Ασυναρτησία, Η

Το κείμενο αυτό αφιερώνεται στον DM, κατά κόσμον someone lost in shattered heavens, που με προέτρεψε με θαυμαστή αυταπάρνηση να συνεχίσω το συγγραφικό μου έργο. Θενκς.

Το γραφείο όπου εργάζομαι έχει μία τουαλέτα. Θα μου πείτε, «τι μας λες, το μοναδικό είναι». Και θα έχετε δίκιο, όμως κάπως πρέπει να ξεκινήσω κι εγώ –και θα είμαι η πρώτη που θα παραδεχτεί ότι αυτή δεν είναι πολύ καλή αρχή. Ίσως, για την ακρίβεια, να είναι η χειρότερη δυνατή αρχή, αλλά τέλος πάντων από κει θέλω να ξεκινήσω.

Το Πάσχα του Καραγκιόζη

Σε όλη μου την ενήλικη ζωή, είναι ζήτημα αν έχω μείνει 1-2 φορές στην Αθήνα το Πάσχα. Φέτος, όμως, την πάτησα. Δεν είναι ότι δεν είχα πού να πάω, ή ότι δεν είχα όρεξη να φύγω. Αντιθέτως. Έπεσα θύμα της πληθώρας επιλογών. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θέλουν να έχουν πολλές επιλογές. Θέλω λίγες και καλές. Άμα έχω πολλές, μπερδεύομαι. Εδώ στο σούπερ μάρκετ πάω και κάνω μισή ώρα να διαλέξω αφρόλουτρο (σας το ορκίζομαι, αφού μερικές φορές οι πωλητές αρχίζουν και με κοιτούν ύποπτα), φανταστείτε τι γίνεται όταν πρόκειται για κάτι σοβαρό (όπως οι διακοπές του Πάσχα, που ως γνωστόν είναι μείζον εθνικό ζήτημα).