμές τους –οπότε αν, ας πούμε, κάποιος βιάσει μία άπιστη και μη μπουργκοφορούσα, μπορεί και να τη χώσουν φυλακή, διότι προφανώς φταίει επειδή τον προκάλεσε –ο άντρας είναι πάντα αθώος. Τέλος πάντων ας μην το πάμε τόσο μακριά, διότι εδώ δεν είναι και Σαουδική Αραβία και γενικώς αν είσαι δυτική είσαι ασφαλής, εξόν και αν είσαι εντελώς βλάκας και κάνεις του κεφαλιού σου –αν είσαι Αφρικανή ή Ασιάτισσα μαύρο φίδι που σ’ έφαγε, απλά παρακαλάς να μην κακοπέσεις.

Ενιγουέι, πάμε πάλι στον φίλο ντόπιο. Αφού, λοιπόν, ξεπερνάω το πρώτο σοκ τι να κάνω, μπαίνω στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε για το σπίτι της φίλης. Μάλιστα, για να μη φανεί ότι έχω πάθει κοκομπλόκο, άρχισα να τους κάνω και χαζές ερωτήσεις περί τοπικής κουλτούρας και τα σχετικά, τάχα μου ότι με ενδιαφέρει και ότι εντυπωσιάζομαι. Εκεί λοιπόν που έκανα βλακείες ερωτήσεις τις απαντήσεις των οποίων ήξερα ήδη, τύπου «γιατί μερικές φοράνε το μαντήλι νίντζα ενώ άλλες έχουν ακάλυπτο το πρόσωπό τους» και «είναι επιλογή των γυναικών να φοράνε μπούργκα ή πρέπει», πιάνει το υπερηχητικό μου αυτί ένα περίεργο ανεπαίσθητο μουρμουρητό. Τεντώνω τη δορυφορική μου αντένα για μερικά μιλισεκόντ και συνειδητοποιώ ότι ο θόρυβος προέρχεται…. από το ραδιόφωνο! (τι περιμένατε βρε κουτά, κανένα πτώμα στο πορτ-μπαγκάζ?)

Ρωτάω λοιπόν: «τι είναι αυτό που ακούγεται, μουσική»? Χαμογελάει ο φίλος και το δυναμώνει ώστε να γίνει ο ήχος ευδιάκριτος. Και τι νομίζετε ότι ήταν? Ένας ιμάμης που έψελνε. Δηλαδή ο φίλος, ούτε 25 ετών υπενθυμίζω, οδηγεί το αυτοκίνητό του και ακούει προσευχές. Φαντάσου τον αντίστοιχο 25άρη Έλληνα, ας πούμε, να οδηγεί και να ακούει το σταθμό της εκκλησίας της Ελλάδος -ή όπως τον λένε. Κουλ εγώ, σαν να μην τρέχει τίποτα. 

«Τι μουσική ακούς?», ρωτάω.

«Δεν μ’ αρέσει η μουσική», απαντά. Εκεί μάλλον είδε την απορία στο βλέμμα μου οπότε θεώρησε καλό να εξηγήσει. «Όταν ήμουν πιο μικρός άκουγα λίγο R&B, μετά λίγο ροκ –ξέρεις, Ρεντ Χοτ Τσίλι Πέπερς, όχι τα πολύ βαριά. Και ACDC, αυτοί είναι καλοί. Αλλά μεγαλώνοντας τα βαρέθηκα. Ούτε τα μοντέρνα Αραβικά μου αρέσουν ιδιαίτερα. Ακούω παραδοσιακά».

«Και τι είναι τα παραδοσιακά?», ρωτάω βλακωδώς, διότι αν ρωτήσεις θα λάβεις και απάντηση και μερικές φορές καλύτερα να μην ξέρεις.

«Α, τα παραδοσιακά δεν έχουν μουσική, είναι σαν ποιήματα αλλά τα απαγγέλεις τραγουδιστά. Αυτά τα ποιήματα είναι πολύ παλιά, από την εποχή που οι ντόπιοι ζούσαν στην έρημο. Και εκεί ας πούμε που περπατούσαν στην έρημο, κάτι έπρεπε να κάνουν (?), οπότε τραγουδούσαν ποιήματα».

«Και πώς είναι αυτά τα ποιήματα?», συνεχίζω εγώ το χαβά μου.

Και αρχίζει ο φίλος και τραγουδάει. Βέρι εμπάρασινγκ θέλω να σας πω. Καλή πρόθεση είχε ο άνθρωπας, δε λέω, να μου δώσει μια ιδέα της τοπικής κουλτούρας για την οποία οι ντόπιοι είναι και πολύ πράουντ, αλλά εγώ ήθελα λίγο να ανοίξει η γη να με καταπιεί.

Τι να κάνω, του είπα ότι είναι πολύ ωραίο, μπράβο και τέτοια. Τον ρώτησα και τι λένε οι στίχοι. Ήταν ένα ποίημα για μια γυναίκα (τελικά η καψούρα είναι το όνειρο του κομμουνιστή, ίδια για όλους). Ο τραγουδιστής την αγαπούσε, αλλά εκείνη αγαπούσε κάθε τρεις και λίγο και κάποιον άλλο (σσ τσούλα) και αυτουνού δεν του έδινε σημασία (το γνωστό, άμα πάει με σένα είναι πουτάνα, άμα πάει με άλλους και δεν σου κάθεται είναι καργιόλα –με «γ»). Οι στοίχοι πήγαιναν κάπως έτσι: «δεν είμαι ιδιοκτήτης σου για να σου πω τι θα κάνεις (διότι δεν έχουν παντρευτεί, αν ήτο πανδρεμένοι θα ήταν ιδιοκτήτης της οπότε εκεί αλλάζει το πράμα), δεν είμαι γονιός σου για να σε τιμωρήσω, δεν είμαι δάσκαλός σου για να σε πειθαρχήσω, αλλά πρέπει να καταλάβεις ότι οι άνδρες που έρχονται εύκολα δεν μένουν για πολύ». Κοινώς, άμα κάθεσαι στον ένα και στον άλλο κανείς δεν θα σε στεφανωθεί, γκοτ ιτ? Πολύ προχώ, δεν βρίσκετε?

Μου τραγούδησε και ένα άλλο για κάποιον που ήταν επίσης καψούρης (είπαμε, κομμουνισμός) με κάποια που στην αρχή του έκανε τα γλυκά μάτια αλλά τώρα δεν του έδινε σημασία και είχε δυο μήνες να τη δει και να μάθει νέα της και κόντευε να τρελαθεί. Φαντάσου τώρα τι ζόρι τραβούσαν για να περπατούν μες στην έρημο στους 50 βαθμούς και να τραγουδάνε για γκόμενες. Άτιμαι γυναίκαι, φίλε μου.

Είχε και μια μαγκούρα στο αυτοκίνητο και έκανα το λάθος νούμερο τρία και τον ρώτησα τι είναι (πού να φανταστώ, λέω θα ‘χει κανένα κουτσό θείο), και τελικά την χρησιμοποιεί για τους παραδοσιακούς χορούς. Διότι ούτε χορεύει βλακείες ξένα («τι να χορεύω, τη Μακαρένα», μου είπε κοροϊδευτικά όταν τον ρώτησα), μόνο παραδοσιακά.

Όταν φτάσαμε στο σπίτι της φίλης μας άφησε για λίγο για να πάει στο τζαμί της δικής της γειτονιάς να προσευχηθεί.

Πάμε πάλι περίληψη. Νέος, κάτω των 25 ετών, ντύνεται με σεντόνια, ακούει εκκλησιαστικά κηρύγματα στο αυτοκίνητο, δεν πίνει αλκοόλ, δεν τρώει χοιρινό, προσεύχεται πέντε φορές τη μέρα στο τζαμί όπως ορίζει η θρησκεία, ακούει και χορεύει μόνο παραδοσιακή μουσική.
Και αυτός φίλες και φίλοι, είναι ο μέσος ντόπιος Εμιράτι. Μα πού ζω???

Υποσημείωση: Την Κυριακή γίνομαι κόρπορειτ. Ξεκινάω δουλειά, ντε. Έπεται αναλυτικό ποστ με πρώτες εντυπώσεις.

19 comments:

Memaria said...

Διάβαζα με υπόκρουση τη μουσική από το βίδεο...δεν αντέχεται αυτό το μονότονο νιαούρισμα..
Πόση ώρα μπορείς να λες ή να ακούς αυτό το πράγμα και να συνεχίσεις να έχεις σώας τας φρένας?
Όχι πολύ!
Τι να πω για τον 25χρονο...ο Αλλάχ(!) να τον φωτίσει...είναι μια κουλτούρα τελείως ξένη για μένα και τελείως λάθος...
Ευτυχώς δε γεννήθηκα σε τέτοια μέρη, αν κι εδώ με την άνοδο γνωστού κόμματος..μπορεί να ζήσουμε τέτοια ωραία φεμινιστικά!!!
Θα μας βιάζουν και θα μας λιθοβολούν..το όνειρο κάθε βαρβάτου που δεν του κάθεται γυναίκα!
Θα είμαστε ιερές (σαν αγελάδες στην Ινδία), αλλά θα μας ορέγονται οι κάφροι..
Καλή αρχή στη δουλειά!
Ελπίζω να πηγαίνουν όλα καλά!

Tremens said...

Δεν του τραγουδούσες κι εσύ την παπά Λάμπραινα, ή εναλλακτικά τη Γερακίνα, να σε ρώταγε μετάφραση να σε έβλεπα πως θα του λεγες το ντρούμπου ντρούμπου ντρούμπου ντρουν - τα βραχιόλια της βροντούν, που το χαμε κάμει άσκηση το καλοκαίρι και λέγαμε στη θάλασσα droubou droubou droubou droun her brachelets are clinging, να αντιλαμβανόταν ο Τι τι ρι τιτί Αιγαίοφορών (ε;) περί ελληνικής και δη ευρωπαϊκής κουλτούρας;

Εναλλακτικά και με μια Πεγκυ Ζήνα (αν πας με άλλη, θα σου σπάσω το κεφάλι) την έκανες τη δουλειά σου!

Μαίρη (Ginger) said...

Αχ τι μου θύμισες εκεί που περιγράφεις την αντίδραση του νεόφερτου εξ αιτίας της προσευχής του Ιμάμι. Θυμάσαι την Κόμισσα της Κέρκυρας όταν η Γαλινέα κουβεντιάζει με τη Βλαχοπούλου και ξαφνικά αρχίζουν οι Ιταλοί να κάνουν δοκιμές τα μουσικά τους κομμάτια? Θυμάσαι την αντίδραση της Γαλινέα? Χα χα χα. Κοίτα στο λινκ αυτο το 31'.02" και θα καταλαβεις. Είσαι και παραστατική εγώ φταίω? Τι να πω? Προσεξε μη σ'ερωτευθεί κανένας πελάτης του Αλιζιώτη γιατί έχω πείρα. Ξαδέλφη παντρεμένη με Λίβυο και δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε τώρα....
Προχθές με ρώταγε η δύστυχη τι να το κάνει το χαλάκι του Λίβυου (αυτό της προσευχής), να το βάλει διακοσμητικό στον τοίχο... να το φυλάξει μηηηη και γυρίσει απ την Αιγυπτο που έχει μετακομίσει κάτι χρόνια τωρα κι αυτή νομίζει ακόμα πως είναι παντρεμένη μαζί του? Της λέω αγάπη μου, σκουπίδια δεν έχετε ? ΕΕεεε αρχειοθέτησέ το εκεί.

Ααααα όσο γιά τον μέσο Εμιράτι ΔΕ θέλω να τον γνωρίσω.

Αιντε Αισέ μου και χαμπέιτακ μπισάιφ χαμπέιτακ μπισιτί (Φαιρούζ το ανάγνωσμα) Φιλάκια και μη μας ξεχνάς!

Μαίρη (Ginger) said...

............καλέ που πάω? Ξέχασα το λινκ να σου δώσω χίαρ

http://www.youtube.com/watch?v=JUtBhrVNyUw

Σμουτς

Άιναφετς said...

Αχ! Αστέρω... δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω... τελικά διαλέγω να γελάσω, λόγω ιδιοσυγκρασίας!!!
Δεν θυμάμαι αν σου έχω γράψει πως ενώ γεννήθηκα στο Παρίσι, στα 2 μου εγκατασταθήκαμε στη Πόλη, αφού από εκεί ήυαν ο πατήρ...άρα έχω μια περίεργη οικειότητα με τους ήχους από τους μιναρέδες, με τη βρώμα του ραμαζανιού και πάνω απ' όλα με τους αμανέδες, παρόλο που σπίτι μιλούσαμε Γαλλικά και ακούγαμε μόνο κλασσική ή Γαλλική μουσική. Κοριτσάκι τότε με μάγευαν όλα αυτά τα παπούτσια έξω από τα τζαμιά!
Ναι είναι όντος πολιτισμικό σοκ όλο αυτό που περιγράφεις και μόνο χιουμοριστικά καταπίνεται!
Καλή συνέχεια στη δουλειά και περιμένουμε εντυπώσεις!
ΑΦιλάκια!

mahler76 said...

καλά το βίδεο είναι υπνωτικό είναι η αλήθεια χαχαχα. Βρε εσύ, την επόμενη φορά που θα μπείς στην μερσεντές του - υποθέτω εκεί δεν παίζει κάτι λιγότερο- βάλε του μια Πάολα να νιώσει ο άνθρωπας. Κι αυτή παραδοσιακή είναι.

VAD said...

Αν και εζησα σε ισλαμική χωρα,εκει δεν ειδα τοσο κολλημα,τουλάχιστον στο επιπεδο του λαουτζικου, φτωχολογιά και κακό,αγνη πίστη (δικαιωμά τους και δικό τους προβλημα)),ανοχή στον άλλο(εμεις τι εχουμε να χωρισουμε-μου ελεγε κάποιος-"Αλάα ουάχεντ"(ο θεός ειναι ένας),μοναδική εγνοια τους να λαδώσουν τ'αντεράκι τους και για αυριο "ινσάλα"....

Astero said...

@me (maria)
Άσ'τα Μαράκι,δεν αντέχεται με την καμία η "μουσική" (ο Αλλάχ να την κάνει). Για τον φαντασμαγορικό χορό με το ελαφρύ κούνημα της κεφαλής (σαν τα σκυλάκια που βάζουνε στα ταμπλό του αυτοκινήτου δεν είναι? ξέρεις, αυτά που πουλούσαν στα φανάρια πχα -προ χρυσής αυγής) τι έχεις να πεις?

Και πριν από λίγα χρόνια θα καμάρωνα για την ελευθερία της Ευρώπης, αλλά κάτι οι χριστιανικές εξάρσεις, κάτι η άνοδος του ρατσισμού, μάλλον προς τα κει οδεύουμε...

Astero said...

@tremens
Χαχαχαχαχαχα κλαίω Τρεμενσάκο, θα τους τρελάνω, θα κάνω τη Γερακίνα χιτ στα Εμιράτα, στο υπόσχομαι!!!

@Mary Ginger
Χαχαχαχα καλά της είπες της ξαδέρφης! Σιγά μην έμπλεκα ποτέ με μουσουλμάνο παιδί μου, δεν τρελάθηκα! Εδώ τους κομψί-κομψά Χριστιανούς δεν αντέχω, δεν είμαι για οργανωμένες θρησκείες εγώ, το έχω δηλώσει.

Άσε που οι Άραβες ούτε να με φτύσουν, θέλουν τροφαντούλες κι εγώ (που για την Ευρώπη με λες κανονική προς αδύνατο)είμαι σαν ακρίδα για τα γούστα τους.

Οπότε δεν κινδυνεύω!

Astero said...

@Mary Ginger
Χαχαχαχα είδα και το λινκ, ακριβώς έτσι ;)))))

Astero said...

@Άιναφετς
Μαγισσούλα μου πολυταξιδεμένη, είσαι μουλτινάσιοναλ κι εσύ και με καταλαβαίνεις!

Αν και η Πόλη μάλλον δεν σθγκρίνεται με τα Εμιράτα, εδώ δεν έχει μαγία και χρώμα, μόνο ουρανοξύστες και μπούργκες. Η κουλτούρα και η ιστορία τους περιορίζεται στους βεδουίνους και το πετρέλαιο.

Πολλά φιλάκια, θα γράψω σύντομα εντυπώσεις από τη δουλειά!

@mahler76
Χαχαχαχαχαχα Πάολα κι εσύ βρε αθεόφοβε? Αν είναι να βάλω Πάολα πρέπει να δείξω βιντεοκλίπ, να έχει τη φουλ εμπειρία. Θα του κρεμάσει το σαγόνι του Άραβα!

@VAD
Εδώ δεν έχει λαουτζίκο, ο λαουτζίκος είναι οι φτωχοί Ινδοί, Πακιστανοί και Φιλιππινέζοι που δουλεύουν για ψίχουλα και τους έχουν σα σκλάβους. Είναι άλλη η κουλτούρα στα Εμιράτα, μιλάει το χρήμα και όπου υπάρχει χρήμα ο κόσμος υποκλίνεται ως γνωστόν.
Το Σουδάν, που μετά από τις φωτογραφίες σου και τις περιγραφές είναι σαν να το έχω ζήσει, δεν έχει όντως καμία σχέση με τη μέση Ανατολή. Αν και Ισλαμικό, φαίνεται ότι έχει πιο πολλά στοιχεία από την κουλτούρα της Αφρικής παρά από τον αραβικό κόσμο.

mahler76 said...

AAAAA βέβαια, την στάρ του ερωτικού κινηματογράφου Μαριάννα Ντούβλη δεν την ήξερες, την Πάολα αμέσως. Αλλάχ μου τι επίπεδο τσ τσ τσ (συνοδεύεται από βλέμμα αποδοκιμασίας).

Astero said...

Ε καλά είναι γνωστό ότι είμαι άνθρωπος της πχιότητας...
;))))

koulpa said...

παπα καταφέρνεις να με κάνεις να γελώ.. αλλά είναι επίπονο πως να το κάνουμε.. ήλθαμε μια στιγμή σε αυτή τη ζωή.. κι αντί να την εκμεταλευτούμε να περάσουμε λίγο καλά.. κοιτάμε πως να στριμοχθούμαι.. :) :)
ααααα δουλειάαα είχα πάει στο σάιτ που μου είχες πει.. αλλά μπερδεύτικα.. με έστελνε στο σάιτ που βρίσκει δουλειές γενικά στον αραβικό κόσμο.. μετά άρχισε να μου κρασάρει μέρα παρα μέρα το νετμπουκ και το ξέχασα.. μου έστειλε ενα μέιλ για να μου θυμήσει να εμπλοουτίσω το προφίλ μου για να με εξυπηρετήσουν καλήτερα.. κάτι σαν αραβικό linkedin.. :) :)
περιμένω το ποστ για τη δουλειά.. καλή αρχή με χαρά.. :) :)
καληνυχτούδιααα :) :)

Astero said...

Λοιπόν Κουλπάκο εγώ το έψαξα, αλλά εδώ δεν δίνουν καλούς μισθούς για ξυλουργικά, αν μου πεις κάτι πιο συγκεκριμένο θα ξαναρωτήσω. Αν θέλεις όντως να έρθεις στη μπουργκοχώρα οφ κορς...

Anonymous said...

Σε ανακαλυψα προσφάτως και σε παρακολουθω αρκετά συχνα..λεμε τώρα.
Πως βρέθηκες στη μπουργκοχώρα?
έχω χάσει επεισόδεια?

Astero said...

Ουυυυυυ ολόκληρη Φωσκολιάδα, πού να στα λέω! ;)

Γουέλκαμ ένιγουει!

Heliotypon said...

Πρόσεχε μην τον ερωτευτείς τον νέο κι έχουμε δράματα. Δεν ξέρεις ποτέ από πού σού'ρχεται! Και μετά να σε δώ (λέμε τώρα) να σιδερώνεις γκελεμπίες και τραπεζομάντηλα, χώρια τις μπούργκες και τα μαντήλια τα δικά σου...

Αλήθεια, πλένονται εκεί πέρα ή τους το απαγορεύει ο προφήτης, όπως γίνεται και στα δικά μας μοναστήρια; 'Εννοια σου και δεν απέχουμε πολύ από την θρησκευτική και φασιστική τους κουλτούρα!

Μαίρη (Ginger) said...

Αστερούλι μου το εμαιηλ σου δεν ειναι στο προφιλ σου (ναι ξερω, ουτε το δικο μου αλλα τι να κανω με ταλαιπωρησαν ασπονδοι φιλοι κατα καιρους) κι ετσι δεν μπορω να σου στειλω ευχουλες για καλιτερες μερες το 2013. Φιλακια πολλα