Wednesday, October 17, 2012

New York, New York (με απρόσμενο φινάλε)



 

Ακολουθεί μακρά, κουραστική και κατά τα φαινόμενα άσχετη εισαγωγή, αλλά κάνετε υπομονή και θα δείτε πόσο ωραία θα μπω στο θέμα.

Πριν από περίπου δύο χρόνια έκοψα με εξαιρετική ευκολία το τσιγάρο. Αυτό δεν είχε σχεδόν καμία επίπτωση που να μπορώ να αντιληφθώ αν εξαιρέσεις το οικονομικό, αν και τότε δεν είχα ακόμη υποστεί οικονομικό κραχ οπότε δεν υπολόγιζα τα 3.80 ως τεράστια επιβάρυνση στο πορτοφόλι μου. Τέλος πάντων το θέμα είναι ότι δεν είδα καμία διαφορά σωματική. Αν ήμουν πνευμονολόγος-ακτινολόγος και έβγαζα ακτινογραφίες τους πνεύμονές μου πριν και μετά, ίσως να εντυπωσιαζόμουν από τη διαφορά, δεν ξέρω , αν υπάρχει κάποιος πνευμονολόγος-ακτινολόγος στην παρέα ας μας πει αν θα έβλεπε διαφορά. Αν δεν υπάρχει κάποιος πνευμονολόγος-ακτινολόγος ας μας πει κάποιος αν υπάρχει αυτή η ειδικότητα ή αν μόλις την εφηύρα. Έλεγα, λοιπόν, ότι δεν είδα καμία απολύτως διαφορά. Ούτε η αντοχή μου βελτιώθηκε (εξακολουθώ να λαχανιάζω λες και έχω τρέξει μαραθώνιο όταν ανεβαίνω σκάλα), ούτε το δέρμα μου έγινε σαν κώλος μωρού (με την άμμο και τα αιρ-κοντίσιον του Άμπου Ντάμπι είναι μάλλον σκέτο κώλος), ούτε τα μαλλιά μου καθρεφτίζουν τις ακτίνες του φεγγαριού (έχω σπαστά μαλλιά και ζω σε χώρα με 90% υγρασία, φανταστείτε την εικόνα), ούτε οι γευστικοί μου κάλυκες ανακάλυψαν μια νέα πανδαισία γευστικών απολαύσεων που έως τότε δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι υπάρχουν. Όχι, τίποτα από όλα αυτά. Η μόνη βελτίωση-παρενέργεια που είχε για μένα η εγκατάλειψη αυτής της για κάποιους αηδιαστικής, για άλλους απολαυστικής συνήθειας, ήταν και η πιο σπαστική: μία έντονη σε επίπεδο σούπερμαν όξυνση της όσφρησής μου.


Και γιατί σπαστική, θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης. Εξηγούμαι. Ως γνωστόν, δεν ζω σε λιβάδι, ούτε σε ανθοκομική έκθεση, ούτε στα Χόντος Σέντερ. Ζω σε πόλη. Τώρα, είναι η Αθήνα, το Λονδίνο, το Άμπου Ντάμπι, η Αντίς Αμπέμπα, λίγο μας ενδιαφέρει. Το θέμα είναι ότι ζω σε πόλη και η πόλη έχει υπόνομους, Μακ Ντόναλντς και άστεγους. Έχει καυσαέρια, υγρασία και κακά σκύλων πάνω στα πεζοδρόμια. Έχει γωνίες ποτισμένες από μυρωδιά ούρων, έχει καθίσματα λεωφορείων ποτισμένα από μυρωδιά ιδρώτα, έχει φαγάδικα που τηγανίζουν προφανώς με πετρέλαιο κίνησης, αλλιώς δεν εξηγείται η μπόχα που αναδύουν. Και η σούπερ-ντούπερ υπερευαίσθητη μύτη μου πιάνει όλες αυτές τις μυρωδιές από ακτίνα χιλιομέτρων. Δεν διανοείσαι αγαπητέ αναγνώστη πόσο ενοχλητικό μπορεί να είναι αυτό. Και δεν είναι μόνο που ανακατεύομαι διαρκώς από δυσάρεστες μυρωδιές. Όοοοχι. Και οι ευχάριστες μυρωδιές, όταν νοιώθεις ότι τρυπώνουν στον εγκέφαλό σου, είναι και αυτές πρόβλημα. Όποιος έχει μείνει έστω και για λίγο σε Αραβική χώρα θα ξέρει πόσο διαολεμένα έντονες είναι οι κολόνιες που χρησιμοποιούν. Πρόσθεσε σε αυτό το γεγονός ότι, επειδή ρε παιδί μου έχουν λεφτά και δεν τους νοιάζει να χρησιμοποιούν το άρωμά τους με φειδώ, λούζονται το μισό μπουκάλι πριν βγουν έξω, και έχεις εγγυημένη τη λιποθυμία. Άντε τώρα εσύ να φας, με όλο αυτό τον οργασμό μυρωδιάς γύρω σου. (Σε επόμενο ποστ θα σας μιλήσω για τη μία παραπάνω συχνότητα που πιάνουν μόνο οι σκύλοι και το αριστερό βιονικό μου αυτί).

Στο σημείο αυτό τελειώνει η εισαγωγή και βουυυυυυυς! μπαίνω ωραιότατα στο θέμα της Νέας Υόρκης. Διότι, αγαπητέ αναγνώστη, η πιο έντονη ανάμνηση που έχω –και πολύ φοβάμαι θα μου μείνει για καιρό- από την πόλη του Φρανκ Σινάτρα και του Χένρι Μίλλερ, της Πάρις Χίλτον και του Τομ Κρουζ, των μπέργκερς και του cheescake, είναι η μυρωδιά. Η οποία ήταν απαίσια. Δεν ξέρω αν είναι η βρωμιά, τα καυσαέρια ή το γεγονός ότι ο ήλιος σπανίως καταφέρνει να τρυπώσει ανάμεσα από τους θηριώδεις ουρανοξύστες ώστε να στεγνώσει την υγρασία των δρόμων, πάντως το Μανχάταν βρωμεί και ζέχνει και μάλιστα με μια μυρωδιά που μου ήταν ξένη, απόκοσμη και εντελώς μα εντελώς αποκρουστική. Βέβαια θα πρέπει να ομολογήσω ότι το αμόρε, όταν του εκμυστηρεύθηκα το πρόβλημά μου, με κοίταζε σαν τρελή. Πράγμα που με έκανε φυσικά να αναρωτηθώ μήπως έχω καρκίνο στον εγκέφαλο, διότι στον Ντόκτορ Χάουζ όποτε κάποιος μυρίζει κάτι που δεν μυρίζουν οι υπόλοιποι είναι ντε φάκτο καρκίνος στον εγκέφαλο. Όμως εγκατέλειψα γρήγορα αυτή τη θεωρία, επειδή είμαι από τους ανθρώπους που όταν η αντίληψή τους διαφέρει από την αντίληψη των υπολοίπων, θεωρούν τους υπόλοιπους τρελούς. Οπότε αποφάσισα ότι η Ν. Υόρκη όντως βρωμάει και όλοι οι υπόλοιποι έχουν χαλασμένη μύτη. Ή μυρίζουν τη μυρωδιά, αλλά δεν τη βρίσκουν αποκρουστική όπως εγώ.

Ο λόγος που επέλεξα να σας τα πρήξω για μία ολόκληρη σελίδα με τις μυρωδιές, είναι πολύ απλός. Η μυρωδιά της πόλης είχε καταλυτική επίδραση στη διάθεσή μου και στην άποψή μου για αυτήν. Όλη την εβδομάδα που πέρασα εκεί, πάλευα με τη ναυτία που μου προκαλούσε αυτή η οσμή –η οποία μου θύμιζε κάτι μεταξύ τσίρκου, μετρό του Λονδίνου και παλιών ρούχων που έχουν μείνει για χρόνια σε μπαούλο, όλα αυτά με μια δυνατή κολόνια από πάνω για να καλύψει τη μπόχα. Αν νομίζετε ότι είμαι τρελή, έχω να σας πω ότι τρελοί είστε και φαίνεστε, καθρεφτάκι, όποιος κοροϊδεύει κοροϊδεύει τον εαυτό του και τα σχετικά.

Προσπερνάμε λοιπόν το θέμα της μυρωδιάς και –αν έχει μείνει κανένας γενναίος  και πονόψυχος αναγνώστης μετά από τον πρόλογο-ραψωδία- περνάμε στο διά ταύτα.

Και το διά ταύτα είναι ότι δεν τρελάθηκα (χα χα, λεπτό χιούμορ…) με τη Νέα Υόρκη, δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο ο χαμός, δεν είδα λίκνο του πολιτισμού, δεν είδα τέχνη, κουλτούρα και σκοτεινούς ποιητές, δεν είδα δημιουργία και έμπνευση. Αντιθέτως, είδα πολλούς άστεγους και δυστυχισμένους ανθρώπους (ξέρω, σας τα έχω πρήξει με τους κατατρεγμένους αλλά τι να κάνουμε) που στο big great USA είναι σαν να μην υπάρχουν. Δεν έχεις λεφτά και δουλειά, δεν έχεις αξία. Καλύτερα να πεθάνεις. Και κάπου ήσυχα ει δυνατόν, για να μην ενοχλείς τους έχοντας εργασίαν. Δεν ξέρω πώς είναι δυνατό να αγνοήσεις αυτή τη δυστυχία που είναι δίπλα σου, είναι τόσο ψηλά τα Manolo Blahnik πού δεν μπορείς να δεις αυτούς που έχουν πέσει κάτω? Δεν ξέρω. Αλλά προσπερνάμε και αυτά τα καταθλιπτικά και συνεχίζουμε.

Πριν πάω στη ΝΥ λοιπόν, είχα φυσικά μεγάλες προσδοκίες. Μεγαλούπολη σου λέει, το κέντρο του κόσμου, η μητρόπολη των εθνών. Και επειδή είμαι και φαν των γραμμάτωνε και των τεχνώνε, είχα μεγάλη χαρά που θα δραπέτευα από το άτεχνο Άμπου Ντάμπι και θα έκανα βουτιά με τα μούτρα στην κουλτούρα.

Έχουμε και λέμε: Αρχιτεκτονική. Αν εξαιρέσεις το Chrysler building, που είναι ωραιότατο παράδειγμα art deco, το Grand Central Station με την 20s αισθητική και δυο-τρία ακόμη κτίρια, η αρχιτεκτονική της ΝΥ συνοψίζεται στο κόκκινο τουβλάκι –το οποίο παρεμπιπτόντως χρησιμοποιείται κατά κόρον σε όλες τις πρώην Αγγλικές αποικίες, από τότε που οι Άγγλοι ήθελαν να κάνουν όλο τον κόσμο σαν τα μούτρα τους. Ουρανοξύστες που θα έκαναν το Φρόιντ να κλαίει από τη συγκίνηση και κόκκινο τουβλάκι, λοιπόν.
 

Τα πιο κυριλέ μπαρ που είδα ήταν μάλλον αδιάφορα, όχι άσχημα αλλά τίποτα το ιδιαίτερο –και με μάλλον κακή μουσική. Η άποψη στο interior design περιορίζεται στο στυλ grunge,  ή αλλιώς «πήγα σε ένα σκουπιδότοπο, μάζεψα ότι βρήκα πρόχειρο και έφτιαξα ένα μπαρ». Το αποτέλεσμα δεν είναι ενδιαφέρον και χαρούμενο, είναι μίζερο και σε κάνει να αισθάνεσαι λες και έχεις μπει σε ένα παρατημένο σπίτι όπου έχει κάνει κατάληψη ένας τρελός άστεγος και το έχει διακοσμήσει με τα αντικείμενα που πριν κουβαλούσε στους δρόμους μέσα σε ένα καροτσάκι σούπερ μάρκετ. Επίσης, πήγα και σε ένα κλαμπ που ήταν και καλά τα νέο hot spot, high end, the-place-to-be, t-arxidia-mas-kounioundai της πόλης (μα πού με τραβάνε αυτοί οι φίλοι μου, λες και δεν με ξέρουν καθόλου), όπου είδα κάτι βλάκες με ποτό στο χέρι που κοιτούσαν γύρω γύρω να δουν ποιος τους βλέπει και κάτι βίζιτες που χόρευαν πάνω στους καναπέδες (δεν ξέρω, μπορεί και να μην ήταν βίζιτες, μπερδεύομαι διότι η νέα μόδα είναι οι γυναίκες να προσπαθούν να μοιάζουν με βίζιτες). Αυτά τα χαϊλίκια τα θεωρώ εξαιρετικά γελοία και ανούσια και το μόνο που κατάφεραν ήταν να εντείνουν την τάση μου προς έμετο. Επίσης είχε κολλήσει ένας δίπλα μου το μισό βράδυ, στην αρχή νόμιζα ότι μου την έπεφτε αλλά τελικά του άρεσαν τα σκουλαρίκια μου και μου έλεγε τον πόνο του, ότι ήθελε να φορέσει κι αυτός τα σκουλαρίκια και τα τακούνια του, αλλά φοβόταν μη φάει πόρτα, οπότε κι εγώ τον παρηγορούσα ότι δεν πειράζει, και χωρίς τα σκουλαρίκια είναι fabulous (αυτό το έχω ακούσει από το Sex& The City και φαντάστηκα ότι πιάνει με τους Αμερικάνους).

Μόδα, επίσης όχι πολλά πράγματα. Φυσικά υπήρχαν όλες οι μπουτίκ των μεγάλων οίκων, αλλά αυτά τα έχουμε και στο Άμπου Ντάμπι, και στην τελική πολύ που με νοιάζει, δεν είμαι η Πάρις Χίλτον. Βέβαια, τσίμπησα ένα φορεματάκι τσάμπα, διότι οι εκπτώσεις στο Αμέρικα είναι εκπτώσεις, όχι «από 2500 ευρώ 1800, όποιος προλάβει». Αλλά από νέους σχεδιαστές δεν είχε τίποτα εντυπωσιακό, το επικρατέστερο στυλ ήταν αντίστοιχο του grunge, αλλά όχι όπως το έχουμε στο μυαλό μας στην Ευρώπη, μάλλον κάτι σε Μαντόνα στα 80s σε συνδυασμό με πατρινό καρναβάλι για πάντα σε S&M εκδοχή, δεν ξέρω αν με πιάνετε.

Βεβαίως, είχε street fashion. Πολύ. Οι Νεοϋορκέζοι είναι να κάθεσαι να τους χαζεύεις, σε αντίθεση με τους Έλληνες που στην πλειοψηφία τους έχουν τσακωθεί με το γούστο και το προσωπικό στυλ. Κατά την προσωπική μου άποψη βέβαια, δεν φτάνουν με τίποτα το στυλ των Ιταλών, αλλά αυτά είναι γούστα και ψιλά γράμματα. Είπαμε, πολύ street fashion.

Και ερχόμαστε στη μεγάλη πληγή –το φαγητό. ΤΡΑΓΙΚΟ. Ναι αναγνώστη, φυσικά και άμα πληρώσεις 200 δολάρια το άτομο θα φας καλά. Αλλά ξαναλέω, δεν είμαι η Πάρις Χίλτον. Και το φαγητό που έφαγα ήταν πανάκριβο και –στην καλύτερη περίπτωση- μέτριο. Στη χειρότερη, σε συνδυασμό με τη μυρωδιά… ας μην μπω σε λεπτομέρειες. Ευτυχώς είχα το αμόρε που δεν καταλάβαινε ούτε από μυρωδιές ούτε από ιδιοτροπίες οπότε του πάσαρα ό,τι δεν έτρωγα, γιατί με τις τιμές που είχαν τα φαγητά λυπόμουν κι όλας να τα πετάξω.  Και τώρα γκρινιάζει ότι τον πάχυνα με όλες τις βλακείες που του έδινα να τρώει και πρέπει να κάνει δίαιτα, αλλά έτσι είναι η αγάπη, θέλει θυσίες.

Αυτό που με εξέπληξε ευχάριστα ήταν οι άνθρωποι. Περίμενα ότι στο Μανχάταν ο κόσμος θα είναι σνομπ, όμως αντίθετα ήταν ευγενέστατοι όπου και αν πήγα, ακόμη και σε γκαλερί, μπουτίκ και στα πιο ακριβά εστιατόρια (ρωτούσαμε αν μπορούμε απλά να δούμε το μαγαζί και όλοι απαντούσαν με χαμόγελο «ναι, φυσικά», οι περισσότεροι δε μας έπιαναν και κουβέντα). Τη βλαχιά της Ελληνίδας πωλήτριας των 600 ευρώ που νομίζει ότι είναι η Κοκό Σανέλ, δεν τη συνάντησα πουθενά.

Επίσης, στην Times Squear, όπου κόντεψα να πάθω επιληψία από τα πολλά χρώματα, σχήματα, νέον, φρέον, κόσμο, θόρυβο, άλογα και της Παναγιάς τα μάτια, έζησα την πιο σουρεάλ σκηνή. Περίμενα έξω από ένα μαγαζί το αμόρε που είχε πάει για πιπί (ξεφτίλα τον έχω κάνει τον άνθρωπο, αλλά ας πρόσεχε, να μάθει να μη διαβάζει το μπλογκ μου!), όταν ξαφνικά με πλησίασε και μου έπιασε κουβέντα ο Iron Man. Εξηγώ για όσους δεν γνωρίζουν, όπως εγώ: στην Times Squear, ήτοι το πιο τουριστικό μέρος του πλανήτη, υπάρχουν διάφοροι που ντύνονται με στολές ηρώων και βγάζουν φωτογραφίες με τους τουρίστες, έναντι λίγων δολαρίων. Ο Iron Man, που λέτε, ήταν όπως αποδείχθηκε Τζαμαϊκανός. Όταν του είπα ότι περιμένω το αμόρε μου απάντησε «δεν πιστεύω να με δείρει», γεγονός που ενθουσίασε το αμόρε όταν του το διηγήθηκα αργότερα (φαντάζεστε καμάρι που τον φοβάται ο Iron Man). Εκεί, λοιπόν, που κουβέντιαζα με τον Iron Man, περνάει από δίπλα μας ο Πίκατσου. Κοντοστέκεται, μας κοιτάει, ανασηκώνει το κεφάλι και λέει στον δικό μας: «Iron Man», και ο δικός μας ανασηκώνει και αυτός με στυλ το κεφάλι και απαντά με σοβαρότητα: «Πίκατσου». Και μετά ο Πίκατσου φεύγει με βαριά βήματα, σαν ήρωας γουέστερν. Η πλάκα είναι ότι και οι δύο ήταν απόλυτα σοβαροί, σκεφτόμουν τη σκηνή και γελούσα μόνη μου για ώρες.

Ώρες επίσης γελούσα και με το αμόρε, που κόλλησε «Νεοϋορκέζικη» προφορά –φυσικά εγώ τον κορόιδευα συνέχεια και του έλεγα ότι ακούγεται σαν Τεξανός μετανάστης που τρώει στραγάλια, οπότε για να μου αποδείξει ότι έχω άδικο σταματούσε ταξί και μιλούσε με την προφορά του στους ταξιτζήδες, οι οποίοι δεν καταλάβαιναν Χριστό και έφευγαν και μετά βριζόμασταν (όποιος έχει πάει στη ΝΥ ξέρει ότι το να σταματήσεις ταξί δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα).

Α, επίσης είδαμε και μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση (πολύ χαλαρά βασισμένη στο Μάκβεθ) που λέγεται Sleep No More και στην οποία συμβαίνει το εξής πρωτότυπο: το έργο εκτυλίσσεται σε κάτι παλιές αποθήκες που έχουν μετατραπεί σε ξενοδοχείο του 1920. Το «ξενοδοχείο» έχει τρεις ορόφους και πολλά δωμάτια τα οποία είναι σκοτεινά και πολύ ατμοσφαιρικά, νοιώθεις ότι είσαι μέσα σε ένα θρίλερ. Οι θεατές, που δεν επιτρέπεται να μιλούν, φορούν μια μάσκα τύπου Eyes Wide Shut και ακολουθούν τους ηθοποιούς καθώς τρέχουν από δωμάτιο σε δωμάτιο, ώστε να παρακολουθήσουν τις σκηνές που διαδραματίζονται. Σε κάθε δωμάτιο, κάθε δεδομένη στιγμή συμβαίνει κάτι διαφορετικό και ο κάθε θεατής είναι ελεύθερος να περιπλανηθεί όπου θέλει. Οπότε, αναλόγως με το πού επιλέγει να πάει και με το ποιον ηθοποιό επιλέγει να ακολουθήσει, βλέπει και διαφορετικές σκηνές. Όταν το έργο τελειώνει, ξαναρχίζει από την αρχή κατευθείαν, ώστε οι θεατές να έχουν την επιλογή να ακολουθήσουν άλλους ηθοποιούς και να δουν τις σκηνές που έχασαν. Οι ηθοποιοί δεν μιλούν, μόνο χορεύουν. Με χάλασε λίγο το γεγονός ότι οι γυναίκες ηθοποιοί πετούσαν το βυζί έξω σε κάθε ευκαιρία (θεωρώ ότι το γυμνό είναι ολίγον παρωχημένο όταν οι ηθοποιοί γδύνονται απλά για να γδυθούν, ποιος σοκάρεται πλέον και τι νόημα έχει δεν ξέρω, αλλά τέλος πάντων). Γεγονός είναι ότι ήταν πολύ εκφραστικοί και είχαν φοβερή κίνηση και χορογραφίες. Βέβαια, επειδή σε πολλές περιπτώσεις τρέχουν από τον ένα όροφο στον άλλο, οι θεατές τσακίζονται για να μην τους χάσουν μες στα σκοτάδια, οπότε πέφτει κλωτσομπουνίδι. Επίσης, είναι εύκολο να χάσεις την παρέα σου (και πιο συναρπαστικό) και είναι εύκολο να μπερδέψεις τους φίλους σου με κάποιους άλλους, επειδή είναι σκοτεινά και όλοι φορούν μάσκες –όπως το αμόρε που έπιασε τον κώλο μιας κινέζας νομίζοντας ότι είμαι εγώ. Το μπαρ του ξενοδοχείου έχει μετατραπεί επίσης σε τζαζ-μπαρ του ’20, οπότε μετά την παράσταση μπορείς να πιεις ένα ποτό ακούγοντας live μουσική και να νοιώσεις λες και ζεις στην ποτοαπαγόρευση.

Κάτι ακόμα που μου άρεσε πολύ ήταν το Meatpacking district, μια περιοχή δίπλα στο ποτάμι που παλιά χρησιμοποιούταν, όπως λέει το όνομα, για τη μεταφορά φορτίων με κρέατα, που έχει μετατραπεί σε ένα ιντάστριαλ «εναέριο» πάρκο. Καταπληκτική ήταν και η αγορά του Chelsea, πολύ ωραίο το Soho με τις γκαλερί, τις μπουτίκ και τα καφέ και φυσικά το Central Park, που πήγαμε ποδηλατάδα. Το  Brooklyn ήταν πιο χαλαρό, χωρίς ουρανοξύστες, θύμιζε πιο πολύ Λονδίνο, με τα flea markets και τα μπαράκια του. Και δεν βρωμούσε τόσο, τουλάχιστον όχι με τον ίδιο τρόπο.

Αυτά εκ Νέας Υόρκης. Σε γενικές γραμμές περίμενα Sex & the City και Γούντι Άλλεν και είδα American Psycho και Requiem for a Dream. Δεν θα επέλεγα να ξαναπάω. Και τώρα όποιος έχει πάει στη Νέα Υόρκη (τα τελευταία χρόνια, μη μου πει κανείς ότι ήταν φοβερή το 1960), παρακαλώ να με ενημερώσει τι διάολο είναι αυτό που βλέπουν όλοι και δεν κατάφερα να δω εγώ. Διαφορετικά είπαμε, είστε όλοι τρελοί και μόνο εγώ λογική.  

Α, χρωστάω και το απρόσμενο φινάλε. Ορίστε, κάτι που δεν περίμενα ΠΟΤΕ να πω: η Αθήνα, με τους κάφρους ταξιτζήδες, τις λακούβες στο οδόστρωμα, τα σπασμένα πεζοδρόμια, τα κολωνάκια του Αβραμόπουλου, τους κάγκουρες και τους βλαχοχλιδάτους, είναι καλύτερη. Δι εντ.

21 comments:

Νίκος Κιτωνάκης said...

Δεν είσαι μήτε τρελή, μήτε μυστήρια, μήτε περίεργη! Η Νέα Υόρκη είναι μία άσχημη, αφιλόξενη, βρωμερή τσιμεντούπολη (που γράφει καλά στην κάμερα, αλλά δεν παλεύεται στην καθημερινότητά της)! Το πτηνό που την έχει σουλατσάρει και της έχει δώκει τόσες και τόσες ευκαιρίες για να τη συμπαθήσει, εξακολουθεί να βλέπει με απορία όσους δηλώνουν εκστασιασμένοι από τις χάρες της! Ναι, υπάρχουν κάποια ενδιαφέροντα ή συμπαθητικά σημεία, αλλά πολύ κακό για το τίποτα. Σκουπίδι, στριμωξίδι, τσιμέντο, κακό φαγητό και βρώμικοι δρόμοι.

Astero said...

Αγαπητέ πιγκουίνε (άρρεν να υποθέσω?) χαίρομαι τόσο μα τόσο πολύ που υπάρχει άλλος ένας! Έτσι κι αλλιώς ήμουν έτοιμη να τους βγάλω όλους τρελούς, τώρα που έχω και παρέα ποιος με πιάνει ;)))))

Νίκος Κιτωνάκης said...

Είμαι άρρεν και πτηνό. Πολύ κακός συνδυασμός σύμφωνα με την αστρολόγο μου. Καλημέρες.

Memaria said...

Πρώτη φορά διαβάζω για τη Νέα Υόρκη κάτι τέτοιο..
Εν τω μεταξύ το είχα παρατηρήσει σε πόλη της Αγγλίας και όλοι με έβγαζαν τρελλή..όταν με ρωτούσαν αν μου άρεσε..τους έλεγα δε μύριζε ωραία...και με κοίταζαν παράξενα..χαχα
Και καπνίζω ακόμα...έχω κάνει περικοπές από αλλού (από παντού)για να μη στερηθώ (ακόμα) το κάπνισμα...άρα δεν έχει να κάνει με αυτό..η όσφρησή μου πάντα δούλευε 150%...σαν του Ζαν-Μπατίστ Γκρενούιγ ένα πράγμα..
Καλώς σε βρήκα!!

Astero said...

Α, απ' ότι βλέπω υπάρχουν πολλοί τρελλοί, τι ωραία, να κάνουμε κλαμπ!
Καλώς μας ήρθες :)))

Μαίρη (Ginger) said...

Δε το πιστεύω ότι διάβασα όλη αυτή την περγαμηνή. Μα πως ώρες έγραφες γλυκειά μου? Ή μήπως τελικά η ανάρτηση είναι το ημερολόγιο που κρατούσες στο ταξίδι. Το κοκτέιλ αρωμάτων του Big Apple (αλήθεια γιατί δεν το ανέφερες καθόλου αυτό? Στο It's Complicated η Μeryl Big Apple την ανέβαζε Big Apple την κατέβαζε) μου θύμισε σκηνή μέσα στο τρένο γιά Γερμανία (αιώνες πριν) με τους συνεπιβάτες να έχουν μασουλήσει τα μύρια φρέσκα σκορδάκια και τη γιαγιά μου να λούζεται στην Μυρτώ ενώ εγώ απ'τις πάνω κουκέτες να έχω τις εμπειρίες σου καλή ώρα.

Τελικά δεν έχασα πολλά που πήγα μόνο Indiana (εεε ναι, να μη το πω ότι έχω πάει κι εγώ Αμερική?!) και μετά άφησα μιά ολόκληρη 10ετία τη βίζα μου να εκπνεύσει χωρίς να σκεφτώ καν την ΟΥΣΑ Ηπειρο.

Το θεατράκι καλό αλλά τόσο τρέξιμο που να μου κρεμαστεί η γλώσσα έξω σαν street dog όχι δε θα το έκανα.

Επίσης πολύ κάνω κέφι που γράφεις αγγλικά σε αγγλινικά ή όπως αλλιώς λένε όταν γράφεις αγγλικά με ελληνικούς χαρακτήρες, πουχου ιντάστριαλ.

Αλλά τώρα με όλα αυτά ξέρεις τι έκανες? Ετσι έριξες μια κλωτσιά και έχυσες την καρδάρα με το γάλα αυτή που είχα γεμίσει με τη φαντασία μου όταν άκουγα το New York New York του Φράνκυ. Μα γιατί ήθελες αυτός να γυρίσεις στην πόλη χου νέβερ ΣΛΙΠΣ...

Τέλος γλυκειά μου μου νομίζω ότι έγινες Χομ Σηκ γιατί τέλη Μαίου που ήμουν στην Αθήνα νόμιζα ότι ξαφνικά βρισκόμουν σε πόλη του Πακιστάν. Δεν ξέρω πόσο καιρό έχεις να κάνεις ρομαντικούς περιπάτους καταμεσήμερο στο Κέντρο αλλά πίστεψέ με ... χάλι...! Αφού όταν επέστρεψα τόλμησα ελαφρώς να θίξω το θέμα και με "έλουσε" μιά βέρα Αθηναία που τέλος ορκίστηκε να γίνει εχθρός μου γιά το τέλος της ζωής της. Αλλά μυαλό δε βάζω κι ακόμα τα σούρνω της Αθήνας μας όπως κατάντησε.

Τώρα αυτό σχόλιο δε το λες αλλά τι να κάνω που χάρηκα τόσο που γύρισες κι έφερες και το μακρύσυρτο μαζί σου. Φιλιά πολλά από τις Ανατολικές χώρες.

Μαίρη (Ginger) said...

διορθωσούλες... >
3η παρα από μπότομ, όχι ήθελες αλλά ήθελε (στον Φράνκυ αναφέρεται)

2η παρα από μπότομ, όχι γιά το τέλος αλλά μέχρι το τέλος (φτου φτου φτου τι ήθελα και το ανέφερα αυτό)

μπότομ μπότομ, Ανατολικά είμαι κι εγώ, της Ευρώπης αλλά Ανατολικά

Φιλάκια συμπληρωματικά

Astero said...

Χαχαχα Μαράκι άσ'τα, μέχρι τις 6.30 το πρωί έγραφα! Για' αυτό είχα τον ασήκωτο σήμερα, ούτε σούπερ μάρκετ δεν πήγα, με ινδικό ντελίβερι θα τη βγάλουμε!

Όσο για τη ΝΥ (άντε, το Μπιγκ Απλ για να σου κάνω το χατίρι!) κι εγώ απογοητεύτηκα, άσε που τώρα θα βλέπω το Μανχάταν σε ταινίες και θα μου έρχεται πάλι αυτή η απαίσια μυρωδιά, μπλιαχ!

Όσο για τον Φρανκ, που τον αγαπώ πολύ, τι να πω... Ίσως η δική του ΝΥ να ήταν διαφορετική, ίσως μην είχε ακόμη σαπίσει.

Η Αθήνα είναι γενικώς άσχημη πόλη, με κακή ρυμοτομία και πολεοδομικά εγκλήματα. Όμως, έχει την Πλάκα και το Θησείο, την Ακρόπολη και το Λυακβηττό, τα διατηρητέα νεοκλασσικά στη Σταδίου και την Πανεπιστημίου, τις ταβέρνες του Κεραμεικού, τα μπαράκια στο Γκάζι, τα παλιά Αθηναϊκά καφέ στο Κολωνάκι, αλλά και όμορφα προάστια, την Κηφισιά και την Πεντέλη, τα παραλιακά, από το Παλαιό Φάληρο μέχρι τη Βουλιαγμένη.

Σύμφωνοι, δεν είναι Ρώμη ή Βιέννη, πρέπει να ξέρεις πού να πας για να δεις τις ομορφιές της, γιατί κατά τα άλλα είναι ένα μαύρο χάλι, αλλά αυτές οι ομορφιές δεν συγκρίνονται με το κόκκινο τουβλάκι και τον ουρανοξύστη.

Χομ σικ δεν είμαι, ευτυχώς ή δυστυχώς έχω τα μπλογκς και τις ιστοσελίδες που μου θυμίζουν ακριβώς γιατί επέλεξα να φύγω από τη χώρα. Θυμάμαι ακριβώς όλα τα στραβά. Αλλά, η αλήθεια είναι, για μένα τουλάχιστον, ότι τα στραβά έχουν να κάνουν περισσότερο με τους ανθρώπους παρά με την ίδια την πόλη...

Tremens said...

Α, καλώς σε βρήκα εσένα! Πολύ με αρέσεις!

Άιναφετς said...

Περίμενα με μεγάλο ενδιαφέρον να δω την αντίδραση σου από αυτό το ταξίδι, γι αυτό και σε διάβασα (ως συνήθως!) με πολύ προσοχή...
Νομίζω Αστέρω μου πως δεν τα παραλές ούτε πως υπερβάλεις!
Την ΝΥ την επισκέφτηκα πριν 22 χρόνια, κάτω από τις καλύτερες συνθήκες, είμαστε καλεσμένοι για ένα συνέδριο της ΤV που οργάνωσε η εδώ Αμερικάνικη πρεσβεία, μέναμε δίπλα από το Central Park στο καλύτερο ξενοδοχείο και από τον όροφο μας την νύχτα ακουγόταν μουσική και έβλεπες τον κόσμο να κάνει πατίνια στον πάγο, η ΝY στα πόδια μας (όπως στο σινεμά!)...Τρώγαμε υπέροχα στα καλύτερα εστιατόρια και θυμάμαι ακόμα κάτι ωραία μπαράκια με εξαιρετική μουσική...Μου άρεσε που περπατούσα στους τεράστιους δρόμους, με τα τεράστια αυτοκίνητα κάτω από τεράστια κτήρια... Τα τεράστια μαγαζιά είχαν πάμφθηνα ρούχα και γέμισα τις βαλίτσες ρούχα για τα παιδιά μου...
Δεν είδα πουθενά ζητιάνους και η μύτη μου (εξαιρετικά ευαίσθητη) δεν μύρισε τίποτα δυσάρεστο...
Μη ξεχνάς πως έχω ζήσει πολλά χρόνια στο Παρίσι και έχω μεγαλώσει στη Πόλη...έχω αίσθηση της ομορφιάς όπως και της ασχήμιας, αλλά ίσως πάνω απ' όλα δίνω προσοχή πιο πολύ στους ανθρώπους που πλαισιώνουν αυτές τις μεγαλουπόλεις...
Καταλήγω πως η ΝΥ που εσύ επισκέφτηκες δεν έχει καμιά σχέση με την ΝΥ που επισκέφτηκα πριν από 22 χρόνια...
Και τώρα μου έφυγε και η διάθεση να ξαναγυρίσω, ούτως ή άλλως δεν έχω μιά για κάτι τέτοιο!!!
Εξ' άλλου ούτε το Παρίσι, ούτε η Πόλη, ούτε η Αθήνα έχουν αυτό το κάτι που είχαν όταν ήμουν νέα!

ΑΦιλάκια και καλή συνέχεια όπου και να βρίσκεσαι!

Γιάννης Καραμήτρος said...

Δεν έχω πάει ποτέ μου στη Νέα Υόρκη αλλά στους περισσότερους αρέσει, φυσικά τα γούστα είναι προσωπική υπόθεση :)
πολλούς άστεγους και δυστυχισμένους ανθρώπους
Μάλλον έχεις να κατεβεις καιρό στο κέντρο της Αθήνας...
όπου είδα κάτι βλάκες με ποτό στο χέρι που κοιτούσαν γύρω γύρω να δουν ποιος τους βλέπει :)))
οι εκπτώσεις στο Αμέρικα είναι εκπτώσεις
Οι ΗΠΑ είναι η χώρα για shopping.
Αυτό που με εξέπληξε ευχάριστα ήταν οι άνθρωποι.
Η ευγένεια των αμερικανών δεν παίζεται!

Astero said...

@ tremens
Γουελκάμ κι ανταποδίδω :))))

@ Άιναφετς
Μαγισσούλα μη σε πάρω στο λαιμό μου, μην κερδίσετε κανένα Τζόκερ και δεν πάτε εξ' αιτίας μου :)))
Ξαναλέω ότι είμαι εξαίρεση στον κανόνα, συνήθως όποιος πάει ΝΥ την ερωτεύεται. Αν και υποψιάζομαι πως όντως είναι πολύ διαφορετική από τη ΝΥ που είδες εσύ πριν από 22 χρόνια. Μάλλον εσύ είδες αυτό που περίμενα κι εγώ να δω τώρα. Αυτά παθαίνουμε εμείς οι ρομαντικοί :)

Astero said...

@ΙωάννηςΚ

Ιωάννη μου δεν έχω καιρό να κατέβω στο κέντρο της Αθήνας, κι εκεί τραγική είναι η κατάσταση. Απλά είναι καινούρια ακόμα, οπότε δεν την έχω καταγράψει ως μόνιμη ίσως. Στη ΝΥ υπάρχει ολόκληρη γενιά ανθρώπων που ζουν στους δρόμους, δεν είναι ούτε νέα, ούτε προσωρινή κατάσταση, τουλάχιστον αυτή η εντύπωση μου δώθηκε. Έχει ένα πολύ σκληρό πρόσωπο αυτή η πόλη. Ίσως είναι το μέλλον της Αθήνας, που το απεύχομαι...

Heliotypon said...

Δεν την κάνεις για κανένα (ερημο)νησάκι του Αιγαίου, που δεν έχει οσμές κι άλλα βλαβερά; Τώρα πώς θα τη βγάλεις εκεί, χωρίς δουλειά; Νομίζω όλο και κάτι θα βρεθεί. Γραμματιζούμενη ακούγεσαι, κάτι θα βρεις να κάνεις. Στη χειρότερη περίπτωση θα μάθεις να ψαρεύεις το φαγάκι σου, να ράβεις τα σκουτιά σου, να καλλιεργείς τον κήπο σου και θα περνάς μιά χαρά...

Astero said...

@heliotypon

Στο μυαλό μου είσαι, δεν ξέρεις πόσο το σκέφτομαι αυτό! Συγκρίνω και όλα τα μέρη που πάω με τις Κυκλάδες και μου φαίνονται όλα άσχημα...

Αλλά, όπως είπες, από γράμματα καλά πάω, από συρτή και οπωροκηπευτική όχι τόσο! Και είμαι και φαγανή, βλέπω να πέφτει πολύ πείνα ;))))

Γιάννης Καραμήτρος said...

Μακάρι η κατάσταση με τους άστεγους στην Αθήνα να είναι προσωρινή λόγο της κρίσης.

Anonymous said...

Αστέρω, ευχαριστούμε πραγματικά για την εκτενή περιήγηση,

δεν έχω πάει ποτέ, αν και από μικρή το ονειρεύομαι,

μας μετέφερες μία πολύ γλαφυρή και ρεαλιστική εικόνα της πόλης, αισθάνθηκα σαν να ήμουν εκεί,

πρέπει να πάω, και να ανταλλάξουμε απόψεις, γιατί αλλιώς δεν έχω αίσθηση, εκτός από τις ταινίες που βλέπω!!


πολλά φιλιά!

Astero said...

Αχ βρε Ειρήνη, μη σου μείνει η δική μου εικόνα από τη ΝΥ γιατί είπαμε, είμαι μειοψηφία. Εύχομαι να πας σύντομα, να αποκτήσεις προσωπική εικόνα και να ανταλλάξουμε απόψεις!

Φιλιά!

VAD said...

Με όσα περιγράφεις,μου φαινεται πως δειχνεις ότι βιάζεσαι να επιστρεψεις στο Ντουμπάι!!:))

Astero said...

@VAD

Μεταξύ μας όντως βιαζόμουν, αλλά δεν το λέω πουθενά γιατί θα με πάρουν για (πιο) τρελλή... ΠΟιος λογικός άνθρωπος βιάζεται να επιστρέψει στο Άμπου Ντάμπι (ούτε καν Ντουμπάι) από τη ΝΥ?
:))))))

mahler76 said...

kale τόσο μούφα???