Thursday, August 23, 2012

Το Άμπου Ντάμπι είναι το πιο βαρετό μέρος στον πλανήτη. Σοβαρά.



Είναι τρομερό. Έφυγα από την Ελλάδα σε κακό χάλι, ύστερα από μήνες ανεργίας και κατά συνέπεια αφραγκίας, με ηθικό στα τάρταρα και τόσο απαισιόδοξη για το μέλλον της χώρας μας που μπροστά σε μένα οι προβλέψεις των εσχατολόγων της δευτέρας παρουσίας θα έμοιαζαν σα σενάριο από το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι. Έφυγα σιχτιρίζοντας την κυβέρνηση που είναι διεφθαρμένη σε επίπεδο Ουγκάντας, τους Έλληνες που είναι λαμόγια, ακαλλιέργητοι, κομπλεξικοί και γύφτοι, τους νόμους που δεν τηρούνται, τους δημόσιους υπάλληλους που μου κάνουν τη ζωή κόλαση, τους γιατρούς που μου φέρονται λες και είμαι σκυλί, την κοπέλα στην καφετέρια που με αντιμετωπίζει λες και είμαι προσωπικά υπεύθυνη για το γεγονός ότι έχει φτάσει 40 χρονών και σερβίρει καφέ, τον βλαχοχλιδάτο με το Μερτσεντές που με κλείνει επειδή στέλνει SMS στη γκόμενα και δεν κάνει ούτε τον κόπο να ζητήσει συγνώμη, το μαλάκα γείτονα που κολλάει το αυτοκίνητο πάνω στην πόρτα μου και για να βγω από το σπίτι πρέπει να κάνω παρκούρ, θεούς, δαίμονες , θεωρίες του κώλου και το σύμπαν όλο. Έφυγα και είπα ότι δεν ξαναγυρνάω στη χώρα αν δεν γίνει κάποια δραστική αλλαγή, δεν ξέρω, επιστροφή στη μνα, επανάσταση, νεκρανάσταση, χολέρα, πανούκλα, δευτέρα παρουσία, κάτι. Να ισοπεδωθεί αυτό το μπουρδέλο και να ξεκινήσουμε απ’ την αρχή.

Έφυγα, λοιπόν, κακήν κακώς από την Ελλάδα και ήρθα στο Άμπου Ντάμπι όχι από επιλογή (αφού δεν είμαι ούτε πετρελαιάς, ούτε βίζιτα) αλλά από ανάγκη. Και ήμουν τόσο απελπισμένη που ακόμα και στα βουνά του Αφγανιστάν για ελεύθερο κάμπινγκ θα πήγαινα. Με τη διάθεση που είχα, ήμουν σίγουρη, δεν θα με πείραζε τίποτα, θα γινόμουν ο πιο καλόβολος άνθρωπος του πλανήτη, θα ήμουν χαρούμενη όπου και αν ήμουν, ό,τι και αν έκανα, όλα καλά, σούπερ με φτερά προστασίας και τα σχετικά.

Αλλά υπολόγιζα χωρίς τον ξενοδόχο. Και λέγοντας ξενοδόχο, εννοώ το Άμπου Ντάμπι. Το οποίο, δεν ξέρω αν το ανέφερα, αλλά είναι το πιο βαρετό μέρος στον πλανήτη. Και λέω στον πλανήτη απλά και μόνο γιατί δεν έχω βάσιμες αποδείξεις ότι υπάρχει εξωγήινη ζωή. Αλλά επειδή βάσει πιθανοτήτων λογικά –τι διάολο, μια κουτσουλιά στον χάρτη είμαστε- δεν είμαστε μόνοι, μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι το Άμπου Ντάμπι είναι το πιο βαρετό μέρος στο σύμπαν.

Δεν με πιστεύετε, ε? Φυσικό είναι, όταν υπάρχουν όλοι αυτοί οι μαλάκες που διαφημίζουν τα Ντουμπάγια και τα Αμπού Ντάμπια και σε κάνουν να πιστεύεις ότι η Αραβία είναι ένας εξωτικός παράδεισος με μυστηριώδεις γυναίκες και μελαχρινούς Ομάρ Σαρίφ, χλιδάτα ξενοδοχεία, εκλεκτά εστιατόρια, φανταστικά κλαμπς (νάιτ, όχι σάντουιτς) και μαγευτικά τοπία. Ε, λοιπόν, καμία σχέση με τη πραγματικότητα. Και για να μην την πατήσει κανένας κατακαημένος που μαζεύει λεφτά δέκα χρόνια για να πάει μήνα του μέλιτος και το πρακτορείο του πούλησε ως ιδανικό προορισμό το Ντουμπάι, επιτρέψτε μου να σας παρουσιάσω την πραγματική Μέση Ανατολή.

Κατ’ αρχήν, όπως είπε πριν λίγο το αγόρι που κάθεται δίπλα μου στον καναπέ, «αυτή η υγρασία δεν παλεύεται». Η οποία υγρασία, σε συνδυασμό με τους 50 βαθμούς Κελσίου, δημιουργεί μια πολύ πειστική αναπαράσταση της κόλασης, με τους οι κατακαημένους Ινδο-πακιστανούς στο ρόλο των κολασμένων –τώρα τι αμαρτία πλερώνουν τα ανθρωπάκια χου νόουζ, αλλά μετανάστες είναι οπότε καλά να πάθουν που παίρνουν τις δουλειές μας, σωστά?

Έπειτα, η θάλασσα. Δεν ξέρω αν έχετε δει ποτέ φωτογραφίες από τις παραλίες του Ντουμπάι και του Άμπου Ντάμπι. Αν ναι, μην ψαρώνετε. Το νερό είναι μπίχλα και θολό και τόσο μα τόσο ζεστό που νομίζεις ότι είσαι σε τζακούζι. Και πιστέψτε με, όταν η εξωτερική θερμοκρασία είναι σαν χαμάμ, δεν σου χρειάζεται από πάνω και τζακούζι. Άσε που το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου έχει αμμοθύελλες, οπότε έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς να ξεμυτήσεις –εκτός και αν δεν σε ενοχλεί η αίσθηση να σου γρατζουνάνε το λαιμό με τσουγκράνα. Οπότε μένει μόνο η οψιόν πισίνα. Που σημαίνει ξενοδοχείο, που σημαίνει 20-30 ευρουλάκια με το καλημέρα σας –χωρίς να πιεις και να φας τίποτα, που όλο και κάτι θα πάρεις για να πιεις και να φας, Ιντερκοντινένταλ είναι, δεν θα πας και με τάπερ σαν το γύφτουλα.

Τα αιρ-κοντίσιον. Που είναι όλα κεντρικές μονάδες και έχουν κουμπιά προφανώς διακοσμητικά, γιατί όσο και να τα πειράζεις η θερμοκρασία είναι μία: πολικό ψύχος, τσίτα μαγουλάκι, κατάψυξη, αν μείνω δέκα χρόνια εδώ θα γυρίσω και θα έχετε σταφιδιάσει όλοι και εγώ δεν θα έχω γεράσει ούτε μία μέρα.

Οι γυναίκες που και καλά κάτω από τη μαντίλα-ντίντζα είναι θεές πανέμορφες. Συγνώμη αν σας χαλάσω τη φαντασίωση, αλλά οι περισσότερες ευτυχώς που φοράνε μαντήλες γιατί δεν βλέπονται. Ούτε και φοράνε κάτω από τα σάβανα τις τελευταίες κολεξιόν από το Παρίσι και το Μιλάνο, εκτός και αν είναι ανιψιές του σεΐχη, όπως συμβαίνει άλλωστε σε όλη την υφήλιο. Οι υπόλοιπες, οι κοινές θνητές, ντύνονται σαν τις τσιγγάνες που σου την πέφτουν για να σου πουν τη μοίρα στις πλατείες της Αθήνας. Οι άντρες δε είναι ακόμα χειρότεροι, άσχημοι, άχαροι και ως επί το πλείστον χοντροί. Και δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου πιο άσχημα μωρά, μιλάμε έχω πάθει πλάκα! Είναι να τα λυπάσαι! Σε κοιτάνε και μες στα μάτια και ντρέπεσαι, ξέρετε, από αυτές τις περιπτώσεις που είναι τόσο άσχημα που δεν μπορείς να μην τα κοιτάς, αλλά δεν ξέρεις τι να πεις γιατί σκέφτεσαι ότι αν πεις στη μάμα «τι όμορφο μωρό» θα καταλάβει ότι την κοροϊδεύεις και θα τσαντιστεί.

Η –ας γελάσω- χλιδή. Δηλαδή σε πιο σύμπαν θεωρείται καλαισθησία το να πλακώνεις τα πάντα στα χρυσά και τα ρουμπίνια και τα σκαλιστά και την Άρτα και τα Γιάννενα για να δείξεις πόσο γαμάτος πλούσιος πετρελαιάς είσαι και να κάνεις τη μούρη κρέας στους πειναλέους γειτόνους σου? Από πότε θεωρείται ωραίο το χρυσό πόμολο και η χρυσή μπετούγια? Η αισθητική της Μέσης Ανατολής, ακόμη και στα πιο ακριβά ξενοδοχεία, είναι αντίστοιχη του πιο πλούσιου τσαντιριού στην Αγία Βαρβάρα. Να χέσω και τις πισίνες και τα σπα και τα Σανέλ.

Και το μόνο χειρότερο πράγμα από ένα Ρόλεξ μαϊμού, είναι ένα αληθινό Ρόλεξ. Και εδώ υπάρχουν παντού. Και όχι μόνο χειρός. Όοοοοχι. Έχουμε Ρόλεξ-τοίχου, Ρόλεξ-ξυπνητήρια, ίσως και τα ρολόγια της ΔΕΗ να είναι Ρόλεξ. Και φυσικά είναι όλα χρυσά και έχουν πάνω διαμάντια, σμαράγδια, γκαμήλες, οάσεις, πλανήτες και 1000 παρθένες που τραγουδούν αμανέδες, έτσι για να δείξουμε πόσο χλιδάτοι είμαστε. Διότι το δείχνειν εδώ στη Μέση Ανατολή έχει αναχθεί σε αυτοσκοπό.

Και πάμε στη διασκέδαση. Η οποία είναι διασκέδαση μόνο αν είσαι α) βίζιτα, β) μεθυσμένη Αγγλίδα, γ) Αμερικάνος πεζοναύτης που μόλις γύρισε από το Ιράκ, δ) φραγκάτος που οπουδήποτε αλλού στον πλανήτη δεν θα είχε ελπίδα να γαμήσει ούτε κατσίκα. Τα μπαρ είναι στην καλύτερη περίπτωση σαν ντισκοτέκ στο Φαληράκι της Ρόδου πριν από 15 χρόνια με αντίστοιχη μουσική. Εστιατόρια μπορείς να βρεις κάποια καλά, αλλά σε ποιον θα άρεσε, ας πούμε, να τρώει κάθε μέρα στη Μεγάλη Βρετανία? Γιατί η μόνη εναλλακτική είναι το φτηνό Ινδικό ντελίβερι, που για μένα τουλάχιστον συνεπάγεται ότι θα περάσω το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας στην τουαλέτα –ας μην μπω σε λεπτομέρειες, γιου γκετ δε πόιντ.

Και φυσικά τα malls. Που είναι πολύ ενδιαφέροντα αν είσαι 14χρονο Αμερικανάκι ή η Πάρις Χίλτον. Διότι σόρυ, αλλά εγώ από τις μπουτίκ της Γκούτσι και της Σανέλ ούτε σακούλα δεν μπορώ να πάρω. Τι άλλο μένει? Ουρανοξύστες (το αρχιτεκτονικό φετίχ του μικροτσούτσουνου) και ψευτο-γκαζόν (που είναι τόσο εκτός τόπου και χρόνου όσο και η πορτοκαλιά απόχρωση των Real Vizites of Athens το Δεκέμβρη). Όσο για τα τοπία, τι να σας πω, εγώ μόνο τσιμέντο βλέπω. Ε, δεν θα τρέχουμε κάθε μέρα και στην έρημο, τι διάολο, είναι σα να μένεις στην Αθήνα και να πηγαίνεις κάθε μέρα στην αρχαία Ολυμπία.

Οπότε, την επόμενη φορά που θα συναντήσετε κάποιον από αυτούς τους κομπλεξικούς νεόπλουτους επιδειξίες που καμαρώνουν ότι κάθε χρόνο πάνε διακοπές στο Ντουμπάι, να του πείτε εκ μέρους μου ότι είναι μεγάλος μαλάκας. Ευχαριστώ.

ΥΓ. Μ’αυτά και μ’αυτά μου λείπει η Ελλάδα.

15 comments:

Astero said...

Παναγίτσα μου τι Μπεν Χουρ έγραψα! Καλό κουράγιο σε όποιον κακομοίρη περάσει κατά λάθος από δω και πιάσει να το διαβάσει..!

Anonymous said...

Δεν μας λές που πήγες να έρθουμε και εμείς!!!Μια χαρά τα έγραψες.

mahler76 said...

καλέ χτες ακριβώς ήμουν με μιά αδερφή και τον γκομενό της που δουλεύει εκεί και μου έλεγε ακριβώς τα ίδια!!!

Anonymous said...

Συγγνώμη ο DONCAT διαφωνεί:

http://doncat.blogspot.gr/2011/12/dubai.html

http://doncat.blogspot.gr/2011/12/dubai_13.html

Heliotypon said...

Ο Δήμου αναφέρεται στην τουριστική υποδομή του Ντουμπάϊ και όχι στην ατομική υγιεινή των κατοίκων... 'Αλλωστε λέει πως πριν 20 χρόνια ήταν ένα αγνωστο χωριό. Δεν αποκτάς πολιτισμό μέσα σε 20 χρόνια! Εμείς προσπαθούμε 200 χρόνια και ακόμα ούτε στη μέση δεν είμαστε!

Μαίρη (Ginger) said...

Σ'ευχαριστώ
Σ'ευχαριστώ
Σ'ευχαριστώ που επαλήθευσες τις υποψίες μου γιά τα Ντουμπάγια και τα ΑμπουΝτάμπια. Αρχισα το γέλιο απ'τη φωτο στην αρχή της ανάρτησης και δεν σταμάτησα μέχρι το υγ. Το είχα δηλώσει κατηγορηματικά ότι ούτε τη φωτο μου δεν θα στείλω και τώρα πιά είμαι σίγουρη.

Αλήθεια, τι φωτογραφίζει αυτός τα αντίσκηνα. Αφού δεν ξεχωρίζει η μιά απ'την άλλη.....?

Tremens said...

Α, φτιάχτηκα με όλα αυτά, έρχομαι σούμπιτο!!! Σιδέρωσέ μου τη μπουργκα σε παρακαλώ!

Christina S. said...
This comment has been removed by the author.
Christina S. said...

Διαβασα το αρθρο σου πριν 3 μηνες που ετοιμαζομουν να ερθω και εγω στο Αμπου Νταμπι. Και φυσικα σκεφτηκα οτι ισως εισαι λιγο υπερβολικη!!! Εφτασα ελπιζωντας οτι εχεις βγαλει λαθος συμπερασματα γι'αυτη τη χωρα...για μια βδομαδα απορουσα που τα ειδες ολα αυτα. Ειμαι αρκετα αισιοδοξη εως και στραβη πολλες φορες! Ε πια δεν εχω να πω απολυτως τιποτα! Εισαι η φωνη μου, η σκεψη μου... συγγνωμη που σε αμφισβητησα!!! Θα μεινω για τρια χρονια τουλαχιστον, και το χειροτερο ειναι οτι μαζι με το συζυγο μου, αναγκασαμε και το 5 μηνων παιδακι μας να ερθει. Λες η πρωτη λεξη που θα πει να ειναι σαλαμ αλεκουμ;;;!!!

Anonymous said...

Να γυρισεις στην Ελλαδα να εχεις τα φραγκα σου και να ξοδευεις οπως και οπου θελεις.

mahler76 said...

αν είχε φράγκα στην Ελλάδα δεν θα πήγαινε στην αραπιά.

Anonymous said...

Διάβασα το άρθρο με προσοχή....η αλήθεια ειναι ότι το βρήκα υπερβολικό....δεν αμφισβητώ βέβαια αυτό που ενιωσες ....το θέμα ειναι οτι σκεφτόμαστε με τον άντρα μου να πάρουμε τον 3χρονο γιο μας και να πάμε προς τα μέρη αυτά...εμένα αυτό που με νοιάζει ειναι να μάθω την καθημερινή πρακτική ζωή....οι μισθοί σε σχέση με τα έξοδα ειναι εντάξει;δηλαδή ειναι ακριβή η ζωή πολυ κι έτσι έρχεται μια η άλλη;;;η οργάνωση σε σχολεία νοσοκομεία φαρμακευτική περίθαλψη πως ειναι;;;;;;

Anonymous said...

Πολύ ωραία γραμμένο το άρθρο σου κ σιγουρα είναι αλήθεια όσα λες αλλά έπρεπε να δώσεις και τον αντίποδα καθώς επίσης και να παραδεχτείς ότι στην Ελλάδα θα πεινούσες και δεν θα είχες χρόνο να γκρινιάζεις όπως τώρα και οτι σου λείπει μόνο γιατί είσαι μακρύα και αν ήσουν ακόμη Αθήνα θα συνέχιζες να βρίζεις τα πάντα...οι Έλληνες το κάνουμε αυτό, μας φταίνε όλα παντού και ξεχνάμε εύκολα πόσο χειρότερη είναι η χώρα μας απο οσο θέλουμε να παραδεχτούμε... Νατασσα

fani tsoni said...

ο πατερας μου δουλεψε 10 χρονια σάυτη τη χωρα μηχανικος δεν αντεξε και πεθανε 54 απο εμφραγμα Φανη Τσωνη

Unknown said...

Δεν μας ειπες απο χρηματικα ποσα πως ειναι? Μήπως ειναι καλα και ως γνησια ελληνιδα θελουμε να βγαλουμε το ματι στους αλλους? Και αν δεν σου αρεσει τοτε γιατι δεν γυρνας πισω.? Οπου γης και πατρις ,ας μην δαγκωνουμε το χερι που μας ταιζει.Εξαλλου για δουλεια πήγες και οχι για τουρισμο.Αλλο το ενα αλλο το αλλο. Αν ηθελες τουρισμο καθοσουνα στην χωρα σου και πήγαινες μεχρι το χωριο σου..Την αρνητικοτητα τελικα την εχουμε στο αιμα μας..