Tuesday, December 17, 2013

Όπου φύγει φύγει...





Αγαπητέ αναγνώστη (και τώρα ορθώς σου μιλάω σε πρώτο ενικό, διότι τόσο καιρό που έχω να γράψω, ένας θα έχεις μείνει), μάντεψε πού είμαι. Να το πάρει ο Πηνειός?
Στο αεροπλάνο, θέση 12Α, πτήση για Αμπού Ντάμπι. Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην πεις, δε λένε? Ε, καλά λένε. (Παρακολουθείς ότι χρησιμοποιώ σημεία στίξης της αγγλικής, ιντερνασιονάλε κι έτσι).

Από τη μία πλευρά μου κάθεται ένας κύριος Πακιστανός που μοσχοβολάει μαλακτικό ρούχων (δόξα να ‘χει ο Αλλάχ). Από την άλλη, η Μις Ξίνια 2013. Παλτό Βέρβερις, μπότα Σανέλ, ρολόι Καρτιέ πού ταΐζει δυο χωριά SOS και μύτη ζαρωμένη από την καταφρόνηση, διότι τσινάει ρε παιδί μου το Σανέλ δίπλα στον Πακιστανό. Βάλ’ του ένα Νεοϋορκέζο, έναν Παριζιάνο, έστω ένα Μαδριλένιο, που είναι μπεζουλής και πάει με το καμηλό. Έχει τα δίκια της η κυρία. Μόνο που θέλω να τη ρωτήσω, γιατί μανδάμ δεν πηγαίνατε στη μπίζνες και ήρθατε εδώ με μας την πλέμπα, και πρέπει κι εσείς να βγάλετε 5 ώρες με τη μούρη σαν να μυρίζετε κλούβιο αυγό, κι εμείς να τρώμε την ξίνια σας στα μούτρα?