Η μουντζα

Τελευταίως με έχει απασχολήσει πολλάκις. Ποιο πράγμα? Η γνωστή σε όλους μας ελληνοπρεπέστατη μούντζα. "Γιατί?", θα αναρωτιόταν οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος, που έχει κάτι καλύτερο να κάνει με τη ζωη του απ'το να αναλώνεται σε ασυνάρτητους συλλογισμούς. Επειδή, όμως, εγώ τελευταίως δεν έχω τίποτα το εποικοδομητικό ή δημιουργικό ή στοιχειωδώς ενδιαφέρον να ασχοληθώ (παρατεταμένη περίοδος ανεργίας που τείνει να μετατραπεί σε αεργία), έχω πλέον εντρυφήσει στους κάθε είδους ασυνάρτητους συλλογισμούς.


Εξ' ου και ο εν λόγω προβληματισμός μου περί της μούντζας. Κατ' αρχάς, ας επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε την διπλή έννοια και χρησιμότητα της μούντζας.

Μούντζα, λοιπόν, είναι το βραβείο της ανοιχτής παλάμης που απονέμουμε με υπερηφάνια στον αιώνιο Έλληνα οδηγό ταξί (κοινώς ταρίφα), ο οποίος αποφασίζει να περάσει από τη δεξιά λωρίδα στην αριστερή, χωρίς προηγούμενη προειδοποίηση (τα φλας είναι προαιρετικά στον ελληνικό ΚΟΚ, η συχνή χρήση τους, δε, τιμωρείται με λιθοβολισμό, εξ'ου και οιταξιτζήδες, που ξέρουν καλύτερα απ'τον καθένα, τα αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι) και χωρίς να κοιτάξουν, έστω τους καθρέφτες (των οποίων η χρησιμότητα περιορίζεται στο να ισιώνεις τη χωρίστρα ή να βγάζεις τα μαυράκια απ'τα δόντια). Η μούντζα αυτή, γνωστή και ως βασιλική, συνοδεύεται συνήθως από βρυχιθμούς, άναρθρες κραυγές και μπινελίκια, αναλόγως της σοβαρότητας του περιστατικού, του χαρακτήρα κάθε ανθρώπου και του πόσο στραβά ξύπνησε το συγκεκριμένο πρωί.

Αυτή είναι η πιο αθώα και αβλαβής μούντζα. Το είδος της μούντζας που με απασχολεί τελευταίως, όμως, είναι το άλλο, το επικύνδυνο. Είναι η μούντζα που συμπεραίνουμε ότι κάποιος μας έχει ρίξει όταν ό,τι -μα ό,τι- κάνεις φαίνεται να πηγαίνει μονίμως και με εξαιρετική ακρίβεια εντελώς στραβά.

Εννοείται ότι δεν μιλάμε για τις απλές, καθημερινές αναποδιές, όπως το να μας χυθεί ο καφές επειδή προσπαθούμε να ισορροπήσουμε την κούπα στον καναπέ, ή το να λερωθούμε με οδοντόκρεμα επειδή επινέμουμε βλακωδώς να πλένουμε τα δόντια μας αφού έχουμε ντυθεί. Όοοοχι. Μιλάμε για την απόλυτη, ολοκληρωτική επιβεβαίωση όλων των νόμων του Μέρφυ (πανάθεμάτονε) ταυτόχρονα. Πώς είπατε? Συμβαίνουν αυτά? Επιτρέψατέ μου να διαφωνίσω, αγαπητοί. Βεβαίως και συμβαίνουν αναποδιές. Βεβαίως και τυγχάνουν μέρες που όλα -μα όλα- πηγαίνουν στραβά. Αυτό, όμως, είναι ριζικά διαφορετικό από την κατ' εξακολούθηση και χωρίς ανάσα καθαρή γκαντεμιά. Και αυτή ακριβώς η τελευταία περίπτωση είναι που φτάνει τον ανυποψίαστο, αγανακτισμένο άνθρωπο στο αμήν, στο οποίο αμήν αναφέρεται και η φράση "αμάν ρε γαμώτο, μούντζα μου ρίξανε?"

Τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής μου υπήρξαν πολύ, πολύ ενδιαφέροντα. Τα είχαν όλα: έρωτες, πάθη, δράματα, μίση, ταξίδια, χωρισμούς, επαγγελματικά ρόλερ κόστερ, κινδύνους, γάμους, κηδείες, ευτυχία, δυστυχία, τα πάντα. Μόνο φόνους δεν είχε, γιατί δεν είναι σήριαλ του Φώσκολου, είναι η ζωή μου. Παράτησα τα πάντα και ξεκίνησα από την αρχή μία, δύο, τρεις, τέσσερις φορές. Περισσότερες απ' ότι το κάνουν άλλοι σε μια ολόκληρη ζωή. Όλα καλά. Ή σχεδόν. Εκτός από νέες εμπειρίες και έντονα συναισθήματα, όμως, είχαμε και ουκ ολίγα δράματα. Και όταν λέω δράματα, το εννοώ. Με όλη την έννοια της λέξης. Για τα δράματα αυτά, λοιπόν, κατηγορούσα αποκλειστικά και αυστηρά τον εαυτό μου.
Όλα αυτά μέχρι σήμερα. Σήμερα, λοιπόν, είχα μία έκλαμψη. Ok, φταίω. Φταίω γιατί βλέπω καθαρά την καταστροφή να έρχεται και αντί να κάνω στην άκρη να με προσπεράσει, πάω και πέφτω με τα μούτρα πάνω της. Φταίω, γιατί είμαι έξυπνο παιδί και αντιλαμβάνομαι τι μου συμβαίνει, αλλά εθελοτυφλώ. Ή δεν με νοιάζει. Και πληρώνω τις συνέπειες -και με το παραπάνω.

Αλλά, βρε παιδί μου, για να είμαι και λίγο ελαστική με τον εαυτό μου (γιατί συνήθως την ελαστικότητα την κρατάω για τους άλλους και τον εαυτό μου τον μαστιγώνω ανελέητα), η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσα να είμαι και λίγο πιο τυχερή. Τι λίγο, δηλαδή, που δεν έχω πάρει ανάσα τους τελευταίους μήνες. Μιλάμε για την υπέρτατη γκαντεμιά! Στην αρχή, έλεγα "έλα μωρέ, έτυχε". Μετά, απέκτησα ένα μόνιμο ύφος "τι έγινε ρε παιδιά?". Και στο τέλος, με πήρε από κάτω. Αλλά όταν λέμε κάτω, μιλάμε για πολύ κάτω, "ξεπουλάμε λόγω διάλυσης" και τα σχετικά. Και η κατάπτωση αυτή κράτησε για αρκετό καιρό, συνοδευόμενη από αμέτρητες ώρες καναπεδοπροσκόλλησης, τηλεορασοαποβλάκωσης και ταβανοπαρατήρησης και τις "συμβουλές" πολλών από τους φίλους μου, που παρ' ότι έχουν χάσει το μπούσουλα με τα δικά τους προσωπικά, όταν πρόκειται για τα δικά μου γίνονται ως εκ του θαύματος αυθεντίες.

Όλα αυτά μέχρι σήμερα. Όχι, δεν άλλαξε κάτι. Δεν συνέβη κάτι εξαιρετικό, δεν είχα κάποια ένδειξη ότι άλλαξε η τύχη μου, ούτε και είχα καμία επιφοίτιση, να δω τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία, να αναγνωρίσω το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας, να συνειδητοποιήσω ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο και άλλα τέτοια φιλοσοφημένα βουδιστικοσυμπαντικά. Απλώς, κάθησα και σκέφτηκα (όπως σοφά τραγούδησε η γνωστή αηδός -όχι, δεν είναι ορθογραφικό λάθος) όλα όσα έχουν συμβεί την τελευταία διετία. Ένα προς ένα. Κάθε μικρή και μεγάλη, σημαντική και ασήμαντη, κατστροφική και αδιάφορη γκαντεμιά. Και μου φάνηκε αστείο. Πολύ αστείο. Και άρχισα να γελάω. Και αν αρχίσω να γελάω, δεν έχω σταματημό. Χαλαρώνω, λοιπόν, και το απολαμβάνω. Διότι, τι νόημα έχει η ζωή, αν δεν μπορούμε να γελάσουμε με το χάλι μας, αγαπητοί?!

Και όσον αφορά στις μούντζες, από 'δω και στο εξής, ένα έχω να πω: Καθρεφτάκι. Χα!