Του μίτινγκ...

Αφού περιπλανήθηκα για τρία χρόνια στις τέσσερις ηπείρους (η Αμερική μου ξέφυγε), επέστρεψα στα πάτρια εδάφη και αποφάσισα να επανενταχθώ στο εργατικό δυναμικό της χώρας μας, διότι είμαι υπεύθυνος πολίτης και θέλω να παράγω έργο (άντε, καλά, έπαιξε λίγο ρόλο και που δεν είχα βρακί να φορέσω μετά από τόσα ταξίδια).

Οπότε, έπιασα δουλειά. Δεν είναι ακριβώς το στοιχείο μου, αλλά ένεκα η ανάγκη και η ρημάδα η οικονομική κρίσις, άλλοι δυσκολεύτηκαν, άλλοι βρήκαν ευκαιρία να μην πληρώνουν το προσωπικό, κάνει ό,τι μπορεί ο καθείς για να βγάλει τα προς το ζην.

Σ'άυτή τη δουλειά, λοιπόν, όλοι που έχουμε μαζευτεί εκεί είμαστε πολύ σπουδαίοι άνθρωποι και κάνουμε πολλά μίτινγκ, διότι προφανώς έχουμε πολλά μείζονα θέματα να διευθετήσουμε. Κάθε πρωί, κάνουμε μίτινγκ. Κάθε απόγευμα, κάνουμε μίτινγκ.

Και μία στο τόσο, κάνουμε ένα γενικό μίτινγκ, που σημαίνει ότι αντί να κάνουμε σπαστά μίτινγκ ανά τμήμα, μαζευόμαστε όοοοολοι μαζί και λέμε ό,τι λέμε και στα υπόλοιπα μίτινγκ για τα ξανακούμε και να τα εμπεδώσουμε.
Το μόνο δε αποτέλεσμα όλων αυτών των μίτινγκ, είναι ότι πάει πίσω η δουλειά και αναγκάζομαι να ξημερώνομαι στο γραφείο.

Σήμερα, λοιπόν, κάναμε (πάλι) ένα τέτοιο γενικό μίτινγκ. Καθίσαμε στο μεγάλο τραπέζι των μίτινγκ, πήραμε τις σοβαρές μας φάτσες όπως επέβαλε η περίσταση και αρχίσαμε να αναλύουμε αυτά που θέλουν ανάλυση, να οργανώνουμε αυτά που θέλουν οργάνωση, να ενημερώνουμε για αυτά που θέλουν ενημέρωση και να παρουσιάζουμε αυτά που θέλουν παρουσίαση.

Εγώ, την ώρα που οι άλλοι ανέλυαν, οργάνωναν, ενημέρωναν και παρουσίαζαν, είχα πάρει ένα ύφος που ήλπιζα να εκληφθεί ως ενδιαφέρον προς τα τεκταινόμενα και είχα μεταφερθεί σε ένα παράλληλο σύμπαν. Ο ήχος από τις φωνές γύρω μου είχε μετατραπεί σε ένα ευχάριστο βουητό, κάτι σαν το κύμα της θάλασσας και πολύ ωραία περνούσα –που και που κουνούσα το κεφάλι μου καταφατικά, ότι και καλά παρακολουθώ με μεγάλη αφοσίωση, μη με πάρουνε χαμπάρι ότι δεν έχω ακούσει λέξη απ’ όσα λένε.

Και αναρωτιόμουνα.
Μα τι μανία είναι αυτή τέλος πάντων με τα μίτινγκ? Και καλά, να είσαι ο Μπιλ Γκέιτς και να συνεδριάζεις με το συμβούλιό σου για να αποφασίσετε το μέλλον των επιχειρήσεων σας, πάει στο διάολο. Εμείς είμαστε δέκα άνθρωποι όλοι κι όλοι και δεν δουλεύουμε για κανέναν οικονομικό κολοσσό, δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε ένας προς έναν?

Και εδώ έρχεται το δεύτερο μαρτύριο. Θες να πεις κάτι στο διπλανό σου, ας πούμε, που το γραφείο του είναι στα τρία μέτρα απ’ το δικό σου. Δεν θα του μιλήσεις απ’ ευθείας. Όοοοχι. Θα τον καλέσεις στο εσωτερικό του νούμερο. Βέβαια. Διότι όπως προείπα είμεθα σπουδαίοι και ο κώδικας της εταιρείας απαιτεί να συμπεριφερόμαστε ως τέτοιοι.

Θέλω αναπτήρα ας πούμε? Θα καλέσω τη συνάδελφο στο διπλανό γραφείο και θα της πω «Ελεάνα, μου πετάς τον αναπτήρα?». Και η Ελεάνα θα μου τον πετάξει (συνήθως στο κεφάλι και με ταχύτητα μπάλας του μπέιζμπολ, γιατί εμείς οι γυναίκες έχουμε ένα πρόβλημα, νομίζουμε ότι δεν έχουμε αρκετή δύναμη και κάνουμε τα πάντα με υπερπροσπάθεια, γι’ αυτό ρημάζουμε τις πόρτες των αυτοκινήτων).

Άμα δε, θες να μιλήσεις στο διευθυντή (που κατά τα άλλα παίζουμε σφαλιάρες), πρέπει να περάσεις ολόκληρη διαδικασία. Πρώτα θα καλέσεις την ιδιαιτέρα του (απόσταση τέσσερα μέτρα, είναι μακριά, πού να τρέχεις), θα αιτηθείς ακρόαση, εκείνη θα τον καλέσει, θα του μεταφέρει το αίτημα, στη συνέχεια θα καλέσει εσένα, θα πας στο γραφείο της και θα τον ειδοποιήσει ότι είσαι εκεί (επειδή είναι και μακριά και θέλει κάποια ώρα μέχρι να φτάσεις) και θα περάσεις στο γραφείο του. Συνολικός χρόνος, ένα τέταρτο για δουλειά που θα μπορούσε να γίνει σε 2 λεπτά. Τώρα, άμα μπεις μέσα, μπορείς να τον πεις και μ...κα, δεν τρέχει τίποτα. Αλλά το πρωτόκολλο, πρωτόκολλο.

Έτσι είμαστε εμείς οι σπουδαίοι άνθρωποι. Δεν μπορούμε να συμπεριφερόμαστε λες και είμαστε τυχαίοι.

Αλλού βαρούν τα κρούταλα κι αλλού χορεύει η Χάιδω. Λέω να γίνω σερβιτόρα…