Saturday, February 13, 2010

Κάνε κι εσύ ένα μωρό –μπορείς!



Τα 30 είναι μια κομβική ηλικία. Κατ’ αρχήν, ακούγεται τελείως διαφορετικά ακόμα και από το 29, κι ας έχουν μόλις ένα χρόνο διαφορά. Πώς να το κάνουμε, ρε παιδί μου, άλλο να ξεκινάει η ηλικία σου από είκοσι και άλλο από τριάντα. Άσε που όταν μπεις στα τριάντα, ξαφνικά η ζωή σου μετατρέπεται σε έναν αγώνα δρόμου να προλάβεις όλα όσα έπρεπε να έχεις ήδη κάνει μέχρι τα τριάντα, αλλά ήσουν είτε πολύ απασχολημένος, είτε πολύ τεμπέλης για να κάνεις. Και σαν να μην έφτανε αυτό, αρχίζει μια υποσυνείδητη αντίστροφη μέτρηση. Πλέον δεν μετράς «είκοσι και ένα, είκοσι και δύο, είκοσι και τρία», αλλά «εννιά πριν τα σαράντα, οκτώ πριν τα σαράντα, εφτά πριν τα σαράντα» και τα άτιμα τα σαράντα μένουν εκεί, να αιωρούνται πάνω από το κεφάλι σου σαν υπερφυσική καρμανιόλα.


Όχι ότι έχουν κάτι στραβό τα σαράντα, να μην παρεξηγηθώ. Απλά, να ρε παιδί μου, πώς να το πω, είναι λίγο περίεργο που ξαφνικά δεν είσαι ο «μικρός» της παρέας, που ξαφνικά έχεις πηδήξει ακούσια σε ένα εντελώς διαφορετικό ηλικιακό τάργκετ γκρουπ και που ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι έχεις περισσότερα να πεις με τις μαμάδες αντί για τους 22χρονους που έχουν το θράσος να κυκλοφορούν ανάμεσά μας.
Διάβασα κάπου ότι μετά τα τριάντα, όλες οι ηλικίες εξισώνονται. Ή κάπως έτσι. Αυτό ήταν το νόημα πάντως. Μεγάλη αλήθεια, κατά τη γνώμη μου.

Μετά, είναι και το άλλο. Οι άνθρωποι μεγαλώνουν με διαφορετικές ταχύτητες. Και αυτό δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική τους ηλικία. Ο πατέρας μου ας πούμε –πραγματική ηλικία 61- δεν θα πρέπει να ‘ναι πάνω από 16-17. Και αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα, αν ξαφνικά οι γύρω σου δεν άρχιζαν να παντρεύονται και να γεννοβολάνε κουτσούβελα λες και βάλθηκαν να λύσουν το δημογραφικό της χώρας. Αλλά και αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα, αν δεν θεωρούσαν ότι τα τριάντα είναι η ηλικία όπου ΠΡΕΠΕΙ να τα σκεφτείς αυτά τα πράγματα.

Καλό πράγμα τα παιδιά, δε λέω. Διαιώνιση του είδους, σκοπός του ανθρώπου, και όλα αυτά. Αλλά τι θα γίνει με εμάς τους ολίγον αργοπορημένους, αγαπητοί; Και στο σημείο αυτό θέλω να καταγγείλω τον κοινωνικό ρατσισμό που αισθάνομαι ως τριαντάχρονη που δεν της έχει ακόμη ξυπνήσει κανένα ένστικτο που να την κάνει να αρθρώνει ασύντακτα επιφωνήματα με φωνή που μοιάζει λες και έχει καταπιεί ήλιο στη θέα ενός μωρού. Γεγονός που αρνούνται πεισματικά να εννοήσουν οι προσφάτως μωρογεννήσαντες φίλοι μου. Οι οποίοι, θέλω επίσης να καταγγείλω, ήταν τα μεγαλύτερα ρεμάλια της Αθήνας και μέχρι πρότινος ακούγανε παντρειές και παιδιά και ξίνιζαν τη μούρη τους λες και ήπιαν τριών μηνών ληγμένο γάλα.

Φαίνεται, όμως, ότι υπάρχει μια ειδική ορμόνη που εκκρίνεται και στα δύο φύλα των νιόγεννων (κατά το νιόπαντρων), η οποία μεταλλάσει το χαρακτήρα τους και τους μετατρέπει από φυσιολογικούς ανθρώπους σε ΓΟΝΕΙΣ. Αυτό είναι ένα στάδιο παραπάνω από τον homo σχέσιους, που παθαίνει μετάλλαξη όταν βρίσκεται μέσα σε σχέση. Κατ’ αρχήν, ο νιόγεννος μιλά για τον εαυτό του στον πληθυντικό και συνήθως οι απαντήσεις του είναι ελαφρώς εκτός θέματος σε σχέση με το ερώτημα που του έχεις υποβάλλει, αφού αυτό που θέλει είναι να σου μιλήσει για την εμπειρία του ως ΓΟΝΙΟΣ και θες δεν θες θα τ’ ακούσεις. Ρωτάς, ας πούμε: «Πού ‘σαι βρε μαλάκα Γιώργο;» και ο Γιώργος ανοιγοκλείνει τα μάτια του εκστασιασμένος και αρχίζει να σου διηγείται τη μαγική εμπειρία του τοκετού, μιλώντας απαραιτήτως σε πρώτο πληθυντικό. «Είχαμε εύκολη γέννα, ένα τσουπ κάναμε και να ‘τος ο παιδαράς, καθόλου δεν μας παίδεψε» -και πώς να σε παιδέψει, δηλαδή, που την ώρα που έβγαινε ο παιδαράς εσύ μοίραζες πενηντάευρα στις νοσοκόμες. Τέλος πάντων. Και πάει καλά που πρέπει να ακούσεις πόσο γάλα κατέβασε η ΜΗΤΕΡΑ, πόσα δόντια έχει βγάλει ο παιδαράς, αν κοιμάται ήσυχα το βράδυ, πότε κάνει κακάκια και όλα τα σχετικά.

Μετά, έρχεται το δεύτερο μέρος του μαρτυρίου. Διότι οι ΓΟΝΕΙΣ δεν αρκούνται στο να σου τρίβουν στα μούτρα την ευτυχία τους μην τυχόν και δεν την αντιληφθείς από μόνος σου. Θέλουν να εννοήσεις ότι βρήκαν το ΝΟΗΜΑ και κυρίως, ότι ΠΡΕΠΕΙ να το βρεις κι εσύ. Πάνω, λοιπόν, που έχει τελειώσει το μπεν χουρ της γέννας, έρχεται η ερώτηση των πενήντα χιλιάδων ευρώ: «Άντε, φιλενάδα, εσύ πότε θα κάνεις ένα μωρό;».

Τι να τους πεις τώρα; Και πόσο μάλλον όταν συνοδεύεσαι από τον καινούριο σου γκόμενο που γνώρισε μόλις σήμερα τους μωρόπληκτους μεταλλαγμένους που κάποτε ήταν οι φίλοι σου και βρίσκεται ξαφνικά ο καημένος κολλημένος στον τοίχο, σχεδόν να απολογείται που δεν σε στεφανώνεται για να αραδιάσετε μια οκά κουτσούβελα να φχαριστηθούν. Άντε να του εξηγήσεις ότι εσύ ήθελες απλά να γνωρίσει τους φίλους σου, δηλαδή τους ανθρώπους που ήταν κάποτε οι φίλοι σου, πριν να μεταμορφωθούν σε σχιζοφρενείς που μιλάνε στον πρώτο πληθυντικό και η θεματολογία τους εξαντλείται στις έξυπνες πάνες βρακάκια…

Είμαι τριάντα και δεν θέλω ακόμα να γίνω μάνα. Μπορώ;

4 comments:

Γιάννης Καραμήτρος said...

Τα 30 τα πέρασα πριν από 6.5 χρόνια και δεν είχα κάποιο ψυχολογικό σοκ από αυτό, τώρα που πλησιάζω τα 40 νοιώθω το ίδιο. Θα σου πω στα σίγουρα σε 3.5 χρονια :)

Astero said...

Ναι, διότι τα 'χετε φέρει έτσι βολικά εσείς οι άντρες που τα γκρίζα μαλλιά, το προκοίλι και η καράφλα θεωρούνται γοητεία!! Για ρώτα και μας..!

Heliotypon said...

Βεβαίως, μπορείς. Από μένα ελεύθερα!

Angeliki said...

επιτελους βρηκα μια της ιδιας συνομοταξιας! yeahhhhhhhhhhhh