Για τους παλιούς φίλους

Πάνε σχεδόν 10 χρόνια από τότε που ξεκίνησα αυτό το μπλογκ. Τότε ήμουν δημοσιογράφος στο Economist της Καθημερινής. Λίγο μετά, ξεκίνησε το τουρ της μέσης ανατολής -Μπαχρέιν, Αμπού Ντάμπι, Ντουμπάι. Έγινα αεροσυνοδός, μεταφράστρια, δούλεψα για ένα φεγγάρι σε μια εταιρεία ενός Μπαχρεϊνού πρίγκιπα όπου διοργανώναμε events αλλά στην πραγματικότητα ο πρίγκιπας και τα μεγαλοστελέχη ξεροστάλιαζαν στη βίλα-γραφείο της εταιρίας παίζοντας πλεϊστέισον, ενώ εμείς (εγώ και ένας γλυκύτατος εντελώς γκέι ντόπιος που δεν ήξερε να μιλάει αραβικά ενώ τα αγγλικά του ήταν καλύτερα απ' της βασίλισσας Ελισσάβετ) υποτίθεται ότι τρέχαμε για να μαζέψουμε προσφορές από venues και catering, αλλά στην πραγματικότητα χαζεύαμε στα malls δοκιμάζοντας τιάρες και μπούργκες και ενίοτε ζώνες με εργαλειοθήκες χορεύοντας YMCA στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ, νοικοκυρά, ξανά δημοσιογράφος, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων σε εταιρίες που διοργάνωναν συνέδρια και εκθέσεις, και -το τελευταίο εγχείρημα στη λαμπρή επαγγελματική μου σταδιοδρομία- ιδιοκτήτρια ενός μαγαζιού με κοσμήματα, ρούχα, τσάντες, κεραμικά, σουβενίρ, σουβλάκια, καθαριστικά για τουαλέτες και τα σχετικά, σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου. Άντε καλά, όχι τόσο μικρό. Σε ένα μετρίου μεγέθους νησί του Αιγαίου, όπου ζω πλέον μόνιμα και έτσι, βιώνω κι εγώ τη συγκλονιστική εμπειρία του να είσαι επιχειρηματίας στην Ελλάδα του 2016 (συντόμως 2017). Φυσικά διαπρέπω ως επιχειρηματίας και ως εμπόρισσα (τραβάω κλήρο τι θα πληρώσω κάθε μήνα, τη ΔΕΗ, τον ΟΑΕΕ, το ενοίκιο, όλα μαζί δε γίνεται), και έχω να σας διηγηθώ πολύ ωραίες ιστορίες για τη γεροντοκόρη γειτόνισσα που πουλάει σεξουλιάρικα φηνοβρακιά και λιβανίζει κάθε Κυριακή, για τη ζωντοχήρα στο παραδίπλα μαγαζί που γκομενίζει στο τίντερ, για τον παπά που μας ειδοποιεί για τους ελέγχους του ΣΔΟΕ, για το Γερμανό που βγάζει βόλτα τη γυναίκα του με λουρί σκύλου και κάθονται να πιουν τον καφέ τους τις Κυριακές μαζί με τις γιαγιάδες που σχολάνε από την εκκλησία, και φυσικά για τους πελάτες του μαγαζιού, που είναι πότε να τους χαίρεσαι και πότε να τους παίρνει ο διάολος.

Αι γυναίκαι είναι πετεινόμυαλαι και ελαφραί -το λένε και οι έρευνες.

Αν πριν από 10 χρόνια μιλούσες για τα δεινά του καπιταλισμού σε λέγανε γραφικό.

Πλέον βέβαια μπορείς να πεις άφοβα τον καπιταλιστή μαλάκα, διότι είναι μέινστριμ. Επίσης μπορείς να πεις μαλάκα τον ομοφοβικό, το ρατσιστή και το χρυσαυγίτη, για τους ίδιους λόγους -επειδή είναι μέινστριμ.

Αυτό που δεν μπορείς να πεις χωρίς να σε πουν γραφικό, είναι ότι οι γυναίκες εξακολουθούν να είναι δεύτερης κατηγορίας άνθρωποι (όπως και οι γκέι, οι μαύροι, οι ανάπηροι, οι Πακιστανοί, κι ας ποστάρουμε όσα ουράνια τόξα και αντιρατσιστικά βιντεάκια θέλουμε).

Αν προσπαθήσεις να εξηγήσεις σε κάποιον άντρα πόσο πακέτο είναι να είσαι γυναίκα (προφανώς εννοώ αυτούς που δεν θεωρούν τις γυναίκες κατώτερες by default -και αυτοί που όντως τις θεωρούν δεν είναι λίγοι), στην καλύτερη περίπτωση θα σε πει υπερβολική. Στη χειρότερη, σπαστικιά, γκρινιάρα, νευρωτική ή πρηξαρχίδω (πολύ μοδάτο -άμα είσαι γυναίκα και παραπονεθείς για οτιδήποτε είσαι γκρινιάρα και σπας αρχίδια, άμα είσαι άντρας μπορείς να τα κάνεις τσουρέκια σε όλη την υφήλιο και να κατεβάζεις μούτρα σαν κακομαθημένο πεντάχρονο που δεν του πήραν πλεϊμομπίλ ελεύθερα, κανείς δεν θα σε κακοχαρακτηρίσει, είσαι άντρας κι ως γνωστόν οι άντρες δε γκρινιάζουν, αυτά είναι γυναικεία τερτίπια).

Θα πάρω μια ψαρόβαρκα -το δύο

Κάθομαι, που λέτε, έξω από το μαγαζί και απολαμβάνω τον απογευματινό μου καπουτσίνο-είχα-και-στο-χωριό-μου. Ο ήλιος δύει, ο ουρανός αλλάζει χρώματα λες και έχει πάρει LSD, η θάλασσα πηγαινοέρχεται νωχελικά, τα πουλάκια τιτιβίζουν, τα σκυλιά γαβγίζουν, τα κουνούπια κουνουπίζουν. Από το mp3 player-επίσης-ειχα-και-στο-χωριό-μου ακούγεται κάτι lounge απ' αυτά που βάζω όταν βαριέμαι να ψάχνω για μουσική.

Και ξαφνικά, ανοίγω τα emails μου και βλέπω: Astero, WANT TO GET LAID?

Έτσι, με κεφαλαία, τεράστια, κατάμαυρα γράμματα, μην τυχόν και όντως I WANT TO GET LAID και μου διαφύγει και πάει στράφι το μήνυμα. Πάει η ρομαντική ατμόσφαιρα. Θα 'θελα να 'ξερα, υπάρχει κανείς που να απαντάει σ' αυτά τα μηνύματα “Ναι! I WANT TO GET LAID! Ευτυχώς που με βρήκατε γιατί αλλιώς θα 'χα μείνει με το πουλί στο χέρι!”? Τα καλύτερα, βέβαια, είναι εκείνα που με ρωτάνε αν θέλω να έχω 'την πιο δυνατή στύση της ζωής μου”, ή να 'επιμηκύνω το πέος μου μέχρι και τέσσερα ολόκληρα εκατοστά”. Παραδόξως, κανένα από αυτά τα μηνύματα δεν απευθύνεται σε παραλήπτες θηλυκού γένους. Κάτι θα πρέπει να μας πει αυτό για το διανοητικό επίπεδο των δύο φύλων, τουλάχιστον από στατιστικής απόψεως, αλλά ενιγουέι, θα το αφήσω να πέσει διότι έχω τα κέφια μου.

Θα πάρω μια ψαρόβαρκα

Εντάξει, σε περίπτωση που υπήρχε κανένας χριστιανός που δεν με είχε περάσει για εντελώς παλαβή, τώρα θα σιγουρευτεί κι αυτός ότι δεν μου έχει μείνει βίδα για βίδα αλασκάριστη. Βέβαια, μετά απο τόσες μετακομίσεις, μετακινήσεις, ανακατατάξεις, επαναπροσδιορίσεις, αναστηλώσεις, αποψιλώσεις και τα λοιπά, τι μυαλό να σου μείνει -ιδίως άμα εξ' αρχής δεν ήτανε και πολύ σόι... 

Αστέρω Νταζ Ντουμπάι

(άμα δεν καταλαβαίνεις τον τίτλο σημαίνει ότι δεν έχεις αρκετές γνώσεις πάνω σε τσόντες, βαθμός τριμήνου 9 και αν επαναληφθεί να έρθεις με τον κηδεμόνα σου)

Αγαπητέ αναγνώστα, 

Ελπίζω να είσαι καλά. Δεν πρόκανα τόσο καιρό να γράψω γιατί τα επίπεδα του σουρεάλ στη ζωή μου έχουν χτυπήσει ταβάνι και πέρασα αρκετούς μήνες προσπαθώντας να βάλω σε μια τάξη τα πράγματα, αλλά έλα που τα πράγματα αρνούνται κατηγορηματικά να μπουν σε μια τάξη και η ζωή μου έχει καταντήσει ένα ατελείωτο «εδώ παπάς εκεί παπάς, πού ειν’ ο παπάς?» και θα τον πάρει ο διάολος τον παπά καμιά ώρα. Διάβασα κάπου ότι η έλλειψη ρουτίνας αυξάνει την οξυδέρκεια. Αν ισχύει αυτό, πρέπει να έχω γίνει τουλάχιστον Αϊνστάιν.

Κάτσε, όμως, να σου πω τα νέα μου γιατί σε έχω αφήσει με κενά. Και θα στα πω σε επεισόδια, γιατί είναι πολλά για να τα γράψω μονοκοπανιάς, φοβούμαι ότι θα βαρεθείς και θα με παρατήσεις στα μισά για να πας να παίξεις τάβλι με το γείτονα.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με το…..

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 1^ο: Η δουλειά μπορεί να μην είναι ντροπή, η συνέντευξη για δουλειά, όμως, σίγουρα είναι.