Tuesday, July 31, 2012

Σαπούνι, αυτός ο άγνωστος





Πριν από έξι μήνες μου έκλεψαν το αυτοκίνητο. Δεν θα επεκταθώ στις λεπτομέρειες του συμβάντος –έτσι κι αλλιώς δεν έχουν σημασία επί της ουσίας. Φυσικά, η εφάμιλλη της CIA ελληνική αστυνομία ήταν πολύ απασχολημένη να κόβει κλήσεις για παρκάρισμα και να κυνηγάει μαύρους που πουλάνε μαϊμού Γκούτσι –οι οποίοι ως γνωστόν ευθύνονται μαζί με τους Πακιστανούς που πουλάνε χαρτομάντιλα στα φανάρια για τη διεθνή οικονομική κρίση- οπότε δεν μπόρεσε να δώσει τη δέουσα σημασία σε ένα τόσο ευτελές περιστατικό. Ομοίως, μερικούς μήνες πριν δεν μπόρεσε –επειδή ήταν απασχολημένη να φυλάει την περιουσία του Μπόμπολα στην Κερατέα- να ασχοληθεί με το γεγονός ότι μέσα σε τρία βράδια είχαν διαρρήξει 21 σπίτια στη γειτονιά μου στο Λαγονήσι. Τρεις μέρες δεν εμφανίστηκε ούτε ένα περιπολικό, έτσι για το θεαθήναι βρε αδερφέ, να τους κεράσουμε ένα φραπέ και να φύγουν -γιατί μόνο αυτό θα μπορούσαν να κάνουν, σιγά μην εξάρθρωναν τα 19χρονα από την Άνω Πετρομαγούλα το κύκλωμα διαρρηκτών. Αλλά ούτε αυτό είναι του παρόντος. Στο συγκεκριμένο ποστ, ο μόνος λόγος για τον οποίο αναφέρομαι στην κλοπή του αυτοκινήτου μου είναι για να κάνω μια ωραιότατη εισαγωγή για το θέμα που θέλω να αναπτύξω. Την απλυσιά.

Και εξηγούμαι. Λόγω του ότι όταν εκλάπη το αυτοκινητάκι μου –κλαψ- μετρούσα ήδη αρκετούς μήνες άνεργη, δεν είχα τη δυνατότητα να το αντικαταστήσω. Και φυσικά, δεν είχα τη δυνατότητα να πληρώνω κερατιάτικα σε ταξί, κι ας είναι ακόμα αρκετά φτηνά τα ταξί της Αθήνας –τουλάχιστον σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, γιατί στο Αμπού Ντάμπι με τα λεφτά που δίνεις για να πας από τη Γλυφάδα στο αεροδρόμιο σου κάθεται και η γυναίκα του ταξιτζή. Οπότε η λύση ήταν μία, ονειρεμένη Φρουτοπία. ΜΜΜ. Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Ή αλλιώς, Μιλάμε για Μεγάλη Μπίχλα.

Αφού έκλαψα, έβρισα και καταράστηκα τη μοίρα μου, τελικά το πήρα απόφαση και με βαριά καρδιά αποφάσισα να πάρω το ΤΡΑΜ, που ήταν για κακή μου τύχη το μόνο μέσο που με βόλευε. Η πρώτη μου φορά ήταν κωμικοτραγική, έμοιαζα με γιαπωνέζο τουρίστα που προσπαθεί να ενημερωθεί για τα δρομολόγια των τραίνων στην Καλκούτα. Δεν ήξερα ούτε τα βασικά, από πού παίρνεις εισιτήριο, πόσο κάνει, πώς ενημερώνεσαι για τα δρομολόγια, κάθε πόση ώρα περνάει και τα σχετικά. Και δυστυχώς δεν ήξερε και κανένας από τους φίλους μου, διότι εμείς εκεί στα νότια τα μέσα μαζικής μεταφοράς τα αντιμετωπίζουμε σαν την κβαντική φυσική – ξέρουμε ότι υπάρχουν αλλά αγνοούμε παντελώς τη λειτουργία τους. Με αποτέλεσμα να ρωτάω περιπτεράδες και επιβάτες, οι οποίοι αφενός μεν με κοιτούσαν με ύφος «από πού κατέβηκε αυτή η βλαμμένη», αφετέρου δε δεν ήταν και ιδιαίτερα ευγενικοί –και πώς να είναι δηλαδή, όταν για να πας από τη Γλυφάδα στο Σύνταγμα, θα πληρώσεις 1,20, θα παίξεις Τουίστερ -αχ με συγχωρείτε, κατεβάζετε λίγο πιο κάτω το δεξί σας πόδι να περάσω ανάμεσα το αριστερό μου χέρι για να χωρέσουμε- με 170 άγνωστους και ως επί το πλείστον άπλυτους επιβάτες και τελικά θα φτάσεις στον προορισμό σου περίπου 2 μέρες μετά την ώρα που είχες ραντεβού. Τότε όμως ήμουν ακόμη μικρή και αθώα και δεν τα ήξερα όλα αυτά, οπότε σαν άλλη μαντάμ Σουσού σούφρωνα την καλοαναθρεμμένη μου μυτούλα απορώντας με την έλλειψη καλών τρόπων και ευγενείας που επιδείκνυαν οι συνεπιβάτες μου.

Και έρχομαι στο προκείμενο, έχοντας πλέον φάει στη μούρη το γαμωρημαδοΤΡΑΜ που να πάθει ουρολοίμωξη και γαστρεντερίτιδα και να έχει 3 μήνες διάρροια αυτός που ξύπνησε ένα πρωί και σκέφτηκε «α, να τι λείπει από την Αθήνα, ένα ΤΡΑΜ. Ας γαμήσω όλα τα νότια προάστια για να φτιάξω μια μαλακία και μισή που θα χρησιμεύει μόνο στα 14χρονα που πάνε στο Σάββατο το βράδυ στο Ρέμο και στους λαθρομετανάστες για να κάνουν τα μπάνια τους στον Άλιμο». Και καλά, δε λέω, να πάει και ο λαθρομετανάστης για το μπάνιο του, να πάει και το 14χρονο στο Ρέμο –ποια είμαι εγώ για να τους κρίνω. Αλλά, εκτός που είναι τόοοοοοοσο απελπιστικά αργό που μπαίνεις μέσα φρεσκοξυρισμένη και μέχρι να φτάσεις θες πάλι χαλάουα, ποιος, μα ποιος ήταν αυτός ο παπάρας που δεν σκέφτηκε να βάλει ένα γαμοπαράθυρο που να ανοίγει? Αλλά βέβαια, άμα μετακινείσαι με ελικόπτερα και λιμουζίνες και σχεδιάζεις πράγματα που θα χρησιμοποιεί ο μέσος άνθρωπος από τη δροσερή σου μεζονέτα στην Εκάλη, ενώ απολαμβάνεις ένα απεριτίφ στην εσωτερική σου πισίνα, πού να σκεφτείς ότι άμα σφραγίσεις αεροστεγώς 300 νοματαίους σε ένα σαρδελοκούτι μες στο κατακαλόκαιρο, με 40 βαθμούς υπό σκιάν, θα γίνει εκεί μέσα της κολάσεως.

Αλλά δεν φτάνει αυτό. Όοοοοοχι, δεν φτάνει ο αρχι-μαλάκας που σχεδίασε το ΤΡΑΜ χωρίς παράθυρα που να ανοίγουν και ο άλλος αρχι-μαλάκας που θεώρησε καλή ιδέα να σταματάει το ΤΡΑΜ σε κάθε διασταύρωση και φανάρι έτσι ώστε, σε συνδυασμό με τις 100.000 στάσεις ανά χιλιόμετρο, να νομίζεις από το ξεκίνα-σταμάτα ότι είσαι σε μποτιλιάρισμα στην Κηφισίας και να σου βγαίνει το μεσημεριανό απ’ τη μύτη. Όχι. Πρέπει να κάνουν και οι επιβάτες την κατάσταση όσο το δυνατόν χειρότερη. Και δεν βάζω τον εαυτό μου μέσα για έναν απλούστατο λόγο: επειδή ΠΛΑΙΝΟΜΑΙ αγαπητοί. Ξέρετε, καλοκαίρι, ζέστη, ιδρώτας και τα σχετικά, πριν φύγεις το πρωί από το ρημαδόσπιτο σου, είτε είναι βίλα, είτε τρώγλη, ένα ντουζάκι μπορείς να το κάνεις. Άλλος με Dove, άλλος με σαπούνι Παπουτσάνη, άλλος σε τζακούζι, άλλος με το λάστιχο στην αυλή, ανάλογα με το βαλάντιο του καθενός, καλοκαιράκι είναι, όλοι μπορούμε παιδιά.

Ξυπνάς το πρωί αγαπητέ λαθρομετανάστη, φίλε συνταξιούχε, μητέρα με τα 12 κουτσούβελα, συμπαθή κάγκουρα με το κινητό που παίζει τέκνο του 1996 την οποία απολαμβάνεις τόσο πολύ που θες να μοιραστείς μαζί μας? Μπαίνεις στο μπάνιο, κάνεις ένα ντουζάκι και είσαι έτοιμος για το ΤΡΑΜ! Τόσο απλό!

Επίσης: αν είσαι άνδρας και έχεις κυκλοφορήσει σε όλη την Αθήνα μες στο μεσημέρι, επ’ ουδενί δεν προβάλεις την αμασχάλη σου υποβασταζόμενος από τις λαβές που κρέμονται πάνω στα κεφάλια μας. Μπορείς κάλλιστα να βρεις ένα στύλο και να πιαστείς, έτσι ώστε και εσύ να μην κινδυνεύεις να βρεθείς με τα πόδια πάνω και το κεφάλι κάτω και εμείς να μη χρειάζεται να αναπνέουμε από το στόμα προκειμένου να μη μας βγουν τα έντερα από τα αυτιά.

Τέλος, συμπαθείς μεσόκοπες κυρίες όλων των εθνικοτήτων με τη συρματότριχα στην κρεατοελιά: η κατοχή τελείωσε, το ίδιο και ο κομμουνισμός. Ίσως στην ειδυλλιακή Κάτω Παναγιά και στο εξωτικό Μπλίσκρμπκτσικ να κάνατε μπάνιο μια φορά την εβδομάδα και να βάζατε στη μασχάλη οινόπνευμα. Όμως είμαστε στην Αθήνα του 2012 και όχι μόνο έχουμε τρεχούμενο νερό, αλλά σε κάθε μπακάλικο, περίπτερο, μίνι μάρκετ, σούπερ μάρκετ, χάιπερ μάρκετ, της μάνας του το μάρκετ υπάρχει αυτή η φανταστική εφεύρεση, το α-πο-σμη-τι-κό. Μη φοβάστε, χρησιμοποιείστε το άφοβα. Δεν θα κουφαθείτε, δεν θα βγάλετε τρίχες, δεν θα πάθετε καρκίνο και στειρότητα. Δεν προκαλεί καμία απολύτως παρενέργεια, εκτός από μία ελαφριά επικάλυψη του φυσικού σας αρώματος που κάποιες φορές μπορεί να είναι, πώς να το πω, κάπως οβεργουέλμινγκ.

Γι’ αυτό σας παροτρύνω: Πλυθείτε αδέρφια Αθηναίοι όλων των εθνικοτήτων! Την κρίση πολλοί φοβήθηκαν, το σαπούνι ουδείς. Ας τους δείξουμε ότι τα ΜΜΜ δεν είναι για τους φτωχούς και τους άπλυτους -τουλάχιστον μέχρι να καταφέρω να ξαναπάρω αυτοκίνητο, μετά κάντε ότι σας φωτίσει ο μεγαλοδύναμος.

ΥΓ: Επίσης, αν λαχτάρησε το εντεράκι σας σουβλάκι, γαρδουμπίτσα, κοκορέτσι, σπληνάντερο, πολύ καλά κάνετε, αλλά προμηθευτείτε το από τη γειτονιά σας, το ΤΡΑΜ δεν είναι το κατάλληλο μέσο για να μεταφέρετε μισή χασαποταβέρνα.


7 comments:

Anonymous said...

Συμφωνώ και επαυξάνω! Αυτές τις μέρες για μία δουλειά της εταιρείας στην οποία εργάζομαι χρειάστηκε να πάω στην εφορία Χαλανδρίου και να περάσω πολλές ώρες σε ουρές με κόσμο. Η βρώμα διαφόρων (εμφανισιακά αξιοπρεπέστατων ανθρώπων) είναι φοβερή! Απορρώ, δεν καταλαβαίνουν ότι βρωμάνε????
Highlight: Την μία μέρα ενώ ήμουν σε μεγάλο γραφείο με πολλούς υπαλλήλους μπαίνει συμπαθής 60ρης που ξέρει τους υπαλλήλους και τους χαιρετάει αλλά μόλις κάθεται στην άκρη να περιμένει για κάτι μας πιάνει η μπόχα. Αρχίζουν οι υπάλληλοι να του λένε "Βρε Κώστα (Μάκη, Κούλη δεν θυμάμαι..), άνοιξε το παράθυρο να πάρουμε αέρα" και αυτός με απορία να τους λέει "Μα μπαίνει ζέστη βρε παιδιά.." και να απαντάνε"Δεν πειράζει. Μπαίνει και αέρας". Την επομένη λοιπόν καθώς περίμενα σε (άλλη) ουρά. Βλέπω τον Κώστα (Μάκη κλπ) ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΡΟΥΧΑ να τρέχει προς μικρό ασανσέρ τίγκα στον κόσμο και (κάποιος κακομοίρης που δεν ήξερε το μέγεθος του λάθους του) να του κρατάει την πόρτα για να μπεί. Η κατάσταση μέσα κατά την άνοδο θα πρέπει να ήταν απόκοσμη...
Γιώργος

Astero said...

Χαχαχα υποψιάζομαι ότι και σε έναν μήνα να τον ξαναδείς πάλι τα ίδια ρούχα θα φοράει!!!

Heliotypon said...

Και καλά οι επιβάτες. Ποιός να τους επιβάλει τον καταιωνισμό μετά χρήσεως σάπωνος (ας είναι και πράσινο της μπουγάδας). Εδώ πας σε πολυτελή ξενοδοχεία ή σε καλούν σε δεξίωση γάμου ή βαφτισιών και ο σερβιτόρος δεν έχει γνωρίσει ποτέ του το αποσμητικό και μάλλον και το σαπούνι, που είναι εφευρέσεις εξωτικές, κατάλληλες μόνο για παράξενους ανθρώπους! Μα τα αφεντικά τους δεν πρέπει στο σεμινάριο που τους κάνουν (καλά...) να τους μιλήσουν και για αυτά τα εξωτικά προϊόντα των supermarket, περιπτέρων, Body shops, κλπ; Και να τους επιβάλουν, επί ποινή απόλυσης, να τα χρησιμοποιούν πιο συχνά από 2 φορές το χρόνο (ξέρετε χριστούγενα και πάσχα);

Astero said...

Heliotypon δεξιώσεις και πολυτελή ξενοδοχεία ακούω, οπότε απ' ότι καταλαβαίνω είσαι καπιταλιστικό γουρούνι άρα καλά να πάθεις, δε σε λυπάμαι καθόλου ;)))))))))

(Έλα μια βόλτα από Μέση Ανατολή με τις βλαχοχλιδές του κώλου να δεις τι γίνεται, ρολόι τοίχου ρόλεξ και χρυσά πόμολα και ο σερβιτόρος να 'χει να πλυθεί από τον πόλεμο του Κόλπου..)

Epicuros said...

'Εχω συναντήσει μεσανατολίτισες κυρίες με μακρυά φουστάνια και διάφορες φουστάνες και μαντήλες, σε αεροδρόμια και αεροπλάνα. Δεν μπορείς να περάσεις από κοντά τους χωρίς κράτημα της μύτης. Κι αν έχεις την ατυχία να κάθεσαι δίπλα τους στο αεροπλάνο...

Μαίρη (Ginger) said...

Μα πως τα καταφέρνεις καλή μου? Εγώ μιά μικρή αναφορά στα σκυθρωπά πρόσωπα των Αθηναίων τόλμησα να κάνω και κατεύθασαν τα καταδρομικά της Αθηναικής Λέσχης που γιά να γίνεις μέλος πρέπει να είσαι 18μιση γεννιές αθηναίος-α και με κατακεραύνωσαν στέλνοντας με "ξους" στο χωριό μου, που δυστυχώς δεν έχω αφού τόλμησα να γεννηθώ στην Αθήνα. Εσύ πως καταφέρνεις να ονομάζεις τους Αθηναίους άπλυτους και να μη σε παίρνει η μπάλα. Απορώ και εξίσταμαι για την γκαντεμιά μου δηλαδή.

Φιλιά εν τω μεταξύ

Tremens said...

Επιτρέψατέ μου αγαπημένη να σας παραπέμψω εδώ. Θαρρώ πως θα με νιώσετε!