Θα γυρίσει ο τροχός, θα γαμήσει κι ο φτωχός

Το ξέρω ότι έχω υποσχεθεί καυτές κόρπορειτ ιστορίες, αλλά προς το παρόν είμαι υπό διάλυση (δεν είναι κι εύκολο πράγμα να κωλοβαράς επί ενάμιση χρόνο και ξαφνικά να σε φυτέψουν μέσα σε πολυεθνική και να δουλεύεις δέκα ώρες τη μέρα), άσε που όλη μέρα γράφω οπότε όταν γυρίσω σπίτι δεν θέλω να δω ούτε την οθόνη που λέει τους ορόφους στο ασανσέρ (ντίτζιταλ βεβαίως βεβαίως, όχι παίζουμε).

 Αλλά θα σου πω τι έμαθα προσφάτως να σοκαριστείς.

Το κτίριο όπου δουλεύω είναι ένα τεράααααστιο δεκαόροφο συγκρότημα που φιλοξενεί διάφορες εταιρείες μύδια (media). Όοοοοοολα αυτά τα γραφεία, πρέπει φυσικώς να καθαρίζονται.

Μέχρι προσφάτως είχαμε τρεις (3) καθαριστές. Ινδούς-Πακιστανούς. Βάζω σλας διότι δεν τους ξεχωρίζω, να με συγχωρήσουν οι φίλοι Ινδο-πακιστανοί, αλλά ας τους βάλω κι εγώ δίπλα δίπλα έναν Γερμανό και έναν Αυστριακό κι άμα τους ξεχωρίσουν να με χέσουνε.

Λοιπόν έλεγα, το μεγαθήριο αυτό καθαριζόταν μέχρι προσφάτως από 3 ανθρώπους. Αλλά η διεύθυνση του κτιρίου θεώρησε ότι ένας τόσο μεγάλος αριθμός καθαριστών ήτο περιττός, έλα τώρα που θέλουμε και ολόκληρο στόλο για ένα δεκαόροφο κτιριάκι που καλύπτει πέντε οικοδομικά τετράγωνα, και πετάμε τόσο εκατομμύρια τσάμπα και βερεσέ, οπότε τους μείωσε σε έναν (1).

Ένας (1) άνθρωπος, λοιπόν, είναι πλέον υπεύθυνος να καθαρίζει μια επιφάνεια όσο η βουλή κάθε μέρα. Ξεκινά δουλειά στις 7 το πρωί. Κατά τις 7.30 το βράδυ έρχεται στο γραφείο μου να αδειάσει το καλαθάκι με τα σκουπίδια, που σημαίνει ότι κοντεύει να τελειώσει τη δουλειά, αφού το γραφείο μου βρίσκεται στον 10^ο όροφο.

Δουλεύει 11 μήνες το χρόνο, ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ (χωρίς ρεπό), για πάνω από 12 ώρες τη μέρα. Αλλά όλη αυτή η ταλαιπωρία αξίζει, γιατί αμείβεται αδρά. Μισθός: 160 ευρώ.

Πάμε πάλι, λοιπόν, για να το πιάσεις. 11 μήνες το χρόνο, 7 μέρες τη βδομάδα, 12-14 ώρες τη μέρα, μισθός 160 ευρώ. Σε μια χώρα, μπάι δε γουέι, που εμένα με λυπούνται που παίρνω 1900 ευρώ –διότι κανονικά θα έπρεπε να παίρνω γύρω στις 3.000-4.000, τέτοιοι είναι οι μισθοί των δυτικών και των ντόπιων εδώ -δε μιλάμε για ανώτερα στελέχη φυσικά.

Μάθε επίσης ότι αν, ας πούμε, εγώ που είμαι δυτική πιάσω μια δουλειά και μια Φιλιππινέζα ή μια Ινδή με τα ίδια ακριβώς προσόντα πιάσουν την ίδια ακριβώς θέση, θα παίρνουν από μισά έως ένα τρίτο λιγότερο λεφτά από μένα. 

Το ‘πιασες? Μη μου αρχίσει κανείς τις μαλακίες «ναι αλλά στη χώρα του αυτά τα λεφτά είναι μια περιουσία» γιατί δεν είναι στη χώρα του, είναι σε μια χώρα ακριβή που ζει σε δύο ταχύτητες, μία για τους προνομιούχους και μία για τους λιγότερο ανθρώπους, που δεν ζουν, απλά περιμένουν να πεθάνουν.

Δεν θα αναφερθώ καν στις υπηρέτριες που βιάζουν, ή τις σπάνε στο ξύλο για παραδειγματισμό και δεν τρέχει κάστανο. Φαντάσου ότι πλέον το κράτος προσπαθεί να φέρνει μόνο μουσουλμάνες υπηρέτριες μπας και σταματήσουν να τις βιάζουν.

Πάρε τώρα και μια φωτογραφία από ένα σπίτι όπου "φιλοξενούνται" οι εργάτες στο φαντασμαγορικό υπερπλούσιο Αμπού Ντάμπι, έτσι για να καταλάβεις πώς χτίζονται οι υπερδυνάμεις.

Η ανθρωπότητα είναι μια μαλακία και μισή.