Άι.. χέιτ Γουίκεντς

Σήμερα είναι Παρασκευή. Όπερ εστί ότι ο περισσότερος –φυσιολογικός- κόσμος μετράει τις ώρες για να τελειώσει η εργάσιμη εβδομάς και να την κάνει ελαφροχοροπηδηχτά από γραφεία και καταστήματα, για να μπορέσει να απολαύσει την ελευθερία του Σαββατοκύριακου.

Ο περισσότερος κόσμος –όχι, όμως, κι εγώ. Διότι εμένα με λούζει κρύος ιδρώτας όταν αντιλαμβάνομαι ότι πλησιάζει το τέλος της εβδομάδας. Θέλω να δουλεύω νυχθημερόν, με ακούτε; Θέλω να έρχομαι στο γραφείο στις 11 (είπαμε, να δουλεύω, αλλά όχι και από τα’ άγρια χαράματα, να πιούμε κι ένα πρωινό καφεδάκι με την ησυχία μας, βρε αδερφέ) και να φεύγω στις 10. Όταν, λοιπόν, αντιλαμβάνομαι ότι είναι Παρασκευή, ένα ρίγος ξεδιπλώνεται από τα ενδότερα του στομάχου μου, κάνει μια βόλτα στη βάση της σπονδυλικής μου στήλης, ανεβαίνει σουρτά τη ραχοκοκαλιά και εξαπλώνεται σαν μούχλα, μουδιάζοντάς μου όλο το κεφάλι.

300 πουλάκια κάθονταν

Επειδή ουδέποτε είχα πρόβλημα με το εμπορικό σινεμά (καλός ο Αντονιόνι, αλλά και λίγο Χόλιγουντ δεν βλάπτει) και επειδή είμαι και νούμερο μεγάλο και θέλω να έχω άποψη επί παντός επιστητού, έτρεξα κι εγώ στο σινεμά, να δω επιτέλους αυτούς τους 300, που συζητά όλος ο κόσμος. Μπήκα, λοιπόν, στο σινεμά-εμπορικό-φαγοποτείο-μπαρ ορθίων-πολυκατάστημα, εφοδιάστηκα με ένα
ποπ-κορν επικών διαστάσεων (προς τιμήν της ταινίας), έκλεισα το κινητό (υπαινικτικό σχόλιο για τους βλάχους που δεν καταλαβαίνουν ότι ουδείς ενδιαφέρεται να ακούσει το τελευταίο του Χατζηγιάννη σε βερσιόν ρινγκτόουν εν μέσω προβολής) και αφοσιώθηκα στη μεγάλη οθόνη.

Περί ισότητας και άλλων δαιμονίων...

Πιστεύω ακράδαντα ότι κάθε άνθρωπος είναι αποκλειστικός και μόνος υπεύθυνος για την τροπή που παίρνει η ζωή του και είναι στο χέρι του να επιλέξει ποιο δρόμο θα ακολουθήσει. Ωστόσο, οφείλω να παραδεχτώ ότι τη σήμερον ημέρα, οι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά μας είναι κάτι σαν τους δρόμους του Ψυχικού: άμα δεν είσαι της περιοχής, καταλήγεις να κάνεις κύκλους και να επιστρέφεις διαρκώς στο ίδιο σημείο.
Τώρα, αν είσαι και γυναίκα, η κατάσταση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο, καθ’ ότι στις μέρες μας επικρατεί και μια γενικότερη σύγχυση σχετικά με το ρόλο του «αδύναμου φύλου».